Bekler, Halil | Beyzadeoğlu, Tahsin | Gökçe, Alper

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 5 ) , pp.387 - 392

Amaç: Düşük ayak deformitesi nedeniyle posterior tibial tendon (PTT) transferi uygulanan hastalar değerlendirildi. Çalışma planı: Düşük ayak deformitesi saptanan sekiz hastada (2 kadın, 6 erkek; ort. yaş 40; dağılım 15-75 yıl) PTT ayak dorsaline nakledildi. Üç hastada sol, beş hastada sağ alt ekstremitede tutulum vardı. Etyoloji altı hastada travmatik peroneal sinir yaralanması, iki hastada ise kalça ve bel cerrahisinin yol açtığı daha yüksek seviyeli sinir yaralanmalarıydı. Klinik sonuçları değerlendirirken, ilk olarak hastaların tedavi sonucuyla ilgili düşünceleri sorgulandı; daha sonra hastalar Yeap ve ark. tarafından PTT transfe . . .rlerinden sonra önerilen Stanmore değerlendirme skalasına göre incelendi. Ortalama takip süresi 39 ay (dağılım 8-78 ay) idi. Sonuçlar: Stanmore skalasına göre üç hastada mükemmel, iki hastada iyi, iki hastada orta, bir hastada kötü sonuç alındı. Dört hasta durumunu mükemmel, üçü iyi, biri ise kötü olarak değerlendirdi. Kötü sonuç alınan olguda, politravma sekelli femur kırığı, asetabulum posterior kırıklı çıkığı, L3 kompresyon kırığı öyküsüyle birlikte, siyatik sinirde de en az iki seviyeli hasar vardı. Orta sonuç alınan iki hastanın birinde ameliyat sonrası yetersiz bakım nedeniyle, ayak dorsalinde transfer bölgesinde derin yangı gelişti. Kullanılmış olan dikişli ankor, bir bölüm kemik debridmanıyla birlikte çıkarıldı. Diğer hastada ise doğuştan olan spondilolistezis zemininde gelişen ve füzyon ameliyatını takiben ilerleyen ciddi paraparezi vardı. Çıkarımlar: Düşük ayak deformitesi tedavisinde PTT transferi, paraparezili ambulatuvar hastalarda dahi başarıyla uygulanabilen bir tekniktir. Bu hastalarda anterior tibial tendonun da işleme eklenmesi yararlı olabilir. Objectives: We evaluated tibialis posterior tendon (TPT) transfers in patients with drop foot deformity. Methods: Eight patients with drop foot deformity (2 females, 6 males; mean age 40 years; range 15 to 75 years) underwent TPT transfer to the dorsum of the foot. The deformity was on the left in three patients and on the right in five patients. Etiology was traumatic peroneal nerve injuries in six patients, and upper-level nerve injuries after hip and lumbar surgery in two patients. For clinical evaluation, the patients were questioned about the results of treatment, and the Stanmore evaluation scale was applied, which is recommended by Yeap et al. for TPT transfers. The mean follow-up period was 39 months (range 8 to 78 months). Results: According to the Stanmore scale, the results were excellent in three patients, good in two patients, fair in two patients, and poor in one patient. Subjectively, four patients defined their condition as excellent, three as good, and one as poor. One poor result was associated with polytrauma sequelae including a femoral fracture, posterior acetabular fracture-dislocation, and L3 compression fracture, accompanied by at least a two-level injury to the sciatic nerve. Of two patients with a fair result, one patient developed deep infection at the dorsum of the foot due to inadequate postoperative care and required removal of the suture anchor with partial bone debridement. The other patient had severe paraparesis associated with congenital spondylolisthesis, which aggravated following spinal fusion surgery. Conclusion: We conclude that TPT transfer is a successful technique for the treatment of drop foot even in ambulatory patients with paraparesis. Addition of tibialis anterior tendon transfer may be useful in these patients Daha fazlası Daha az

