İnan, Muharrem | Altıntaş, Faik | Duru, İlay

Article | 2009 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica43 ( 2 ) , pp.106 - 112

Rotasyonel deformiteler beyin felçli çocuklarda yaygın olarak görülen, içe dönük ve dışa dönük yürümeyi içeren alt ekstremite anormallikleridir. İçe dönük yürüme üç tür deformitenin birinden kaynaklanır: artmış femoral anteversiyon, internal tibial torsiyon ve metatarsus varus; daha nadir görülen dışa dönük yürüme ise femoral retroversiyon ve eksternal tibial torsiyondan kaynaklanır. Dikkatli fizik ve radyografik inceleme ile doğru tanı konmalıdır. Rotational deformities are common lower extremity abnormalities in children with cerebral palsy, which include intoeing and outtoeing. Intoeing is caused by one of the three types of defo . . .rmity: increased femoral anteversion, internal tibial torsion, and metatarsus varus, while outtoeing, the less common form, is caused by femoral retroversion and external tibial torsion. An accurate diagnosis should be made with careful physical and radiographic examination Daha fazlası Daha az

Kızılcık, Nurcan | Özler, Turhan | Menda, Ferdi | Uluçay, Çagatay | Köner, Ozge | Altıntaş, Faik

Article | 2017 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica51 ( 2 ) , pp.104 - 109

Objective: The aim of this study was to compared the effectiveness of intraarticular levobupivacain withlevobupivacain and magnesium sulfate.Methods: In this prospective randomized double blinded study, 96 patients (67 male, 29 female; agerange: 18e65 years) with ASA (American Society of Anesthesiologist) score I and II, who had undergonearthroscopic meniscectomy operation, were divided to 3 groups that had postoperative analgesia withintra-articular saline injection (control group), levobupivacain injection (L group) or levobupivacain andmagnesium sulfate injection (LM group). Patients were compared with postoperative VAS (Visual A . . .nalogScore) score during rest and activity, opioid analgesic need, non-opioid analgesic need and othermedication needs.Results: Postoperative VAS scores during rest and activation at early postoperative period were signiŞcantly lower at LM group when compared with L group and lower than control group at all time periods.Opioid analgesic need, non-opioid analgesic need and other medication needs for non-pain symptomswere lower at LM group when compared with L and control groups at all time periods.Conclusion: Intraarticular magnesium sulfate plus Levobupivacain injection is a safe and effectivemethod for post operative pain management after arthroscopic meniscectomy.Keywords: Intra-articular injection, Magnesium sulfate, Levobupivacain, Postoperative analgesia, Chondrocyte apoptosis, Pain management, Arthroscopic menisectomyLevel of Evidence: Level I, Therapeutic study© 2017 Turkish Association of Orthopaedics and Traumatology. Publishing services by Elsevier B.V. This isan open access article under the CC BY-NC-ND license (http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/) Daha fazlası Daha az

Özler, Turhan | Uluçay, Çağatay | Önal, Ayberk | Altıntaş, Faik

Other | 2015 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica49 ( 3 ) , pp.255 - 259

Objective: Prevention of deep venous thrombosis (DVT) and associated pulmonary embolism following major orthopedic surgeries is challenging, and there is an increased interest in developing new treatment strategies. We compared 2 switch-therapy modalitiesenoxaparin to rivaroxaban and enoxaparin to dabigatranand enoxaparin monotherapy for preventing DVT after total knee arthroplasty (TKA) and total hip arthroplasty (THA). Methods: This was a prospective, non-blinded, randomized controlled study. We selected 180 eligible patients out of 247 patients undergoing TKA or THA. During the preoperative checkup, patients were randomized to re . . .ceive either enoxaparin (enoxaparin group) or switch-therapy regimens, comprising enoxaparin during hospitalization and rivaroxaban (rivaroxaban group) or dabigatran (dabigatran group) during the outpatient period. All patients were evaluated for DVT using Doppler ultrasonography (USG) 6 weeks postoperatively. The primary efficacy outcome was the prevention of symptomatic or Doppler ultrasonography (USG)-proven DVT, whereas the primary safety outcome was the incidence of bleeding during the DVT-prophylaxis period. Results: Doppler USG at 6 weeks after surgery revealed no signs of DVT in any patient. During the hospitalization period, only 2 major bleeding events were reported (1 [1.6%] in the enoxaparin group and 1 [1.6%] in the dabigatran group). No major bleeding events were reported during the outpatient follow-up period in any group. Differences among the 3 groups regarding bleeding events were not statistically significant (p>0.05). Conclusion: When using switch-therapy modalities, clinicians can take advantage of the safety of enoxaparin during the hospitalization period and ease of use of new oral anticoagulant drugs during the outpatient period Daha fazlası Daha az

