Aslanger, Emre | Sezer, Murat | Umman, Sabahattin

Other | 2016 | The Anatolian Journal of Cardiology16 ( 9 ) , pp.713 - 719

High blood pressure (BP) has been identified as a major risk factor for cardiovascular complications. Although two-way association between BP and hypertensive complications makes hypertension a near-ideal biomarker, BP as "the cause" for the complications of HT per se still needs more evidence. Another entirely possible hemodynamic candidate for causing hypertensive cardiovascular adverse events can be flow or its iterations, which might have escaped the attention because of its perfect correlation with pressure and harder technical measurement. In this article, we analyze the evidence in hand to compare flow- and pressure . . .-related phenomena to delineate which of the two is the dominant mediator of complications related to hypertension and should be the target for therapy. A "flow-" rather than a "pressure-" based factor, as the causative or major driving mediator of common hypertensive complications, may change our understanding of hypertension pathophysiology Daha fazlası Daha az

Oral, Koray | Küçük, Bal Burcu | Ebeoğlu, Buğçe | Dinçer, Sibel

Other | 2009 | Ağrı21 ( 3 ) , pp.89 - 94

Çiğneme kasları ve temporomandibular eklemde görülen ağrı, temporomandibular rahatsızlıkların en belirgin semptomudur. Temporomandibular rahatsızlıklarda meydana gelen ağrının oluşmasında birçok faktörün etkili olduğu düşünülmektedir. Yapılan çalışmalar hastalığın oluşumunda hazırlayıcı, başlatıcı ve ilerletici faktörler olduğunu belirtmektedir. Travma, oklüzal uyumsuzluklar, stres, parafonksiyon, hipermobilite, yaş, cinsiyet ve kalıtım gibi faktörlerin temporomandibular rahatsızlıkların oluşumunda etkili olduğu öne sürülmekle birlikte, etkinliği tartışmalıdır. Bu derlemede, eklem içi ve kas kaynaklı temporomandibular ağrının etyolo . . .jisi ile ilgili geçmiş ve yeni görüşler özetlenecektir. Pain in the masticatory muscles and temporomandibular joint is the main symptom of temporomandibular disorders. The etiology of temporomandibular disorder pain is multifactorial. Several studies have reported that there are predisposing, initiating and aggravating factors contributing this disorder. Although factors such as trauma, occlusal discrepancies, stress, parafunctions, hypermobility, age, gender and heredity has been implicated in the maintenance of temporomandibular disorder pain, there are still controversies for the actualy etiology. This review will summarize the past and current concepts that is related to the etiology of arthrogenic and myogenic originated temporomandibular pain Daha fazlası Daha az

Saltık, Levent | Eroğlu, Elif | Bayrak, Fatih | Değertekin, Muzaffer

Other | 2009 | Türk Kardiyoloji Derneği Arşivi37 ( 4 ) , pp.269 - 272

Sol ventrikülde süngerimsi miyokart (noncompaction)endomiyokardiyal morfogenez sırasındaki bir duraklamadan kaynaklanan, belirgin trabeküller ve bu trabeküllerin arasında kalan derin girintilerle karakterize, doğumsal bir kalp hastalığıdır. Ebstein anomalisi ile birlikteliği çok nadirdir. On üç yaşında bir erkek çocuk, sportif bir etkinliğe katılım öncesinde kardiyak açıdan değerlendirildi. Fizik muayenede, triküspit kapaktan gelen 1/6 derecesinde sistolik üfürüm saptandı. Elektrokardiyogramı normaldi. Transtorasik ekokardiyografide, interventriküler septumun apeksinde, yan duvarında ve apikal kısmında çok sayıda büyük trabekül ve d . . .erin intratrabeküler girinti görüldü. Renkli akım Doppler incelemesinde trabeküller içinde kan akımı görüldü. Sol ventrikül boyutları ve ejeksiyon fraksiyonu (%65) normaldi. Triküspit kapağın septal ve inferior yaprakçıklarının birleştiği kenarda apikal yer değişikliği izlendi ve hafif triküspit yetersizliği vardı. Mitral ve triküspit halkalar arasındaki mesafe 20 mm ölçüldü. Sağ ventrikülde genişleme yoktu ve sistolik fonksiyonu normal idi; sağ atriyumda ise orta derece genişleme vardı. Hasta asemptomatik olduğundan ve sol ventrikül sistolik fonksiyonu korunmuş olduğundan, düzenli takip programına alındı ve düşük doz aspirin (100 mgr/gün) alması önerildi. Beş yıllık izlemi sonunda hala asemptomatik olan hastanın her iki ventrikülü normal boyutlarda ve ejeksiyon fraksiyonu normal değerler içindeydi. Left ventricular (LV) noncompaction is a congenital dysfunction of endomyocardial morphogenesis characterized by excessively prominent trabeculations and deep intratrabecular recesses of the myocardium. Its association with Ebstein’s anomaly is very rare. A 13-yearold boy presented to the outpatient clinic for a cardiac evaluation before enrolling in a sports activity. On physical examination, there was a grade 1/6 systolic murmur at the tricuspid valve location. His electrocardiogram was normal. Transthoracic echocardiography revealed numerous large trabeculations and deep intratrabecular recesses at the apex, lateral wall, and the apical part of the interventricular septum. Color flow Doppler examination confirmed the presence of blood flow within the trabeculae. The size and ejection fraction of the LV was normal (65%). The attached margins of the septal and inferior leaflets of the tricuspid valve were apically displaced and there was mild tricuspid regurgitation. The distance between the mitral and tricuspid annuli was 20 mm. The right ventricle showed no dilatation and had normal systolic function, but the right atrium was moderately enlarged. As the patient was asymptomatic and the LV systolic function was preserved, he was scheduled for regular follow-up without medication except for low-dose aspirin (100 mg/day). After five years of follow-up, he was still asymptomatic with normal size and ejection fraction of both ventricles Daha fazlası Daha az

