Ünver, Yaprak Banu

Article | 2018 | Güncel Retina Dergisi2 ( 3 ) , pp.283 - 292

Belirli göz patolojisine bağlı olarak gelişen makuler hole sekonder makuler hol denilir. Sekonder makuler hol (SMH),idiyopatik makuler hol (İMH) ile benzer klinik özelliklere sahiptir. Her nekadar cerrahi endikasyon ve prognoz belirsiz olsa,SMH’ün patogenetik mekanizması, küçük farklılıklarla beraber, İMH’e benzerdir. Tahmini prognostik faktörler, SMH’ünanatomik özellikleri, operasyon öncesi görme keskinliği, arka plandaki patoloji ve eşlik eden diğer göz patolojileridir,bundan dolayı, SMH’nin prognoz İMH ‘de ki kadar iyi değildir. Secondary macular hol (SMH) is defined the makular hole due to a spesific ocular pathology. SMH is the . . . similar clinicalfeatures with those of idiopatic macular hole (IMH). The pathogenetic mechanisms for the formation of SMH aresimilar to those for IMH, with small variations, alhough the endication of surgery and prognosis is subtle. The predictiveprognostic factors are the anatomical morphology of SMH, the preoperative visual acuity, the background pathology andthe addiational ocular pathology, therefore, the prognosis of SMH is not as good as those of the prognosis of IMH Daha fazlası Daha az

Akkaş, Meltem | Ay, Didem | Metin, Nalan Aksu | Günalp, Müge

Article | 2011 | Ulusal Travma ve Acil Cerrahi Dergisi17 ( 5 ) , pp.440 - 444

AMAÇ Otomobil kazaları ile karşılaştırıldığında tren kazaları daha az görülmekle beraber, kazazedelerin hayatları üzerinde ciddi etkisi vardır. GEREÇ VE YÖNTEM Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Acil Kliniğine başvuran 16 yaş üzerinde, tren kazasına maruz hastaların dosyaları geriye dönük olarak incelendi. BULGULAR 30 erkek, 14 kadın toplam 44 hastanın yaş ortalaması 31,814,3 idi. Yaralanmaların çoğu işe gidiş-çıkış saatlerindeydi. Yirmi ikisi acil servisten olmak üzere toplam 37 hasta taburcu edildi. Mortalite 7/44 (%16) saptandı. Revize travma skoru (RTS) ortalama 10,5 olup, ölenlerde 3, yaşayanlarda 11,9 idi. Ölüm ned . . .eni 5 hastada majör vasküler hasar ve alt ekstremite amputasyonuna yol açan pelvik travma, 1 hastada torakal ve abdominal travma, 1 hastada kafa travması idi. Mortalite için primer risk faktörleri; alkollü olmak (%100), başvuru anında kardiyopulmoner resüsitasyon yapılması (%100), tekrarlayan intihar girişimi (%75), psikiyatrik hastalık öyküsü (%60) ve düşük RTS puanı idi. SONUÇ Tren kazalarının çoğunluğunu, yeterince hız kazanmamış trenden kaza ile düşmeye bağlı oluşmuş minör yaralanmalar oluşturmaktadır. Buna rağmen tren kazaları %16 mortalite ve %37 morbiditeye neden olmuştur. Bu bulgular yaralanmaları önleyici tedbirlerin geliştirilmesinin önemine dikkat çekmektedir. BACKGROUND Although less frequent than automobile accidents, train accidents have a major impact on victims? lives. METHODS Records of patients older than 16 years of age admitted to the Adult Emergency Department of Hacettepe University Medical Center due to train accidents were retrospectively evaluated. RESULTS 44 patients (30 males, 14 females) with a mean age of 31.8±11.4 years were included in the study. The majority of the accidents occurred during commuting hours. 37 patients were discharged, 22 of them from the emergency department. The mortality rate was 7/44 (16%). Overall mean Revised Trauma Score (RTS) was 10.5 (3 in deaths and 11.9 in survivors). In 5 patients, the cause of death was pelvic trauma leading to major vascular injury and lower limb amputation. In 1 patient, thorax and abdomen trauma and in 1 patient head injury were the causes of mortality. Primary risk factors for mortality were alcohol intoxication (100%), cardiopulmonary resuscitation on admittance (100%), recurrent suicide attempt (75%), presence of psychiatric illness (60%), and low RTS. CONCLUSION In this study, most train accidents causing minor injuries were due to falling from the train prior to acceleration. Nevertheless, train accidents led to a mortality rate of 16% and morbidity rate of 37%. These findings draw attention to the importance of developing preventive strategies Daha fazlası Daha az