Beyzadeoğlu, Tahsin | Gökçe, Alper | Bekler, Halil

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 3 ) , pp.220 - 224

Amaç: Plantar fasiitis tedavisinde gece ateli kullanımının etkinliği ve tedavi sonuçları değerlendirildi. Çalışma planı: Çalışmaya plantar fasiitis tanısı konan 44 hasta (53 ayak) alındı. Yakınmaların süresi ortalama 7.25.9 haftaydı (dağılım 1-24 hafta). On iki ayakta eşlik eden kalkaneal çıkıntı vardı. Tüm hastalara klasik konservatif tedavi uygulandı ve bu tedaviye ek olarak, uyurken ayak bileğini 5 dorsifleksiyonda tutan gece atelini sekiz hafta kullanmaları önerildi. Yirmi beş hasta (14 kadın, 11 erkek; 31 ayak) sadece konservatif tedaviyi sürdürdü. On dokuz hasta (12 kadın, 7 erkek; 22 ayak) ise gece ateli uygulamasını kabul et . . .ti. Değerlendirme, hastaların ilk başvurularında ve ikinci ay sonunda, AOFAS ayak bileği-arka ayak değerlendirme skalası ve görsel analog skala (GAS) ile yapıldı. Ortalama izlem süresi atel kullanmayan grupta 32.7 ay (dağılım 13-53 ay), atel kullanan grupta 33.8 ay (dağılım 12-54 ay) idi. Sonuçlar: Tedavi öncesindeki ayak bileği-arka ayak değerlendirme skoru ve GAS skoru açısından iki grup arasında anlamlı farklılık yokken, ikinci ayda, atel kullanan hastalarda her iki skordaki düzelmenin anlamlı derecede daha fazla olduğu görüldü (sırasıyla, p0.01 ve p0.001). Takip süresi sonunda atel kullanmayan grupta dokuz ayakta (%29), atel kullanan grupta üç ayakta (%13.6) yakınmaların tekrarladığı görüldü. Tüm hastalar değerlendirildiğinde, kalkaneal çıkıntı, iki taraflı tutulum ve vücut kütle indeksi ile memnuniyet oranları ve nüks arasında; kalkaneal çıkıntı ile vücut kütle indeksi arasında anlamlı ilişki bulunmadı. Başvurudaki yakınma süresi ile nüks arasındaki ilişki ise anlamlıydı (r0.326, p0.031). Çıkarımlar: Plantar fasiitis nedeniyle ilk kez tedavi gören hastalarda, diğer konservatif yöntemlere eklenen gece ateli kullanımı erken dönemde topuk ağrısının gerilemesini sağlamasına karşın, iki yıldan uzun takipte yakınmaların tekrarlaması üzerinde belirgin bir etki sağlamamıştır. Objectives: We evaluated the effectiveness and results of night splint applications for the treatment of plantar fasciitis. Methods: The study included 44 patients (53 feet) with plantar fasciitis. The mean symptom duration was 7.2±5.9 weeks (range 1 to 24 weeks). Calcaneal spurs were detected in 12 feet. All the patients received classic conservative treatment and all were recommended to use a night splint that kept the ankle in 5-degree of dorsiflexion for eight weeks. Twenty-five patients (14 females, 11 males; 31 feet) did not accept to use a night splint, whereas 19 patients (12 females, 7 males; 22 feet) did. Evaluations were made with the AOFAS ankle-hindfoot rating scale and a visual analog scale (VAS) before and after two months of treatment. The mean follow-up periods were 33.8 months (range 12 to 54 months) and 32.7 months (range 13 to 53 months) for those who completed treatment with and without the use of a night splint, respectively. Results: Although there were no significant differences between the two groups with regard to the initial AOFAS and VAS scores, patients using a night splint exhibited significantly higher improvements in both scores at the end of the second month (p0.01 and p0.001, respectively). Heel pain recurred in three feet (13.6%) and in nine feet (29%) with and without night splint applications, respectively. Overall, the presence of a calcaneal spur, bilateral involvement, and body mass index were not correlated with patient satisfaction and recurrences. There was no correlation between the presence of a calcaneal spur and body mass index. However, symptom duration till treatment showed a significant correlation with recurrences (r0.326, p0.031). Conclusion: Patients without previous treatments for plantar fasciitis obtain significant relief of heel pain in the short term with the use of a night splint incorporated into conservative methods; however, this application does not have a significant effect on prevention of recurrences after a two-year follow-up Daha fazlası Daha az

Altıntaş, Faik | Özkut, Afşar Timuçin | Beyzadeoğlu, Tahsin | Eren, Abdullah | Güven, Melih