Abacı, Neslihan | Güleç, Çağrı | Bayrak, Fatih | Kömürcü-Bayrak, Evrim | Kahveci, Gökhan | Erginel-Ünaltuna, Nihan

Other | 2010 | Anadolu Kardiyoloji Dergisi10 ( 4 ) , pp.303 - 309

Bop mutant farelerde, az gelişmiş sağ ventrikül ve aşırı büyümüş sol ventrikül varlığı, insan BOP geni ile hipertrofik kardiyomiyopati (HKMP) arasında olası bir ilişkiyi düşündürmektedir. Bu çalışmamızda, BOP genindeki varyasyonlar ile HKMP için noninvazif bir aritmik risk göstergesi olan QT dispersiyonu arasındaki olası ilişkiyi araştırdık. Yöntemler: Enine-kesitli niteliğindeki çalışmaya 50 HKMP’li hasta ve 60 sağlıklı kontrol alındı. BOP geni ekson bölgeleri, polimeraz zincir reaksiyonu (PCR) ile çoğaltıldı ve çoğaltılan ekson bölgeleri, Tek İplikli Konformasyon Polimorfizm (SSCP) analizi ile incelendi. Farklı bantlara sahip örne . . .kler otomatik dizileme yöntemi kullanılarak dizilendi. Sürekli değişkenler eşleştirilmemiş bağımsız örneklem t-testi ya da Mann-Whitney U testi ile karşılaştırıldı. Genotip-hastalık ilişkisi Ki-kare testi ile test edildi. Bulgular: Ekson 2 ve 7’deki G275A ve C965A tek nükleotid değişimleri (TND) sadece HK grubunda belirlendi. Ekson 6 ve 9’daki G707C, C710T, T761C, T1217C TND’lerine kontrol grubunda da rastlandı. İki grup arasındaki fark ise anlamlı bulundu (p0.002 ve p0.001). Ekzon 6’daki TND’lerin haplotip oluşturduğu ve bu haplotipin nadir alleli (707C/710T/761C) için homozigot taşıyıcı olan HK hastalarında QT dispersiyonu ve düzeltilmiş QT dispersiyonu, diğer genotiplere göre anlamlı derecede düşük bulundu (p0.032 ve p0.030). Sonuç: Bu çalışma, insanda BOP geni ile HKMP arasındaki ilişkiyi araştıran ilk çalışmadır. Üç farklı TND’yi içeren 707C/710T/761C haplotip takımını taşıyan HK’li olgularda QT dispersiyonu ve düzeltilmiş QT dispersiyonunun anlamlı derecede uzamış bulunması, BOP genindeki bu haplotipin ventiküler aritmilerle ve dolayısı ile ani ölümle ilişkili olabileceğini akla getirmektedir. The observation that Bop null allele mice show underdeveloped right ventricle and excessive development of left ventricle, suggests the possible relationship between human BOP gene and hypertrophic cardiomyopathy (HCMP). In our study, we investigated this possible relationship between BOP gene variations and QT dispersion, a noninvasive arrhythmic risk marker for HCMP. Methods: This cross-sectional study consisted of 50 patients clinically diagnosed with HCMP and 60 healthy subjects. Exonic regions of BOP gene were amplified by polymerase chain reaction and amplified exonic regions were analyzed by Single-Strand Conformation Polymorphisms (SSCP). The samples with different migration patterns were sequenced through an automated sequencing system. Continuous variables were compared by unpaired t-test for independent samples or Mann-Whitney U test. Genotype-disease relationship was tested by Chi-square test. Results: The nucleotide substitutions G275>A and C965>A in exon 2 and 7 were determined only in HCMP group. The G707>C, C710>T, T761>C, T1217>C SNPs in exon 6 and 9 are also found in the control group. Significant differences were found between two groups (p0.002 and p<0.001). It was found that SNPs in exon 6 constitute a haplotype and that QT dispersion and corrected QT dispersion in the rare homozygote (707C/710T/761C) type carriers of HCMP patients for this haplotype were significantly lower than other genotypes (p0.032 and p0.030, respectively). Conclusion: The human BOP gene was analyzed for the first time in HCMP to investigate possible association. The result that homozygosity of 707C/710T/761C haplotype is associated with lower QT dispersion and corrected QT dispersion supports the modifier role of BOP gene in HCMP Daha fazlası Daha az