Eren, Özgür Can | Lutz, Emine Elif Vatanoğlu

Letter | 2017 | ANADOLU KLİNİĞİ TIP BİLİMLERİ DERGİSİ22 ( 2 ) , pp.73 - 74

…

Yaltırık, Cumhur Kaan

Article | 2018 | Journal of Turkish Spinal Surgery29 ( 3 ) , pp.177 - 181

Background: Lower back pain is a common problem in society leading to a decrease in work forces. Clinical studies indicate that the source of back pain is intervertebral disc and lumbar stenosis. Surgery for lumbar disc and lumbar stenosis can be performed under general or local anesthesia. In this study, we aimed retrospectively examination lumbar disc and lumbar stenosis patients, operated under SA, and evaluate advantages and disadvantages of this technique.Methods: Two hundred twenty two patients who were operated for lumbar disc herniation (LDH) and lumbar stenosis (LS) under SA between March 2012 and September 2013 were includ . . .ed in this study. Clinical data, neurological examination, additional diseases, VAS scores, operation duration, intraoperative complication, first ambulation time, postoperative headache and hospital stay durations were collected for statistical analysis.Results: Ninety-four (42.3 %) patients were male, and 128 (57.7 %) were female. Mean age of the males and females were 47.6 and 48 years, respectively (p0.74). Most frequent operation technique was hemipartial laminectomy and microdiscectomy (73.9 %), followed by HPL and foraminotomy (25.2 %). Comparisons between males and females revealed operation type (p0.39), diagnosis (p0.17), and localization (p0.25) not to be statistically significant between genders. There was statistically significant decrease in the VAS scores immediately after surgery (p0.001). 7 (3%) patients needed additional intraoperative anesthetic. 8 (3.6 %) patients experienced hypotension and nausea during surgery. 153 (68.9 %) patient did not suffer from postoperative headache, while 11 (4.9 %) patient had severe headache.Conclusion: Our study also supports spinal anesthesia in elective lumbar surgeries to decrease the surgical procedure time, loss of blood, earlier postoperative mobilization and oral feeding. However, disadvantages include post-op headache and the hypotension due to spinal anesthesia level getting higher, nausea and vomiting. In well-selected cases, the effectiveness of spinal anesthesia is proven high Daha fazlası Daha az

Dogan, Halil | Adıgüzel, Lokman | Uysal, Emin | Sarıkaya, Sezgin | Ozucelik, Dogac Niyazi | Okuturlar, Yıldız | Sisek, Cem