Atay, Evren Fehmi | Güven, Melih | Altıntaş, Faik | Kadıoğlu, Barış | Ceviz, Emrah | İpek, Serdar

Article | 2010 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica44 ( 4 ) , pp.306 - 312

Amaç: Bu çal›flmada kalça ve diz artroplastisinde ameliyat sonras› uygulanan ototransfüzyon yönteminin allojenik kan transfüzyonu ihtiyac›n› önlemedeki etkinliinin deerlendirilmesi amaçlanm›flt›r. Çal›flma plan›: Total kalça ve diz artroplastisi uygulanm›fl 74 hasta (77 artroplasti giriflimi) ça- l›flma ve kontrol gruplar›na randomize edilerek prospektif olarak deerlendirildi. Diz grubunda (39 hasta; 30 kad›n, 9 erkek; ortalama yafl 66.6) standart yaklafl›mla turnike kontrolünde çimen- tolu, kalça grubundaysa (35 hasta; 24 kad›n, 11 erkek; ortalama yafl 59.3) posterolateral yakla- fl›mla çimentosuz artroplasti uyguland›. Hiçbir hast . . .aya ameliyat öncesinde ve s›ras›nda allojenik kan transfüzyonu yap›lmad›. Çal›flma gruplar›ndaki hastalarda ameliyat sonras› 4. saatte cerrahi sahada biriken kan ototransfüzyon seti ile transfüze edildi. Kalça ve diz çal›flma gruplar›nda or- talama ototransfüzyon miktarlar› s›ras›yla 413 mL ve 480 mL idi. Banka kan› transfüzyonu; he- moglobin 8 gr/dL’nin, hematokrit ise %25’in alt›nda olduu ve klinik olarak anemi bulgular›n›n efllik ettii hastalarda uyguland›. Sonuçlar: Çal›flma ve kontrol gruplar› aras›nda ameliyat öncesi ve sonras› hemoglobin-hematok- rit deerlerinde istatistiksel anlaml› fark yoktu. Diz hastalar›nda çal›flma grubunda 1 (%5), kon- trol grubunda 8 (%38) (p0.01); kalça hastalar›nda ise çal›flma grubunda 9 (%53), kontrol gru- bunda 15 (%79) hastada (p0.044) banka kan› transfüzyonu yap›ld›. Çal›flma gruplar›nda alloje- nik transfüzyon miktar› kontrol gruplar›na göre anlaml› olarak düflüktü (diz grubu p0.008, kal- ça grubu p0.048). Ç›kar›mlar: Diz ve kalça artroplastisinde ototransfüzyon yöntemiyle diz artroplastisinde daha belirgin olmak üzere allojenik kan transfüzyonu ihtiyac› ve transfüzyon miktar› azalmaktad›r Daha fazlası Daha az

Altıntaş, Faik | Gürbüz, Hakan | Erdemli, Bülent | Atilla, Bülent | Ustaoğlu, Recep Gür | Öziç, Uğur | Kınık, Hakan

Article | 2008 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica42 ( 5 ) , pp.322 - 327