Çelikmen, Mustafa Ferudun | Sarıkaya, Sezgin | Özüçelik, Doğaç Niyazi | Sever, Mehmet Şükrü | Açıksarı, Kurtuluş | Yazıcıoğlu, Mustafa | Sadıllıoğlu, Sıla

Other | 2016 | Ulusal Travma ve Acil Cerrahi Dergisi22 ( 4 ) , pp.305 - 314

AMAÇ: Bu çalışmada, mekanik ezilme yaralanması oluşturulan sıçanlarda, asetaminofen ve mannitolün böbrek fonksiyonu ve histopatolojisi üzerine etkileri araştırıldı.GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmada 370-400 gram ağırlığında 36 sıçan kullanıldı. Kontrol amaçlı birinci gruba bir işlem uygulanmadı. Diğer beş gruba ikişer saat süresince her iki bacak gastroknemius kası bölgesine mekanik ezilme işlemi uygulandı. Sonra dördüncü gruba asetaminofen 100 mg/kg; beşinci gruba mannitol 1 gr/kg; altıncı gruba asetaminofen 100 mg/kg ve mannitol 1 gr/kg intraperitoneal verildi. Herhangi bir tedavi uygulanmayan ikinci grup iki saat sonra, üçüncü grup ve te . . .davi grupları ise 24 saat sonra sakrifiye edilerek kan ve doku örnekleri alındı.BULGULAR: Sodyum, potasyum, alanin aminotranferaz, kreatinin, ortalama kreatinin klirensi değerleri açısından asetaminofen ve mannitol tedavi grupları arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı. Histopatolojik olarak hidropik dejenerasyon, tübüler nekroz, enflamasyon, tubulus lü-meninde immünoperoksidaz ve miyoglobin varlığı, tubulus epitel hücre dejenerasyonu, tubulus lümeninde PAS boyanan materyel varlığı bulgularının mannitol uygulanan grupta azaldığı, asetaminofen uygulanan grupta mannitol uygulanan gruptan daha fazla azaldığı, asetaminofenle mannitol birlikte uygulandığında ise bulguların tek başına mannitol uygulamasından daha iyi, ancak tek başına asetaminofen uygulamasından daha iyi olmadığı görüldü.TARTIŞMA: Ezilme yaralanmalarında oluşan böbrek hasarında asetaminofen histopatolojik olarak mannitolden daha etkilidir. Asetamniofen manni-tolle birlikte kullanıldığında ise karaciğere olan toksik etkisi daha az olmaktadır BACKGROUND: The present objective was to evaluate effects of acetaminophen and mannitol on renal function and histopathology in crush injuries.METHODS: Thirty-six rats weighing 370-400 g each were used. No surgery was performed on the first (control) group. The gastrocnemius muscle regions of each rat in the remaining 5 groups were compressed for 2 or 24 hours. In the 4th group, 100 mg/kg acetaminophen was intraperitoneally administered. In the 5th group, 1 g/kg mannitol was administered. In the 6th group, 100 mg/kg acetaminophen and 1 g/kg mannitol were administered.RESULTS: No statistically significant differences were observed among the treatment groups in terms of sodium, potassium, alanine aminotransferase (ALT), and average creatinine clearance values. Hydropic degeneration, tubular necrosis, presence of immunoperoxidase and myoglobin, tubulus epithelial cell degeneration, and presence of PAS-dyed material in tubular lumen was more prominently decreased in the acetaminophen group than the mannitol group. Improvement was observed in the group that was administered both drugs, compared to the mannitol-only group, though findings were still worse than those of the group administered acetaminophen only.CONCLUSION: In crush injuries, acetaminophen improves histopathological renal damage better than mannitol. When used in conjunction with mannitol, the toxic effect of acetaminophen on the liver is decrease Daha fazlası Daha az