Article | 2016 | Bakırköy Tıp Dergisi12 ( 1 ) , pp.20 - 23

kıyım amaçlı adölesan ve erişkin ilaç zehirlenmeleri arasındaki farklılıklarAmaç: İlaç zehirlenmeleri acil servislere önemli başvuru nedenlerinden biridir. Bu konuda adölesanlar ile erişkinler arasında yapılmış karşılaştırmalı çalışmalar nadirdir. Bu çalışmada adölesan ile erişkin yaş grubu arasındaki ilaç zehirlenme olgularını karşılaştırarak, demografik ve klinik özelliklerinin tanımlanması ve alınabilecek önlemlerin belirlenmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: 1Haziran 2009-30 Haziran 2010 tarihleri arasında Acil Tıp Kliniği'ne başvuran adölesan yaş grubu (9-19 yaş) ve erişkinyaş grubu (19 ve üstü yaş) ilaç zehirlenme olguları ger . . .iye dönük olarak değerlendirildi. Hastaların yaş, cinsiyet, ilacı ne amaçla aldığı, tedavide antidot kullanımının olup olmadığı, tek veya çoklu ilaç alıp almadığı, aldığı ilacın hangi gruptan olduğu, hastanede kalış süresi ve klinik sonuçlar kaydedildi.Bulgular: Çalışmaya toplam 278 hasta alındı. Hastaların %39.2'si adölesan (n109), %60.8'i erişkindi (n169). Adölesan erkek %15.6 (n17) iken, erişkin erkek %20.1 (n34), adölesan kadın %84.4 (n92), erişkin kadın %79.9 (n139) olarak bulundu. Ortalama yaş adölesan grupta 16.681.774 yıl iken erişkin grupta 27.877,264 yıl idi. Tedavide antidot kullanımı adölesanlarda %30 (n3) iken, erişkinlerde %70 (n7) idi. Özkıyım amaçlı ilaç alımı adölesanlarda %39.2 (n109), erişkinlerde %60.8 (n169) idi. Çokluilaç alımı adölesanlarda %51.9 (n42) , erişkinlerde %48.1 (n39) idi. Zehirlenmeye neden olan ilaç grubu adölesanlarda %46.9 (n23) parasetamol iken, erişkinlerde %65.2 (n30) antidepresan ilaçlardı. Hastaların hastanede kalış süresi adölesan grupta 1.190.775 saat iken, erişkin grupta 1.150.617 saat idi. Hiçbir hastamız hayatını kaybetmedi.Sonuç: Akut zehirlenmeler acil servisler için önemli bir medikal sorundur. Özkıyım amaçlı en yaygın yöntem ilaç alımıdır. Hem erişkinlerde hem adölesanlarda ilaç zehirlenmeleri, kadınlarda daha yaygındır. Özkıyım amaçlı ilaç zehirlenmeleri erişkinlerde adölesanlaragöre daha fazladır. Kullanılan ilaç grubu olarak ilk sırada adölesanlarda parasetamol iken, erişkinlerde antidepresan ilaçlardır. Çoklu ilaç alımı ise adölesanlarda erişkinlere göre daha fazladır. Risk faktörleri belirlenerek bunlara yönelik önlemlerin alınması ve toplumsal eğitim faaliyetlerinin planlanması yoluyla bu tür zehirlenme olgularının sayısının azaltılabilmesi mümkündür Differences between adolescent and adult cases of suicidal drug intoxicationObjective: Drug intoxications are among the major causes of emergency department admissions. There is a limited number of studies exploring the differences between adolescent and adult cases of intoxication. We aimed to compare adolescent and adult cases of drug intoxication to determine demographic and clinical properties of intoxications and necessary measures that have to be taken in both age groups. Material and Methods: Adolescent (9-19 years of age) and adult (19 years or older) cases of drug intoxication that presented to our Emergency Department between 1 June 2009 and 30 June 2010 were retrospectiely reviewed. Age, sex, purpose of drug intake, whether or not an antidote was used, single- or multidrug intake, the group of the offending drug, duration of hospital stay, and clinical outcomes were recorded. Results: This study included a total of 278 patients, of which 39.2% (n109) were adolescent and 60.8% (n169) were adult. Among adolescents, 15.6% (n17) were male and 84.4% (n92) were female while %20.1 (n34) of adults were male and 79.9% (n139) were female. The mean age was 16.68±1.774 years in the adolescents and 27.87±7.264 in the adults. An antidote was used in 30% (n3) of the adolescents and 70% (n7) of the adults. Suicidal drug intake formed 39.2% (n109) of the cases in the adolescents and 60.8% (n169) in the adults. Multi-drug intake had a rate of 51.9% (n42) in the adolescents and 48.1% (n39) in the adults. Paracetamol was the offending agent in 46.9% (n23) of the adolescents, while antidepressnats were responsible for 65.2% (n30) of the drug intoxications in the adults. Duration of hospital stay was 1.19±0.775 hours in the adolescents and 1.15±0.617 hours in the adult cases. None of the patients in both groups died. Conclusion: Acute intoxications are an important medical problem for emergency departments. The most common suicide method is drug intake. Drug intoxications were more prevalent in women in both adolescent and adult age groups. Suicidal drug intoxications were more common in the adults compared to the adolescents. Paracetamol was the most commonly taken drug in the adolescents while antidepressants were the most common drugs in the adults. Multi-drug intake was more common in the adolescents than the adults. It is possible to reduce the number of drug intoxications by determining risk factors, taking necessary measures, and planning appropriate population-based educational activitie Daha fazlası Daha az