Amaç: Ülkemizde majör ortopedik cerrahi (MOC) için farmakolojik profilaksi uygulanan hastalarda venöz tromboembolizm (VTE) risk faktörleri, kullanılan profilaksi yöntemleri ve klinik bulgu veren derin ven trombozu (DVT) ve pulmoner emboli (PE) sıklığı araştırıldı. Çalışma planı: Prospektif, çokmerkezli, açık, müdahalesiz bir gözlem çalışması planlanarak, 21 merkezden 899 hasta çalışmaya alındı. Olguların 316’sında (%35.2) total kalça protezi (TKP), 328’inde (%36.5) total diz protezi (TDP), 255’inde (%28.4) kalça kırığı (KK) cerrahisi uygulandı. Tüm hastalarda farmakolojik DVT profilaksisine başvuruldu. Sonuçlar: Olguların %73.2’sind . . .e VTE risk faktörleri vardı. En sık görülen risk faktörleri obezite (%72) ve uzamış immobilizasyon (%36.3) idi. Profilaksi için olguların %91.1’inde düşük molekül ağırlıklı heparin, %8.9’unda fondaparinuks kullanıldı. Olguların 273’üne (%30.4) kısa dönem, 626’sına (%69.6) uzun dönem profilaksi uygulandı. Mekanik profilaksi 610 olguda (%67.9) elastik çorap ile, 67 olguda (%7.5) aralıklı hava basınç cihazı ile uygulandı. Üç aylık takip sonucunda sekiz olguda (%0.9) klinik bulgu veren DVT, dört olguda (%0.4) PE gelişti. Mortalite 10 olguda (%1.1) görüldü. Kanama komplikasyonu sekiz olguda (%0.9) majör, 40 olguda (%4.5) minör idi. Çıkarımlar: Etkin VTE profilaksi yapıldığında MOC’de klinik bulgu veren DVT ve PE oranları düşük olmaktadır. Objectives: We investigated risk factors for venous thromboembolism (VTE), prophylaxis measures employed, and incidence of symptomatic deep venous thrombosis (DVT) and pulmonary embolism (PE) in patients undergoing major orthopaedic surgery (MOS). Methods: An open, multicenter, prospective, observational study was conducted in 21 medical centers, comprising 899 patients. Of these, 316 patients (35.2%) underwent total hip arthroplasty (THA), 328 patients (36.5%) underwent total knee arthroplasty (TKA), and 255 patients (28.4%) underwent surgery for hip fractures (HF). Pharmacologic prophylaxis was employed in all the patients. Results: Risk factors for VTE were seen in 73.2% of the patents, the most common being obesity (72%) and prolonged immobilization (36.3%). Low-molecular-weight heparin (91.1%) and fondaparinux (8.9%) were used for prophylaxis, which was short-term in 273 patients (30.4%) and long-term in 626 patients (69.6%). Mechanical prophylaxis was performed with compression stockings in 610 patients (67.9%) and by intermittent pneumatic compression in 67 patients (7.5%). During three-months of follow-up, symptomatic DVT and PE were seen in eight (0.9%) and four patients (0.4%), respectively. Mortality occurred in 10 patients (1.1%). Complications of major and minor bleeding were seen in eight (0.9%) and 40 (4.5%) patients, respectively. Conclusion: Effective VTE prophylaxis is associated with low risk of clinically apparent DVT and PE in MOS Daha fazlası Daha az

Özler, Turhan | Güven, Melih | Önal, Ayberk | Uluçay, Çağatay | Beyzadeoğlu, Tahsin | Altıntaş, Faik

Article | 2014 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica48 ( 3 ) , pp.249 - 252