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 2 ) , pp.132 - 135

Amaç: Osteoporotik kalça kırığı geçiren hastalarda risedronat tedavisinin kemik rezorpsiyonu üzerindeki etkileri, idrarda N-telopeptid düzeylerine bakılarak araştırıldı. Çalışma planı: Minör travma sonrası femur intertrokanterik veya boyun kırığı nedeniyle cerrahi tedavi gören 46 kadın hasta (ort. yaş 75) başvuru sırasına göre numaralandırıldı. Tek sayılı hastaların oluşturduğu tedavi grubuna (26 hasta; ort. yaş 775) ameliyat sonrası beşinci günden itibaren oral risedronat 5 mg/gün verilmeye başlandı. Çift sayılı hastalara (20 hasta; ort. yaş 736) ise kontrol grubu olarak herhangi bir ilaç tedavisi uygulanmadı. Paget hastalığı ve os . . .teoporoz nedeniyle tedavi görmekte olan veya böbrek yetmezliği bulunan olgular çalışma dışı bırakıldı. Hastaların tümünden yatışlarının ertesi sabahı ve hastaneye yatışlarının üçüncü ayında idrar örnekleri alındı. Çalışma sonunda Osteomark NTx ELISA laboratuvar kiti ile ikinci gün ve 90. gün idrarlarında, kemik yıkım ürünlerinden biri olan N-telopeptid düzeylerine bakıldı. Sonuçlar: Risedronat tedavisi gören grupta idrar N-telopeptid düzeyi tedavi öncesine göre ortalama %49.7 düşüş gösterirken (p0.0001),kontrol grubunda %5.8 artış gösterdi.Risedronat tedavisi gören hastaların idrarındaki kemik yıkım göstergelerindeki azalma,kontrol grubuna göre anlamlı idi (p0.0001). Çıkarımlar:Minör travma sonrası kalça kırığı geçiren hastalarda tekrar kırık riskinin azaltılması için risedronat tedavisinin kemik yıkımının azaltılmasında etkili olduğu görüldü. Objectives: The effect of risedronate treatment on bone resorption was investigated quantitatively by measuring Ntelopeptide levels in urine of patients with hip fracture. Methods: Forty-six women (mean age 75 years) who underwent surgical treatment for intertrochanteric or femoral neck fractures due to minor trauma were di vided into two groups according to the order of presentation. One group (26 patients; mean age 77±5 years) received oral risedronate 5 mg/day after the fifth postoperative day, while the other group (20 patients; mean age 73±6 years) received no drug treatment. Patients who had been on treatment for Paget&#8217;s disease or osteoporosis or those with renal failure were excluded. Urine samples were collected from all the patients on the second day of hospitalization and at the end of three months to measure N-telopeptide levels, one of the bone turnover markers, with the use of the Osteomark NTx ELISA laboratory kit. Results: The mean urine N-telopeptide level decreased by 49.7% at the end of three months of treatment with risedronate (p<0.0001), whereas there was a 5.8% increase in the N-telopeptide level of the control group. The two groups differed significantly with respect to the levels of bone resorption at the end of three months (p<0.0001). Conclusion: Risedronate treatment was found effective in decreasing bone resorption and thus in reducing the risk for refractures in patients with hip fractures due to minor trauma Daha fazlası Daha az