Aktaş, Can | Eren, Şevki Hakan | Eryılmaz, Mehmet

Article | 2008 | Ulusal Travma ve Acil Cerrahi Dergisi14 ( 4 ) , pp.313 - 317

AMAÇ: Travma nedeniyle acil servise başvuran 65 yaş ve üstü bireylerin travma nedenleri, travma sonucu ortaya çıkan bulgular, yandaş hastalıklarının ve ilaç kullanımının travma etyolojisi üzerine olan etkisi araştırıldı. GEREÇ-YÖNTEM: Bu çalışma Yeditepe Üniversitesi Hastanesi acil servisinde Ocak 2005 ile Şubat 2006 tarihleri arasında gerçekleştirildi. Çalışmaya, travma nedeniyle acil servise getirilen 65 yaş ve üstü 91 olgu (48 erkek [%52,7], 43 kadın [%47,3]; ortalama yaş 735,42; dağılım 65-92) dahil edildi. Olguların yaşları, cinsiyetleri, başvuru nedenleri, yaralanma tipleri, yandaş hastalıkları, ilaç kullanımları ve Yaralanma . . .Şiddeti Ölçeği incelendi. BULGULAR: Hastaların 57’si (%62,6) düşük enerjili düşme, 13’ü (%14,3) yüksek enerjili düşme, 6’sı (%6,6) düşük enerjili araç kazası ve 14’ü (%15,4) yüksek enerjili araç kazası nedeniyle başvurdu. Düşme nedeniyle başvuran hastalarda, hipertansiyon, düşme dışı nedenlere göre anlamlı olarak daha sık rastlandı (p0,003). Düşük enerjili düşmelerde femur kırığı daha sık gözlendi (p0,026). Yüksek enerjili düşmelerle vertebra kırığı arasında anlamlı bir ilişki saptandı (p0,037). Düşük enerjili motorlu araç kazalarında yumuşak doku travması anlamlı olarak daha yüksek idi (p0,01). Yüksek enerjili motorlu araç kazaları ile kot kırığı arasında anlamlı olarak ilişki vardı (p0,001). SONUÇ: Akut ya da kronik hastalıklar ve ilaçların etkileri yaşlı bireylerin yaralanma riskini arttırmaktadır. Bu nedenlerden dolayı tüm yaşlı travma hastaları değerlendirilirken ilaç kullanımı, yandaş hastalık öyküsü dikkatle sorgulanmalı ve travmaya neden olan faktörler de göz önünde bulundurulmalıdır. BACKGROUND: The objective of this study was to evaluate the causes and demographics of trauma patients 65 years of age and older, and also the effects of co-morbidities and drug use on trauma. METHODS: This study was performed in Medicine Faculty of Yeditepe University Hospital Department of Emergency Medicine Outpatients Clinic between January 2005 - February 2006. Ninety-one trauma patients (48 males [52.7%], 43 females [47.3%]; mean age 73±5.42; range 65 to 92 years) 65 years of age and older were included into the study. Age, gender, trauma causes, injury types, co-morbidities, drug consumption and injury severity scores were recorded onto the study form. RESULTS: Fifty-seven (62.6%) patients were admitted to the emergency department because of low-energy fall, 13 patients (14.3%) for high-energy falls, 6 patients (6.6%) for low-energy motor vehicle crush, and 14 patients (15.4%) for high-energy motor vehicle crush. Hypertension was significantly more frequent in falls than the other trauma mechanisms (p0.003). There was a higher rate of femur fracture in low-energy falls than the others (p0.026). However, the rate of vertebral fracture was higher in high-energy falls (p0.037). Soft tissue injuries were seen most often in low-energy motor vehicle crush injuries (p0.01) while rib fractures were seen most frequently in high-energy motor vehicle crush injury (p<0.01). CONCLUSION: Acute or chronic disease and drug side effects may facilitate the exposure of elderly people to trauma. Drug consumption, co-morbid diseases and trauma causes should be taken into consideration during the evaluation of elderly trauma patients Daha fazlası Daha az

Api, Olus | Breyman, Christian | Çetiner, Mustafa | Demir, Cansun | Ecder, Tevfik

Article | 2015 | Turkish Journal of Obstetrics and Gynecology12 ( 3 ) , pp.173 - 181