Mercanoğlu, Olguner Güldem | Pamukçu, Burak | Safran, Nurhas | Mercanoğlu, Fehmi | Fıcı, Francesco | Güngör, Mehmet

Other | 2010 | Anadolu Kardiyoloji Dergisi10 ( 1 ) , pp.18 - 27

Amaç: Miyokard infarktüsü (MI) sonrası gelişen ventriküler yeniden şekillenme (VR) ilerleyici sol ventrikül disfonksiyonunda önemli bir role sahiptir. Çalışmada sıçan iskemi-reperfüzyon modelinde MI sonrası nebivolol tedavisinin VR üzerine etkisini incelemeyi amaçladık. Yöntemler: Sıçanlar her grupta 12 hayvan olacak şekilde 3 gruba ayrıldı; operasyonel kontrol (sham-kontrol), MI kontrol (MI-kontrol) ve nebivolol uygulanmış MI (MI-nebivolol). Sol ventrikül (LV) çapları, hacimleri ve diyastolik dolum parametreleri ekokardiyografi ile incelendi. Yirmi sekiz günlük periyodun sonunda sistemik ve LV basınçları kaydedildi, plazma nitrik o . . .ksit (NO), peroksinitrit (ONOO-) düzeyleri ölçüldü, vücut (BW), kalp (HW) ve LV (LVW) ağırlıkları ile infarkt alanları belirlendi. Istatistiksel değerlendirme tekrarlı ölçümler varyans analizi ve ikili karşılaştırmalar Bonferroni testi ile yapıldı. Bulgular: İnfarktüs sonrası MI-kontrol grubunda belirgin VR parametreleri (LV çap ve hacminde artış, EF, FS ve arka duvar % kalınlık değişimde azalma) saptanırken (bütün karşılaştırmalar için p0.05); bu değişiklikler MI-nebivolol grubunda MI-kontrol grubu ile karşılaştırıldığında kısıtlanmıştı (EF ve FS için sırası ile p0.08 ve p0.06). Sol ventrikül diyastol sonu basıncı (LVEDP) MI-nebivolol grubunda daha düşüktü (p0.005). Yine bu grupta ?dp/dt değerleri daha yüksekti (p0.05). İnfarktüs oluşturulmuş gruplarda infarkt alanları benzer olmasına rağmen (p0.79); LVW/HW ve HW/BW değerleri MI-kontrol grubunda sham-kontrol grubuna göre daha yüksekti (bütün karşılaştırmalar için p0.01). Bu değerler MI-nebivolol grubunda istatistiksel olarak anlamlı değildi. Plazma NO ve ONOO- düzeylerindeki artış da MI-nebivolol grubunda önlenmişti. Sonuç: Nebivolol tedavisi sıçanlarda MI sonrası gelişen VR'i azaltmıştır. Bu etki nebivololün kalp hızı ve kan basıncı düşürücü etkilerine bağlanamamıştır. Molekülün NO düzenleyici etkisi MI sonrası gelişen VR'de nebivololün yaralı etkilerinden sorumlu olabilir. Ob­jec­ti­ve: Ventricular remodeling (VR) which develops after myocardial infarction (MI) plays an important role in progressive left ventricular dysfunction. We aimed to investigate the role of nebivolol treatment on VR after a MI in a rat ischemia-reperfusion model. Methods: Rats were divided into 3 groups of 12 each: sham operated (sham-control), MI-induced (MI-control) and nebivolol treated (MI-nebivolol). Left ventricular (LV) diameters, volumes, and diastolic filling parameters were evaluated by echocardiography. On the 28th day, after recording the systemic and LV pressures and determining the plasma nitric oxide (NO) and peroxynitrite (ONOO-) levels , animals were sacrificed and heart, body and LV weights (HW, BW, LVW) were measured and infarct sizes were determined. Results were evaluated statistically by ANOVA for repeated measurements 3x3 factorial design with post-hoc Bonferroni test. Results: After MI, while VR (an increase in LV diameters and volumes associated with a decrease in EF, FS and posterior wall thickness change (LWPc) was significant in MI-control rats (p<0.05 for; all comparisons) these changes were significantly less in MI-nebivolol group (p0.08 and p0.06 for EF and FS respectively). LV end diastolic pres-sure (LVEDP) was lower (p<0.005) and &#916;±dp/dt&#8217;s (p<0.05) were higher in MI-nebivolol group compared to MI-control animals. Although infarct sizes were similar in MI-induced groups (p0.79); LVW/HW and HW/BW&#8217;s were significantly greater in the MI-control group compared to sham-control (p<0.01 for all comparisons), these changes were not statistically significant in MI-nebivolol group. The increase in plasma NO and ONOO- levels were also prevented with nebivolol. Conclusion: Nebivolol therapy reduced the effects of VR in rats after MI. These beneficial effects were not related to its heart rate and blood pressure reducing effects. Nitric oxide regulatory action of this compound may contribute these beneficial effects on VR developed after MI Daha fazlası Daha az