Uluçay, Çağatay | Altıntaş, Faik | Ugutmen, Ender | Beksaç, Burak

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 5 ) , pp.337 - 342

Amaç: Gonartrozlu dizlerde artroskopik debridman ve değişik hiyalüronik asit (HA) preparatları ile uygulanan viskosuplementasyonun uygun hastalarda yararlılığı değerlendirildi. Çalışma planı: Çalışmaya, modifiye ARA (American Rheumatism Association) ölçütlerine göre tanı konan ve Ahlback sınıflamasına göre en çok evre 4 gonartrozu olan 77 kadın hasta (ort. yaş 505; dağılım 40-60) alındı. Olguların tümünde dejeneratif menisküs yırtığı saptandı. Olgulara artroskopik tedaviden (parsiyel menisektomi ve debridman) üç hafta sonra rastgele seçimle Na-hiyaluronat (Orthovisc, n38), streptokokal HA (Adant, n21), Hylan G-F 20 (Synvisc, n18) il . . .e haftada bir kez olmak üzere, üç kez eklemiçi viskosuplementasyon uygulandı. Uygulanan tedaviler, ameliyat öncesi, enjeksiyondan önce ve üç hafta sonrasında olmak üzere memnuniyet durumu anketi, görsel ağrı skorlaması (GAS) ve WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities) osteoartrit indeksi ile değerlendirildi. Sonuçlar: Tedavi öncesine göre artroskopi ve viskosuplementasyondan ayrı ayrı çok ileri derecede düzelme sağlandığı görüldü (p0.0001). Na-hiyaluronat ve Hylan G-F 20 uygulanan gruplarda enjeksiyon sonrası memnuniyet düzeylerinde (p0.01), WOMAC ve GAS skorlarında (p0.0001) anlamlı değişim görüldü. Streptokokal HA grubunda ise enjeksiyon sonrasında sadece GAS skorunda anlamlı değişim görüldü (p0.0001). Ancak, üç grup karşılaştırıldığında, memnuniyet düzeyi, WOMAC ve GAS skoru açısından fark anlamlı bulunmadı (p0.05). Çıkarımlar: Diz osteoartritinde, uygun seçilmiş hastalarda artroskopik debridman ve viskosuplementasyonun başarılı bir tedavi yöntemi olduğunu düşünüyoruz. Objectives: We investigated the effectiveness of arthroscopic debridement followed by viscosupplementation using different hyaluronic acid (HA) products in selected patients with knee osteoarthritis. Methods: The study included 77 women (mean age 50±5 years; range 40 to 60 years) who had mild knee osteoarthritis according to the modified ARA (American Rheumatism Association) criteria and Ahlback classification. All the patients had degenerative meniscal tears. After three weeks from arthroscopic treatment (partial meniscectomy and debridement), the patients were randomly assigned to intraarticular injections of Na-hyaluronate (Orthovisc, n38), streptococcal HA (Adant, n21), and Hylan G-F 20 (Synvisc, n18) given once a week for three weeks. Evaluations were made preoperatively, before and three weeks after injections using a patient satisfaction questionnaire, visual analog scale (VAS), and the WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities) osteoarthritis index. Results: All patients had significant improvement following both arthroscopic treatment and viscosupplementation (p<0.0001). Following injections, patient satisfaction (p<0.01), WOMAC and VAS (p<0.0001) scores were significantly improved in the Na-hyaluronate and Hylan G-F 20 groups, whereas the only significant change was in VAS scores in the streptococcal HA group. However, comparison of the three groups did not yield any significant difference with respect to patient satisfaction, WOMAC, and VAS scores (p>0.05). Conclusion: Our results suggest that arthroscopic debridement combined with viscosupplementation is an effective treatment option for selected patients with knee osteoarthritis Daha fazlası Daha az

Bekler, Halil | Uygur, Ahmet Muhtar | Gökçe, Alper | Beyzadeoğlu, Tahsin

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 1 ) , pp.58 - 63

Amaç: Sağlıklı ve serum hastalığı oluşturulmuş sıçanların femur başlarında steroid tedavisinin etkileri araştırıldı. Çalışma planı: Ağırlıkları 250-300 gr arasında değişen 30 adet Sprague-Dawley cinsi sıçan eşit sayıda üç gruba ayrıldı. A grubundaki deneklere iki hafta arayla iki kez steril insan serumu (10 ml/kg) periton içine verilerek serum hastalığı oluşturuldu. Bunu izleyen iki haftadan sonra üç gün 40 ml/kg/gün metilprednisolon verildi. B grubundaki deneklere üç gün yalnızca 40 mg/kg/gün metilprednisolon verildi. C grubundaki (kontrol) sıçanlara A grubundaki işlemlerin aynısı yalnızca serum fizyolojik ile uygulandı. Her grupta . . . işlem bitiminden iki hafta sonra deneklerin yaşamı sonlandırıldı ve femurlar çıkarıldı. Histolojik incelemeler için sol femurlarda aksiyel, sağ femurlarda sagittal kesitler hazırlandı. Işık mikroskopisi ile vaskülit, kanama ve hücre morfolojisindeki değişiklikler incelendi. Sonuçlar: Histolojik incelemelerde, A grubu deneklerde kemik iliğinde belirgin bir azalma, nekroz alanları, yaygın kanama alanları, lakünalar ve küçük osteonekroz alanları izlendi. Vaskülit bulguları olarak arteriol duvarı düz kasında nekroz, tunika media tabakasında dejeneratif değişiklikler göze çarpmaktaydı. B grubunda daha çok kemik iliğine ait hücresel değişiklikler görüldü. Kemik trabeküllerinde osteonekroz bulgularına rastlanmadı. C grubunda intramedüller kanama dışında herhangi bir patolojiye rastlanmadı. Çıkarımlar: Steroid kullanımı kemik nekrozunun ana nedeni olmamasına karşın, var olan etkenleri tetikleyerek femur başı avasküler nekrozuna yol açmaktadır. Objectives: We investigated the effect of corticosteroid treatment on the femoral head of healthy and serum disease- induced rats. Methods: Thirty Sprague-Dawley rats weighing 250-300 g were divided into three groups equal in number. In group A, serum disease was induced by two intraperitoneal injections of sterile human serum (10 ml/kg), interspersed with a twoweek interval. The rats were then treated with methylprednisolone (40 mg/kg/day) for three consecutive days two weeks after the last injection. In group B, the animals received only methylprednisolone (40 mg/kg/day) for three days. In group C (controls), the same procedures were applied as those in group A, but with saline solution alone. All the rats were sacrificed two weeks after the last procedure. The left and right femora were sectioned axially and sagittally, respectively, to be examined under light microscopy with respect to vasculitis, hemorrhage in bone marrow, and changes in cell morphology. Results: Histological examination showed decreased bone marrow, necrotic areas, diffuse hemorrhage, lacunae, and small areas of osteonecrosis in group A rats. Necrosis in the smooth muscle of the arteriole walls, and degenerative changes in the tunica media were suggestive of vasculitis. In group B, major findings were cellular differentiation of bone marrow, without findings of osteonecrosis in bone trabeculae. In the control group, no pathologic findings were observed other than intramedullary hemorrhage. Conclusion: Even though it is not the main cause of bone necrosis, steroid administration increases the risk for avascular necrosis of the femoral head Daha fazlası Daha az