Dünya Sağlık Örgütü'nün (DSÖ) araştırmasına göre anemi tüm dünyada 1,5 milyardan fazla kişiyi etkileyen en yaygın hastalıktır. Tüm dünyadaki anemi oranının yarısını demir eksikliği anemisi (DEA) oluşturmaktadır. Gebelikte ve postpartum dönemde DEA sık görülür ve ciddi maternal ve fetal komplikasyonlara yol açabilir. Bu çalışmanın amacı, bir multidisipliner uzman grubunun deneyimlerini paylaşmak ve gebelikteki ve postpartum dönemdeki demir eksikliği anemisine dair optimal tanı ve tedavi yaklaşımları için bir referans oluşturmaktır. DEA tanı ve tedavisi ile ilgili ulusal ve uluslararası dergilerde yayınlanmış çalışmalar ve kılavuzlar . . .gözden geçirildi. Uzman paneli tarafından konsensus yöntemi kullanılarak sonuç mahiyetinde öneriler oluşturuldu. Eş zamanlı inflamatuvar bir durum olmadıkça, DEA tanısı için en yüksek duyarlılığa ve özgüllüğe sahip test serum ferritin ölçümüdür. Gebelikte en düşük hemoglobin (Hb) eşik değeri 1. ve 3. trimester boyunca 11 gr/dL, 2. trimester boyunca 10,5 gr/dL'dir. Postpartum dönemde Hb değerinin 10 gr/dL'nin altına inmesi ciddi anemiye işaret eder. Oral demir tedavisi DEA'da birinci basamak tedavi olarak verilir. Her ne kadar veriler şimdilik sınırlı olsa da; oral tedavi yanıtsızlığı, yan etkilerin varlığı, tedaviye uyum sorunu, çok düşük hemoglobin değerleri ve hızlı demir replasmanına ihtiyaç duyulması gibi durumlarda intravenöz (İV) demir tedavisi tercih edilebilecek bir alternatiftir. Gebelikte ve postpartum dönemde görülen DEA tedavisinde İV demir preparatları güvenle kullanılabilirler ve bazı spesifik endikasyonlarda oral preparatlardan daha yararlıdırlar According to the World Health Organization (WHO), anemia is the most common disease, affecting >1.5 billion people worldwide. Furthermore, iron deficiency anemia (IDA) accounts for 50% of cases of anemia. IDA is common during pregnancy and the postpartum period, and can lead to serious maternal and fetal complications. The aim of this report was to present the experiences of a multidisciplinary expert group, and to establish reference guidelines for the optimal diagnosis and treatment of IDA during pregnancy and the postpartum period. Studies and guidelines on the diagnosis and treatment of IDA published in Turkish and international journals were reviewed. Conclusive recommendations were made by an expert panel aiming for a scientific consensus. Measurement of serum ferritin has the highest sensitivity and specificity for diagnosis of IDA unless there is a concurrent inflammatory condition. The lower threshold value for hemoglobin (Hb) in pregnant women is <11 g/dL during the 1st and 3rd trimesters, and <10.5 g/dL during the 2ndtrimester. In postpartum period a Hb concentration <10 g/dL indicates clinically significant anemia. Oral iron therapy is given as the first-line treatment for IDA. Although current data are limited, intravenous (IV) iron therapy is an alternative therapeutic option in patients who do not respond to oral iron therapy, have adverse reactions, do not comply with oral iron treatment, have a very low Hb concentration, and require rapid iron repletion. IV iron preparations can be safely used for the treatment of IDA during pregnancy and the postpartum period, and are more beneficial than oral iron preparations in specific indication Daha fazlası Daha az

Özer, Mahmut | Duman, Mustafa | Taş, Şükrü | Demirci, Yeliz | Aydın, Muhammet Fatih | Reyhan, Enver | Genç, Ece

Article | 2012 | Turkish Journal of Gastroenterology23 ( 5 ) , pp.438 - 443

Amaç: Bu çalışmanın amacı, H2 reseptör antagonistlerinden famotidin ve ranitidinin, karbakol ile kasılmış alt özofagus sfinkter preparatlarının gerilimi üzerine etkisini araştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Her bir grup için 8'er tane sıçandan alınan alt özofagus sfinkter dokuları standart organ banyosuna yerleştirildi. Karbakol ile kasılan alt özofagus sfinkter dokuları üzerine, taze olarak hazırlanmış famotidin ve ranitidin solüsyonları kümülatif olarak artan dozlarda eklendi. Aktiviteler çevrimiçi olarak BSL PRO MP-35 ile kaydedildi ve yine aynı sistem ile datalar analiz edildi. Bulgular: Ranitidinin uygulanan her iki dozunda, kasılmı . . . ş alt özofagus sfinkter tonusunda istatistiksel olarak anlamsız bir gevşeme meydana geldi. 1.5x10-5 M famotidin de alt özofagus sfinkter tonusu üzerinde anlamlı miktarda gevşemeye sebep olmamasına rağmen, 4.5x10-5 M famotidin için bu değer % 9,33'tü ve gevşeme kontrollerle karşılaştırıldığında anlamlıydı (p0.05). Sonuç: Organ banyosuna terapötik dozda uygulanan ne famotidin ne de ranitidin, alt özofagus sfinkter tonusu üzerinde anlamlı bir değişiklik meydana getirmedi. Bununla birlikte, famotidin yüksek doz uygulaması alt özofagus sfinkter tonusu üzerinde anlamlı bir gevşemeye sebep oldu. İlerleyen zamanlarda, in vivo insan deneyleri çalışmaları, gastroözofageal reşü hastalıklarında bu ilaçların kullanımını etkileyebilecektir Background/aims: The aim of this study was to investigate the effects of the H2 receptor antagonists famotidine and ranitidine on lower esophageal sphincter pressure in the rat isolated lower esophageal sphincter preparation contracted with carbachol. Materials and Methods: Lower esophageal sphincter tissues of eight rats for each group were placed in a standard organ bath. After contraction with carbachol, freshly prepared famotidine and ranitidine were added directly to the tissue bath in cumulatively increasing concentrations. Activities were recorded on an online computer using the software BSL PRO v 3.7, which also analyzed the data. Results: Ranitidine caused a small statistically insignificant relaxation in the contracted lower esophageal sphincter at the two applied concentrations. Although 1.5x10-5 M famotidine did not cause a significant relaxation in lower esophageal sphincter tone, this value for 4.5x10-5 M famotidine was 9.33%, and the relaxation was significant when compared with controls (p<0.05). Conclusions: Neither famotidine nor ranitidine caused any direct significant change in lower esophageal sphincter tone in the therapeutic dose range applied to the organ bath. However, the higher dose of famotidine caused a significant relaxation in the lower esophageal sphincter tone. Further in vivo human studies may affect the usage of these drugs during gastroesophageal reflux disease treatment. Top Summary Introduction Materials And Methods Results Discussion Reference Daha fazlası Daha az