Güngör, İrfan | Yılmaz, Akın | Ergün, Mehmet Ali | Öztürk, Akif Muhtar | Kaya, Kadir

Other | 2014 | Eklem Hastalıkları ve Cerrahisi Dergisi (Eski Adı: Artroplasti Artroskopik Cerrahi Derg.)25 ( 2 ) , pp.102 - 106

Amaç: Bu çalışmada, bupivakainin kültüre edilmiş sıçan kondrositleri üzerindeki apoptotik etkisine zaman ve doza bağlı olarak hiyalüronik asitin anti-apoptotik etkisi araştırıldı.Gereç ve yöntemler: Sıçan kondrositleri, 7.69 ?M, 76.9 ?M ve 384.5 ?M bupivakain ile 50 ?g/ml hiyalüronik asit konsantrasyonları ile altı, 24 ve 48 saatlik sürelerde uygulandı. Tedavi süresi sonunda hücreler akridin turuncusu karışımı ve etidium bromid ile boyandı. Apoptoz floresan mikroskobu ile değerlendirildi.Bulgular: Kondrositlerde özellikle 7.69 ?M ve 76.9 ?M konsantrasyonlarında hyalüronik asitin bupivakanin toksik etkisine karşı anlamlı bir koruyucu . . . etki gösterdiği gözlendi. Ayrıca altı ve 24. saatte 7.69 ?M ve 76.9 ?M bupivakain dozlarında maruziyet süresi açısından anlamlı bir koruyucu etki tespit edildi.Sonuç: Çalışma sonuçlarımız, hiyalüronik asidin bupivakainin kondrotoksik özelliğine karşı zaman ve doza bağımlı bir şekilde koruyucu etkisi olabileceğini göstermektedir Objectives: In this study, we aimed to study the anti- apoptotic effects of hyaluronic acid on the apoptotic effects of bupivacaine in cultured rat chondrocytes in a time and dose- dependent manner. Material and methods: The rat chondrocytes were treated with 7.69 ?M, 76.9 ?M, and 384.5 ?M bupivacaine and 50 ?g/ml hyaluronic acid concentrations for six, 24, and 48 hours. At the end of the treatment period, cells were stained with mixture of acridine orange and ethidium bromide. Apoptosis was evaluated using a fluorescence microscope. Results: A significant protective effect of hyaluronic acid on chondrocytes against bupivacaine exposure at 7.69 ?M and 76.9 ?M concentrations, particularly was observed. There was also a significant protective effect in the exposure time at six and 24 hours for 7.69 ?M and 76.9 ?M bupivacaine doses. Conclusion: Our study results show that hyaluronic acid against chondrotoxicity of bupivacaine may have a protective effect in a time and dose-dependent manne Daha fazlası Daha az

Naderi, S | Guclu, B | Yurtsever, C | Berk, H

Other | 2007 | SPINE32 ( 5 ) , pp.606 - 608

Although there are many reports regarding the spinal surgical applications before the 19th century, the definition of spinal disorders and application of the most novel surgical techniques have been performed in last 2 centuries. Lumbar spinal stenosis was reported in the first half of the 20th century. The definition of the lumbar spinal stenosis was commonly attributed to Dr. Verbiest. However, there were some reports regarding the symptoms attributable to lumbar spinal stenosis before him. On the other hand, Dr. Sarpyener, a Turkish surgeon, reported for the first time congenital spinal stenosis, a special variety of spinal steno . . .sis. The aim of this study is to review the biography, scientific studies, and spine applications of Dr. Sarpyener, a pioneer in the field of spina bifida and congenital spinal stenosis Daha fazlası Daha az