Amaç:Bu çalışmada tanısı atlanmış izole posterior malleol kırıklı hastaların yaralanma mekanizması ve klinik ve radyolojik sonuçlar açısından değerlendirilmesi amaçlandı. Çalışma planı: Atlanmış izole posterior malleol kırığı olan 7 hasta (5 erkek, 2 kadın, ortalama yaş 32 (23-40)) çalışmaya alındı. Ayak bileği burkulması nedeniyle acil servise başvuran ve standart ayak bilek grafileri ile kırık saptanmayan bu 7 hastada şikayetlerin devam etmesi nedeniyle 3. haftada çekilen ayak bileği MR görüntülemesi ile izole posterior malleol kırığı tanısı koyuldu. Hastalar 3 hafta boyunca yük kısıtlaması ve ayak bilekliği ile tedavi edildiler. . . .Kırık kaynamasının ve olası dejeneratif değişikliklerin değerlendirilmesinde ayak bileğinin ön-arka, yan ve 50 dış rotasyonda çekilen grafileri kullanıldı. Bütün hastalar 1 yıl takip edildi. Bulgular: Altıncı hafta sonunda 7 hastanın 6’sında kırık kaynaması görüldü. Bir hastanın ise 6. ayda hala kırığı kaynamamıştı. Hastaların ortalama AOFAS ayak bileği ardayak skorları tedavi öncesi ve tedavi sonrası 3. ayda sırası ile 20 (11-31) ve 86 (43-96) idi. Birinci yıl takiplerinde hiçbir hastada dejeneratif değişiklik veya instabilite saptanmadı. Çıkarımlar: Ayak bileği arkasında ağrı yakınması olan ve plantar fleksiyon ve/veya aksiyel kompresyon mekanizması ile ayak bileği burkulması tarif eden hastalarda izole posterior malleol kırığı akla getirilmelidir. Tanıda 50 dış rotasyonda çekilen yan grafi kırığın saptanmasına yardımcı olabilir. Objective:The aim of this study was to evaluate the injury mechanism and clinical and radiological results of the patients with isolated posterior malleolar fracture. Methods: Seven patients (5 male, 2 female; mean age: 32 years; range: 23-40) with a missed isolated posterior malleolar fracture were included in the study. All patients had initially been examined for an ankle sprain in the emergency room, where the initial plain radiographs did not show any abnormality. Due to the long lasting symptoms all patients underwent an MRI scan by the 3rd week which revealed a posterior malleolar fracture. Patients were treated with an ankle brace for 3 weeks. All patients were followed up for 1 year. Bone healing and degenerative changes were evaluated with plain Radiographs, including a 50° external rotation lateral. Clinical outcome was evaluated with American Orthopedic Foot and Ankle Society ankle hindfoot scale. Results: Fracture healing was seen in 6 of the 7 patients by the 6th week. There was no radiographic healing by 6th month in the remaining patient. Mean AOFAS ankle hindfoot scores at the beginning of the treatment and at 3rd month were 20 (11-31) and 86 (43-96), respectively. There was no instability or degenerative changes at one-year follow-up. Conclusion: Isolated posterior malleolar fracture should be kept in mind in patients who present with pain at the posterior part of the ankle following a forced plantar flexion and/or axial compression injury. A 50° external rotation lateral radiograph can be useful in detecting the fracture Daha fazlası Daha az

Akman, Budak | Şaylı, Uğur | Güven, Melih | Altıntaş, Faik

Letter | 2018 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica52 ( 4 ) , pp.326 - 326

…

Altıntaş, Faik | Özkut, Afşar Timuçin | Beyzadeoğlu, Tahsin | Eren, Abdullah | Güven, Melih

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 2 ) , pp.132 - 135

Amaç: Osteoporotik kalça kırığı geçiren hastalarda risedronat tedavisinin kemik rezorpsiyonu üzerindeki etkileri, idrarda N-telopeptid düzeylerine bakılarak araştırıldı. Çalışma planı: Minör travma sonrası femur intertrokanterik veya boyun kırığı nedeniyle cerrahi tedavi gören 46 kadın hasta (ort. yaş 75) başvuru sırasına göre numaralandırıldı. Tek sayılı hastaların oluşturduğu tedavi grubuna (26 hasta; ort. yaş 775) ameliyat sonrası beşinci günden itibaren oral risedronat 5 mg/gün verilmeye başlandı. Çift sayılı hastalara (20 hasta; ort. yaş 736) ise kontrol grubu olarak herhangi bir ilaç tedavisi uygulanmadı. Paget hastalığı ve os . . .teoporoz nedeniyle tedavi görmekte olan veya böbrek yetmezliği bulunan olgular çalışma dışı bırakıldı. Hastaların tümünden yatışlarının ertesi sabahı ve hastaneye yatışlarının üçüncü ayında idrar örnekleri alındı. Çalışma sonunda Osteomark NTx ELISA laboratuvar kiti ile ikinci gün ve 90. gün idrarlarında, kemik yıkım ürünlerinden biri olan N-telopeptid düzeylerine bakıldı. Sonuçlar: Risedronat tedavisi gören grupta idrar N-telopeptid düzeyi tedavi öncesine göre ortalama %49.7 düşüş gösterirken (p0.0001),kontrol grubunda %5.8 artış gösterdi.Risedronat tedavisi gören hastaların idrarındaki kemik yıkım göstergelerindeki azalma,kontrol grubuna göre anlamlı idi (p0.0001). Çıkarımlar:Minör travma sonrası kalça kırığı geçiren hastalarda tekrar kırık riskinin azaltılması için risedronat tedavisinin kemik yıkımının azaltılmasında etkili olduğu görüldü. Objectives: The effect of risedronate treatment on bone resorption was investigated quantitatively by measuring Ntelopeptide levels in urine of patients with hip fracture. Methods: Forty-six women (mean age 75 years) who underwent surgical treatment for intertrochanteric or femoral neck fractures due to minor trauma were di vided into two groups according to the order of presentation. One group (26 patients; mean age 77±5 years) received oral risedronate 5 mg/day after the fifth postoperative day, while the other group (20 patients; mean age 73±6 years) received no drug treatment. Patients who had been on treatment for Paget&#8217;s disease or osteoporosis or those with renal failure were excluded. Urine samples were collected from all the patients on the second day of hospitalization and at the end of three months to measure N-telopeptide levels, one of the bone turnover markers, with the use of the Osteomark NTx ELISA laboratory kit. Results: The mean urine N-telopeptide level decreased by 49.7% at the end of three months of treatment with risedronate (p<0.0001), whereas there was a 5.8% increase in the N-telopeptide level of the control group. The two groups differed significantly with respect to the levels of bone resorption at the end of three months (p<0.0001). Conclusion: Risedronate treatment was found effective in decreasing bone resorption and thus in reducing the risk for refractures in patients with hip fractures due to minor trauma Daha fazlası Daha az