Parmaksızoğlu, Fatih | Beyzadeoğlu, Tahsin

Article | 2004 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica38 ( 1 ) , pp.60 - 66

Amaç: El parmaklarının travmatik amputasyonlarmda kallus distraksiyonu ile falangeal uzatma uyguladığımız olguların sonuçları değerlendirildi. Çalışma planı: El parmaklarında travmatik amputasyon olan 13 erkek hastanın (ort. yaş 27.7; dağılım 12-43) 16 falanksı kallus distraksiyonu yöntemi ile uzatıldı. Uzatma tek taraflı dinamik eksternal fiksäsyon cihazı ile l mm/gün şeklinde uygulandı. Ortalama izlem süresi 42 ay (dağılım 12-80 ay) idi. Sonuçlar: Başparmaklarda ortalama 24 mm (dağılım 18-26 mm), diğer parmaklarda 21 mm (dağılım 18-26 mm) uzama sağlandı. Başparmaklarda oluşan yeni parmak boyu ile birinci web derinliği ve açıklığı . . .yeterli hale geldi ve elin uc-uc, uc-yan ve kaba kavramalarında fonksiyonel açıdan artış görüldü. Başparmak gücü, fleksör pollisis longusun katkısı ortadan kalktığı için, sağlam tarafın %65'ine karşılık gelecek şekilde, ortalama 7 kilogram (dağılım 5-9 kg) olarak ölçüldü. Diğer parmaklardaki uzama elin kullanım fonksiyonunu artırdı. İyileşme indeksi (l cm uzama için geçen ay sayısı), başparmaklarda ortalama 1.7 ay/cm (dağılım 1.6-2.1 ay/cm), diğer parmaklarda 1.6 ay/cm (dağılım 1.4-1.9 ay/cm) bulundu. Dört parmakta çivi dibi enfeksiyonu görüldü. Çıkarımlar: Başparmak distal falanks kayıplarında, baş parmak kısalığının yol açtığı fonksiyonel sorunların giderilmesinde, proksimal falanksa yapılan uzatma osteotomisi etkin bir rekonstrüksiyon yöntemidir. Diğer parmaklarda ise, ray rezeksiyon veya ray rezeksiyon ve transpozisyon yöntemini kabul etmeyen hastalarda uygulanabilir bir yöntemdir Objectives: We evaluated the results of lengthening of the phalanges by callus distraction in traumatic amputations of the fingers. Methods: We treated traumatic amputations of 16 fingers of 13 male patients (mean age 27.7 years; range 12 to 43 years) by callotasis of the phalanges. Callus distraction was performed with a rate of 1 mm/day using a unilateral dynamic external fixation device. The mean follow-up period was 42 months (range 12 to 80 months). Results: The mean lengthening was 24 mm (range 18 to 26 mm) and 21 mm (range 18 to 26 mm) for the thumbs and the other fingers, respectively. The achieved thumb length provided adequate depth and width of the first web space and enabled functional improvement in the ability of gripping, and pulp-to-pulp and pulp-to-side pinching, hi the absence of flexor pollicis longus, the mean strength of the thumbs was 7 kg (range 5 to 9 kg), amounting to 65% of the normal side. Lengthening of the other fingers resulted in improved functioning of the hand. The mean healing index (number of months per centimetre of lengthening) was 1.7 months/cm (range 1.6 to 2.1 months/cm) and 1.6 months/cm (range 1.4 to 1.9 months/cm) in the thumbs and the other fingers, respectively. Pin tract infections were observed in four phalanges. Conclusion: Callotasis of the proximal phalanx of the thumb is an effective reconstruction method to compensate for the loss of distal phalanx and to alleviate functional problems due to shortness. It may also be applied to the phalanges of the other fingers in patients who.,who do not accept ray resection with or without transposition Daha fazlası Daha az