Özler, Turhan | Uluçay, Çağatay | Önal, Ayberk | Altıntaş, Faik

Other | 2015 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica49 ( 3 ) , pp.255 - 259

Objective: Prevention of deep venous thrombosis (DVT) and associated pulmonary embolism following major orthopedic surgeries is challenging, and there is an increased interest in developing new treatment strategies. We compared 2 switch-therapy modalitiesenoxaparin to rivaroxaban and enoxaparin to dabigatranand enoxaparin monotherapy for preventing DVT after total knee arthroplasty (TKA) and total hip arthroplasty (THA). Methods: This was a prospective, non-blinded, randomized controlled study. We selected 180 eligible patients out of 247 patients undergoing TKA or THA. During the preoperative checkup, patients were randomized to re . . .ceive either enoxaparin (enoxaparin group) or switch-therapy regimens, comprising enoxaparin during hospitalization and rivaroxaban (rivaroxaban group) or dabigatran (dabigatran group) during the outpatient period. All patients were evaluated for DVT using Doppler ultrasonography (USG) 6 weeks postoperatively. The primary efficacy outcome was the prevention of symptomatic or Doppler ultrasonography (USG)-proven DVT, whereas the primary safety outcome was the incidence of bleeding during the DVT-prophylaxis period. Results: Doppler USG at 6 weeks after surgery revealed no signs of DVT in any patient. During the hospitalization period, only 2 major bleeding events were reported (1 [1.6%] in the enoxaparin group and 1 [1.6%] in the dabigatran group). No major bleeding events were reported during the outpatient follow-up period in any group. Differences among the 3 groups regarding bleeding events were not statistically significant (p>0.05). Conclusion: When using switch-therapy modalities, clinicians can take advantage of the safety of enoxaparin during the hospitalization period and ease of use of new oral anticoagulant drugs during the outpatient period Daha fazlası Daha az

Şengül, Cihan | Sünbül, Ayşegül | Özveren, Olcay | Değertekin, Muzaffer

Other | 2012 | Türk Kardiyoloji Derneği Arşivi40 ( 7 ) , pp.654 - 654

…

Mirik, M | Selcuk, F | Aysan, Y | Şahin, Fikrettin

Other | 2008 | PLANT DISEASE92 ( 1 ) , pp.176 - 176

…

Servet, Erkan | Bekler, Halil | Kılınçoğlu, Volkan | Özler, Turhan | Özkut, Afşar

Other | 2016 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica50 ( 2 ) , pp.234 - 241

Objective: Epineural scar formation is one of the most significant negative factors affecting surgical repair after peripheral nerve injury. The scar tissue mechanically hinders axonal regeneration and causes adhesions between nerves and surrounding tissues. A hemostatic agent Ankaferd Blood Stopper (ABS; İmmun Gıda İlaç Kozmetik San. ve Tic. Ltd. Şti., Istanbul, Turkey) has not been previously used. Decreasing the postoperative bleeding and adhesions between nerve and surrounding tissues will prevent the formation of scar tissue, as well as corresponding compressive neuropathy and/or deceleration of axonal regeneration. The . . .purpose of this experimental study was to investigate the effects of bleeding on nerve healing and scar tissue after repair of peripheral nerve injuries.Methods: The right sciatic nerve of 30 Sprague-Dawley male rats (weighing 260-330 g) was cut 1.5 cm proximal to the trifurcation and repaired primarily with 8/0 sutures using epineural technique. The rats were then divided into 3 groups. Saline was applied in Group 1 (n10), ABS in Group 2 (n10), and heparin in Group 3 (n10) for 5 minutes to the repair site and surrounding tissues. In each group, electrophysiological measurements were performed with electromyography (EMG) at postoperative week 12. Magnetic resonance diffusion tensor imaging was used at week 12. Macroscopical and histopathological evaluations were conducted after sacrificing the rats at week 24 with total excision of the repaired sciatic nerves and surrounding tissues.Results: The ABS and saline groups showed better healing than the heparin group. The ABS and saline groups were better in the histopathologic evaluations, but there was no statistically significant difference between the 2 groups.Conclusion: Statistically significant differences were not found between the 3 groups. Significant results may be obtained with larger studie Daha fazlası Daha az