Bekler, Halil | Gökçe, Alper | Beyzadeoğlu, Tahsin

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 2 ) , pp.147 - 151

Amaç: Yüksek basınçlı enjeksiyon yaralanmaları, el işlevlerinde ileri derecede kayıplara, hatta amputasyonlara neden olmaktadır. Bu çalışmada klinik uygulamalarda gözlemlediğimiz nörovasküler yayılımın deneysel çalışma ile gösterilmesi amaçlandı. Çalışma planı: Çalışmada ortalama 200 gr ağırlıkta 10 adet erişkin Yeni Zelanda tavşanı kullanıldı. Ksilazin hidroklorid ve ketamin anestezisi altında, üçlü musluk bağlantı sistemi yardımıyla 1 ml siyah çini mürekkebi 4 atmosfer basınç altında enjektör iğnesiyle her iki üst ekstremite üçüncü parmak pulpasından uygulandı. İntrakardiyak enjeksiyonla deneklerin yaşamı sonlandırıldı. Toplam 20 . . .adet üst ekstremite transhumeral kesildi. Elde edilen amputatlar %10’luk formalin solüsyonu içinde tespit edildi. Dekalsifikasyonu takiben amputatlardan parmak, bilek distal ve proksimalinden çeşitli seviyelerde örnekler alındı. Doku kesileri hematoksilen-eozin ile boyandıktan sonra incelendi. Sonuçlar: Parmak seviyesinden yapılan transvers kesitlerde tüm örneklerde çini mürekkebinin öncelikle pulpada cilt altında toplandığı görüldü. Tüm örneklerde bilek distalinde üçüncü parmağın tendon kılıfları ile birlikte damar sinir yapılarının da çini mürekkebiyle boyandığı görüldü. Çıkarımlar: Çalışmamızın bulguları, elin yüksek basınçlı enjeksiyon yaralanmalarında, literatürde belirtilen dokulara ek olarak, damar sinir paketlerinin de öncelikle ve ciddi şekilde etkilendiğini göstermektedir. Objectives: High-pressure injection injuries of the hand may compromise the function of the hand or even result in amputations. Based on our clinical observations, we aimed to demonstrate neurovascular dissemination in an animal model. Methods: Ten adult New Zealand rabbits with a mean weight of 200 g were used. Under xylazine-ketamine anesthesia and using a triple connection system, the rabbits were injected one milliliter of black Indian ink in the third finger tip of the upper limbs at 4 atmospheric pressure. The rabbits were sacrificed via intracardiac injections for transhumeral amputation of all the upper limbs. All amputations were fixed in 10% formalin, decalcified, and specimens obtained from fingers and distal and proximal regions of the wrist were stained with hematoxylin and eosin for histopathologic examination. Results: Transverse sections of the third finger showed subcutaneous deposition of Indian ink particularly in the pulp in all the specimens. In addition, all specimens from the distal wrist showed penetration into fascia, tendon sheaths, and neurovascular bundles of the third finger. Conclusion: Our results suggest that, in addition to the tissues mentioned in the literature, neurovascular bundles are primarily and seriously affected by high-pressure injection injuries of the hand Daha fazlası Daha az