Uğraş, Meltem | Buldu, Ebru | Şen, Tolga Altuğ | Demircin, Gülay | Alpay, Faruk

Article | 2012 | Dicle Tıp Dergisi39 ( 2 ) , pp.291 - 295

Laurence Moon Bardet Biedl sendromu obezite, retinitis pigmentoza, hipogonadizm, mental retardasyon ve polidaktili ile karakterize bir hastalıktır. Ana bulgulara ek olarak renal, kardiyak ve nörolojik tutulum da görülebilmektedir. Burada kronik böbrek yetmezliği gelişmiş bir olgu sunulacaktır. Laurence Moon Bardet Biedl syndrome is characterized by obesity, retinitis pigmentosa, hypogonadism, mental retardation and polydactyly. Additionally renal, cardiac and neurological manifestations may be seen. We report here a case with the syndrome that also had chronic renal disease.

Tarçın, Özlem | Yazıcı, Dilek | İnce, Ümit | Deyneli, Oğuzhan | Sancak, Seda | Aydın, Hasan | Akalın, Sema

Article | 2011 | Turkish Journal of Gastroenterology22 ( 2 ) , pp.219 - 223

Zollinger-Ellison Sendromu serum gastrin düzeyinde yükseklik, artmış mide asiti, yaygın gastrointestinal ülserasyonlar ve ishal ile karakterizedir. Gastrinomalar sıklıkla (%75) sporadik olarak görülür ve gastrinoma üçgeninde yerleşirler. Cerrahiye gönderilen Zollinger-Ellison Sendromu hastalarının %5.6 kadarı ekstraduodenal, ekstrapankreatik ve ekstranodal gastrinomadır. Hastamız 44 yaşında kadın, 12 yıldır bulantı ve diyare şikâyetleri mevcuttu. Abdominal bilgisayarlı tomografi ve manyetik rezonans görüntülemede homojen, düzgün sınırlı, 6x7 cm solid kitle, karaciğer-sağ böbrek ve inferior vena cava arasında yerleşmiş olduğu görüldü . . .. Somatostatin reseptör pozitişiği bu kitlenin nöroendokrin tümör olduğunu düşündürdü. Hastanın serum gastrin düzeyi çok yüksek bulundu ve hasta cerrahiye verildi. Cerrahi sırasında kitlenin 8x6x5 cm boyutlarında iyi kapsüllü ve koledoktan köken aldığı görüldü. Bu vakanın özelliği çok nadir görülen bir yerleşimde koledoktan köken almış olması ve çok büyük olduğu halde kapsül invazyonu ve metastaz yapmamış olmasıdır. Zollinger-Ellison syndrome is characterized by elevated levels of serum gastrin associated with increased gastric acid secretion, gastrointestinal ulcerations and diarrhea. Most gastrinomas (75%) occur sporadically and are located within the gastrinoma triangle. Extraduodenal, extrapancreatic and extranodal gastrinomas have been shown in 5.6% of the patients with Zollinger-Ellison syndrome who underwent surgery. We report a 44-year-old female who had been complaining of nausea and diarrhea for 12 years. Abdominal computed tomography and magnetic resonance imaging detected a homogeneous, regular-shaped 6 x 7 cm solid mass, located between the liver, right kidney and inferior vena cava. Somatostatin receptor positive scanning led us to investigate a neuroendocrine tumor. Serum gastrin level was found very high and the patient underwent surgery. Local excision of the tumor was performed, and an 8x6x5 cm, well-capsulated, solitary mass, originating from the common bile duct was removed. The unique feature of our case is the unusual localization, and although the tumor was very large in size, only capsule invasion was observed with no evidence of distant metastasis Daha fazlası Daha az

Ulutaş, Almala Pınar | Cengizlier, Mehmet Reha | Özen, Ahmet Oğuzhan | Saf, Coşkun | Vitrinel, Ayça