Uluçay, Çağatay | Altıntaş, Faik | Ugutmen, Ender | Beksaç, Burak

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 5 ) , pp.337 - 342

Amaç: Gonartrozlu dizlerde artroskopik debridman ve değişik hiyalüronik asit (HA) preparatları ile uygulanan viskosuplementasyonun uygun hastalarda yararlılığı değerlendirildi. Çalışma planı: Çalışmaya, modifiye ARA (American Rheumatism Association) ölçütlerine göre tanı konan ve Ahlback sınıflamasına göre en çok evre 4 gonartrozu olan 77 kadın hasta (ort. yaş 505; dağılım 40-60) alındı. Olguların tümünde dejeneratif menisküs yırtığı saptandı. Olgulara artroskopik tedaviden (parsiyel menisektomi ve debridman) üç hafta sonra rastgele seçimle Na-hiyaluronat (Orthovisc, n38), streptokokal HA (Adant, n21), Hylan G-F 20 (Synvisc, n18) il . . .e haftada bir kez olmak üzere, üç kez eklemiçi viskosuplementasyon uygulandı. Uygulanan tedaviler, ameliyat öncesi, enjeksiyondan önce ve üç hafta sonrasında olmak üzere memnuniyet durumu anketi, görsel ağrı skorlaması (GAS) ve WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities) osteoartrit indeksi ile değerlendirildi. Sonuçlar: Tedavi öncesine göre artroskopi ve viskosuplementasyondan ayrı ayrı çok ileri derecede düzelme sağlandığı görüldü (p0.0001). Na-hiyaluronat ve Hylan G-F 20 uygulanan gruplarda enjeksiyon sonrası memnuniyet düzeylerinde (p0.01), WOMAC ve GAS skorlarında (p0.0001) anlamlı değişim görüldü. Streptokokal HA grubunda ise enjeksiyon sonrasında sadece GAS skorunda anlamlı değişim görüldü (p0.0001). Ancak, üç grup karşılaştırıldığında, memnuniyet düzeyi, WOMAC ve GAS skoru açısından fark anlamlı bulunmadı (p0.05). Çıkarımlar: Diz osteoartritinde, uygun seçilmiş hastalarda artroskopik debridman ve viskosuplementasyonun başarılı bir tedavi yöntemi olduğunu düşünüyoruz. Objectives: We investigated the effectiveness of arthroscopic debridement followed by viscosupplementation using different hyaluronic acid (HA) products in selected patients with knee osteoarthritis. Methods: The study included 77 women (mean age 50±5 years; range 40 to 60 years) who had mild knee osteoarthritis according to the modified ARA (American Rheumatism Association) criteria and Ahlback classification. All the patients had degenerative meniscal tears. After three weeks from arthroscopic treatment (partial meniscectomy and debridement), the patients were randomly assigned to intraarticular injections of Na-hyaluronate (Orthovisc, n38), streptococcal HA (Adant, n21), and Hylan G-F 20 (Synvisc, n18) given once a week for three weeks. Evaluations were made preoperatively, before and three weeks after injections using a patient satisfaction questionnaire, visual analog scale (VAS), and the WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities) osteoarthritis index. Results: All patients had significant improvement following both arthroscopic treatment and viscosupplementation (p<0.0001). Following injections, patient satisfaction (p<0.01), WOMAC and VAS (p<0.0001) scores were significantly improved in the Na-hyaluronate and Hylan G-F 20 groups, whereas the only significant change was in VAS scores in the streptococcal HA group. However, comparison of the three groups did not yield any significant difference with respect to patient satisfaction, WOMAC, and VAS scores (p>0.05). Conclusion: Our results suggest that arthroscopic debridement combined with viscosupplementation is an effective treatment option for selected patients with knee osteoarthritis Daha fazlası Daha az