Article | 2014 | Zeynep Kamil Tıp Bülteni45 ( 4 ) , pp.197 - 203

Giriş ve Amaç: Atopik Dermatit (AD) bebeklik ve çocukluk çağının en sık görülen, tekrarlayan kronik cilt hastalığıdır. AD genetik ve çevresel faktörlerin birlikte etkilemesi sonucu gelişen karışık çok faktörlü bir hastalık grubudur. Atopik dermatitli çocuklar ilerleyen zamanlarda alerjik rinit ve /veya astım geliştirmeye yatkındırlar. Biz bu çalışmamızda atopik dermatitli hastaların klinik özelliklerinin incelenmesini, laboratuar tetkiklerinin araştırılmasını ve atopik dermatite eşlik eden diğer alerjik hastalıklar ve medikal durumların ve bu alerjik hastalıklar için risk faktörlerinin incelenmesini amaçladık. Materyal ve Metod: Çoc . . .uk Alerji Bölümüne Aralık 2006-Kasım 2010 tarihleri arasında başvuran atopik dermatit tanısı almış 1 ay-16 yaş aralığındaki 298 hasta çalışmaya dahil edildi. Veriler retrospektif olarak dosyaların taranması ile toplandı. Bulgular: Çalışmaya yakınmalarının başlama yaşı 18.1 21.5 ay olan 298 (108 kız, 190 erkek) hasta dahil edildi. Hastaların 148inde (%51,6) atopi öyküsü mevcuttu. Hastaların 104ünde (%34,9) tekrarlayan hışıltı; 39unda (%13,1) allerjik rinit mevcuttu. Hastaların %60,4ünde yüz, %32sinde kol, %9,4ünde gövde ve %6,5inde bacak hastalığın ilk tutulum yeriydi. Hastaların %34,2 sinde annede, %28,5inde ise babada alerji öyküsü vardı. Hasta grubumuzda tekrarlayan hışıltı ile ilişkili faktörler araştırıldığında, tekrarlayan solunum yolu enfeksiyonu, enfeksiyon nedeniyle hastaneye yatış, evde sigara kullanımı ve gastroözofageal reflünün tekrarlayan hışıltı ile anlamlı ilişkili olduğu saptandı. Tekrarlayan hışıltı anne sütü alımı, cinsiyet, atopik dermatitin tutulum yeri, ailede alerji öyküsü ve Ig E yüksekliği ile ilişkili bulunmadı. Atopi; babada alerji, tekrarlayan enfeksiyon, enfeksiyon nedeniyle hastaneye yatış, inhale kortikosteroid kullanımı ve Ig E yüksekliği ile ilişkili bulundu. Sonuç: Atopik dermatitli hastaların %51,6sının atopi öyküsünün, %35inin ise tekrarlayan hışıltısı- nın bulunduğu saptandı. Tekrarlayan hışıltı için risk faktörlerinin tekrarlayan solunum yolu enfeksiyonu, enfeksiyon nedeniyle hastaneye yatış, evde sigara kullanımı ve gastroözofageal reflü olduğu bulundu. Hışıltı atakları ile başvuran atopik dermatitli çocuklara yaklaşımda bu risk faktörleri dikkate alınmalıdır. Backgroud and aim: Infants with Atopic Dermatitis (AD) are predisposed to develop allergic rhinitis (AR) and/or asthma later in childhood. We aimed to investigate clinical features, accompaning allergic diseases and laboratory findings of AD in childhood and analyze the risk factors for recurrent wheeze (RW) and other allergic diseases among these children. Material-Methods: We have retrospectively evaluated medical records of 298 patients who had been followed-up for AD between 2006-2010 in Pediatric Allergy Clinic. Results: We studied 298 patients (108 female, 190 male) with a mean age at referral of 18.1±21.5 months. Atopic sensitization was detected in 148 children (51.6%). A hundred and four children (34.9%) had RW episodes and 13.1% AR. The leading site of initial involvement was face (60.4%), followed by arm (32%), trunk (9.4%) and leg (6.5%). A positive history of maternalatopy was 34.2% and paternal atopy 28.5%. Risk factors associated with RW included recurrent respiratory infections, history of hospitalization, environmental tobacco smoke (ETS) and gastroesophageal reflux (GER). We detected no association between RW and breast-feeding, gender, high Ig E level, site of involvement or family history of atopy. Meanwhile, presence of atopy was associated with paternal atopy, recurrent infections, history of hospitalization and inhaled corticosteroid (ICS) use. Conclusion: Among a group of children with AD 51.6% were found to be atopic and 35% had RW. Risk factors for recurrence of wheeze included recurrent respiratory infections, history of hospitalization, ETS and GER. These risk factors should be considered in the management of children with AD who present with wheezing episodes Daha fazlası Daha az