Özler, Turhan | Güven, Melih | Kocadal, Abdurrahman Onur | Uluçay, Çağatay | Beyzadeoğlu, Tahsin | Altıntaş, Faik

Article | 2012 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica46 ( 4 ) , pp.237 - 242

Amaç: Çalışmamızda erişkin klavikula orta diafiz kırıklarında açık redüksiyon ve kilitli anatomik plaklarla uygulanan internal tespit yönteminin sonuçlarını ve komplikasyonlarını değerlendirmeyi amaçladık. Çalışma planı: Ayrışmış-parçalı klavikula orta diafiz kırıklarına yönelik açık redüksiyon ve kilitli anatomik plakla tespit uygulanmış en az bir yıl takipli toplam 16 hasta (11 erkek, 5 kadın; ortalama yaş 39.6 yıl) geriye dönük değerlendirildi. Hastaların son takiplerinde erken ve geç dönem komplikasyonları ve Constant ve DASH skorlama sistemine göre fonksiyonel skorları değerlendirildi. Bulgular: Olguların ortalama takip süresi . . .24.6 (dağılım: 12-52) ay, ortalama kaynama süresi 13.3 (dağılım: 10-23) hafta idi. Erken dönemde hiçbir hastanın yara yerinde yüzeysel ve/veya derin enfeksiyon görülmedi ve nörovasküler komplikasyonla karşılaşılmadı. İki (%12.5) hastada implant irritasyonu tespit edildi. Geç dönemde iki (%12.5) hastada implant yetmezliğiyle karşılaşıldı. Bu hastalarda kaynama gecikmesi olduğu düşünülerek 4. ayda daha uzun plakla tespit ve otojen grefonaj uygulandı. Son takiplerde kaynamama ve hatalı kaynama sorunu olan hasta yoktu ve ortalama fonksiyonel skorları Constant skorlamasına göre 85.5, DASH skorlamasına göre 12.8 idi. Constant skorlaması komplikasyonlu hastalarda (p0.007), DASH skorlaması ise komplikasyonsuz hastalarda (p0.001) istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük idi. Çıkarımlar: Ayrışmış orta diafiz klavikula kırıklarında kilitli anatomik plaklarla uygulanan tespitlerde komplikasyon oranı düşüktür. Cerrahi sonrası yaşanabilecek komplikasyonlar genellikle implant irritasyonu ve implant yetmezliği ile ilişkilidir. İmplant teknolojisindeki gelişmeler ve yeni implant tasarımlarıyla bu sorunların önüne geçilebilir. Objective: We aimed to evaluate the results and complications of open reduction and internal fixation by locked anatomic plates in adult midshaft clavicular fractures. Methods: Sixteen patients (11 males, 5 females; mean age: 39.6 years) who underwent open reduction and internal fixation with locked anatomic plate for displaced-comminuted midshaft clavicular fractures and were followed-up for at least one year were reviewed retrospectively. Complications in the early and late postoperative periods and functional scores according to the Constant and DASH scoring systems from the latest follow-up were evaluated. Results: Mean follow-up period was 24.6 (range: 12 to 52) months and mean union time was 13.3 (range: 10 to 23) weeks. None of the patients had superficial and/or deep infections in the early postoperative period or neurovascular complications. Two (12.5%) patients had implant irritation. In two (12.5%) patients, implant failure was detected in the late postoperative period. Delayed union was suspected in these patients and they were operated with longer plate and grafting in the 4th month. At the final follow-up, none of the patients had nonunion or malunion and the mean Constant and DASH scores were 85.5 and 12.8, respectively. Constant scores in patients with complications (p0.007) and DASH scores in patients with no complications (p0.001) were significantly lower. Conclusion: Fixation with locked anatomic plates in displaced midshaft clavicular fractures has lower complication rates. Possible postoperative complications are generally associated with implant irritation and failure. These problems can be avoided with the development in implant technology and new implant designs Daha fazlası Daha az