Bekler, Halil | Beyzadeoğlu, Tahsin | Gökçe, Alper

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 5 ) , pp.387 - 392

Amaç: Düşük ayak deformitesi nedeniyle posterior tibial tendon (PTT) transferi uygulanan hastalar değerlendirildi. Çalışma planı: Düşük ayak deformitesi saptanan sekiz hastada (2 kadın, 6 erkek; ort. yaş 40; dağılım 15-75 yıl) PTT ayak dorsaline nakledildi. Üç hastada sol, beş hastada sağ alt ekstremitede tutulum vardı. Etyoloji altı hastada travmatik peroneal sinir yaralanması, iki hastada ise kalça ve bel cerrahisinin yol açtığı daha yüksek seviyeli sinir yaralanmalarıydı. Klinik sonuçları değerlendirirken, ilk olarak hastaların tedavi sonucuyla ilgili düşünceleri sorgulandı; daha sonra hastalar Yeap ve ark. tarafından PTT transfe . . .rlerinden sonra önerilen Stanmore değerlendirme skalasına göre incelendi. Ortalama takip süresi 39 ay (dağılım 8-78 ay) idi. Sonuçlar: Stanmore skalasına göre üç hastada mükemmel, iki hastada iyi, iki hastada orta, bir hastada kötü sonuç alındı. Dört hasta durumunu mükemmel, üçü iyi, biri ise kötü olarak değerlendirdi. Kötü sonuç alınan olguda, politravma sekelli femur kırığı, asetabulum posterior kırıklı çıkığı, L3 kompresyon kırığı öyküsüyle birlikte, siyatik sinirde de en az iki seviyeli hasar vardı. Orta sonuç alınan iki hastanın birinde ameliyat sonrası yetersiz bakım nedeniyle, ayak dorsalinde transfer bölgesinde derin yangı gelişti. Kullanılmış olan dikişli ankor, bir bölüm kemik debridmanıyla birlikte çıkarıldı. Diğer hastada ise doğuştan olan spondilolistezis zemininde gelişen ve füzyon ameliyatını takiben ilerleyen ciddi paraparezi vardı. Çıkarımlar: Düşük ayak deformitesi tedavisinde PTT transferi, paraparezili ambulatuvar hastalarda dahi başarıyla uygulanabilen bir tekniktir. Bu hastalarda anterior tibial tendonun da işleme eklenmesi yararlı olabilir. Objectives: We evaluated tibialis posterior tendon (TPT) transfers in patients with drop foot deformity. Methods: Eight patients with drop foot deformity (2 females, 6 males; mean age 40 years; range 15 to 75 years) underwent TPT transfer to the dorsum of the foot. The deformity was on the left in three patients and on the right in five patients. Etiology was traumatic peroneal nerve injuries in six patients, and upper-level nerve injuries after hip and lumbar surgery in two patients. For clinical evaluation, the patients were questioned about the results of treatment, and the Stanmore evaluation scale was applied, which is recommended by Yeap et al. for TPT transfers. The mean follow-up period was 39 months (range 8 to 78 months). Results: According to the Stanmore scale, the results were excellent in three patients, good in two patients, fair in two patients, and poor in one patient. Subjectively, four patients defined their condition as excellent, three as good, and one as poor. One poor result was associated with polytrauma sequelae including a femoral fracture, posterior acetabular fracture-dislocation, and L3 compression fracture, accompanied by at least a two-level injury to the sciatic nerve. Of two patients with a fair result, one patient developed deep infection at the dorsum of the foot due to inadequate postoperative care and required removal of the suture anchor with partial bone debridement. The other patient had severe paraparesis associated with congenital spondylolisthesis, which aggravated following spinal fusion surgery. Conclusion: We conclude that TPT transfer is a successful technique for the treatment of drop foot even in ambulatory patients with paraparesis. Addition of tibialis anterior tendon transfer may be useful in these patients Daha fazlası Daha az

Parmaksızoğlu, Fatih | Beyzadeoğlu, Tahsin

Article | 2004 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica38 ( 1 ) , pp.60 - 66

Amaç: El parmaklarının travmatik amputasyonlarmda kallus distraksiyonu ile falangeal uzatma uyguladığımız olguların sonuçları değerlendirildi. Çalışma planı: El parmaklarında travmatik amputasyon olan 13 erkek hastanın (ort. yaş 27.7; dağılım 12-43) 16 falanksı kallus distraksiyonu yöntemi ile uzatıldı. Uzatma tek taraflı dinamik eksternal fiksäsyon cihazı ile l mm/gün şeklinde uygulandı. Ortalama izlem süresi 42 ay (dağılım 12-80 ay) idi. Sonuçlar: Başparmaklarda ortalama 24 mm (dağılım 18-26 mm), diğer parmaklarda 21 mm (dağılım 18-26 mm) uzama sağlandı. Başparmaklarda oluşan yeni parmak boyu ile birinci web derinliği ve açıklığı . . .yeterli hale geldi ve elin uc-uc, uc-yan ve kaba kavramalarında fonksiyonel açıdan artış görüldü. Başparmak gücü, fleksör pollisis longusun katkısı ortadan kalktığı için, sağlam tarafın %65'ine karşılık gelecek şekilde, ortalama 7 kilogram (dağılım 5-9 kg) olarak ölçüldü. Diğer parmaklardaki uzama elin kullanım fonksiyonunu artırdı. İyileşme indeksi (l cm uzama için geçen ay sayısı), başparmaklarda ortalama 1.7 ay/cm (dağılım 1.6-2.1 ay/cm), diğer parmaklarda 1.6 ay/cm (dağılım 1.4-1.9 ay/cm) bulundu. Dört parmakta çivi dibi enfeksiyonu görüldü. Çıkarımlar: Başparmak distal falanks kayıplarında, baş parmak kısalığının yol açtığı fonksiyonel sorunların giderilmesinde, proksimal falanksa yapılan uzatma osteotomisi etkin bir rekonstrüksiyon yöntemidir. Diğer parmaklarda ise, ray rezeksiyon veya ray rezeksiyon ve transpozisyon yöntemini kabul etmeyen hastalarda uygulanabilir bir yöntemdir Objectives: We evaluated the results of lengthening of the phalanges by callus distraction in traumatic amputations of the fingers. Methods: We treated traumatic amputations of 16 fingers of 13 male patients (mean age 27.7 years; range 12 to 43 years) by callotasis of the phalanges. Callus distraction was performed with a rate of 1 mm/day using a unilateral dynamic external fixation device. The mean follow-up period was 42 months (range 12 to 80 months). Results: The mean lengthening was 24 mm (range 18 to 26 mm) and 21 mm (range 18 to 26 mm) for the thumbs and the other fingers, respectively. The achieved thumb length provided adequate depth and width of the first web space and enabled functional improvement in the ability of gripping, and pulp-to-pulp and pulp-to-side pinching, hi the absence of flexor pollicis longus, the mean strength of the thumbs was 7 kg (range 5 to 9 kg), amounting to 65% of the normal side. Lengthening of the other fingers resulted in improved functioning of the hand. The mean healing index (number of months per centimetre of lengthening) was 1.7 months/cm (range 1.6 to 2.1 months/cm) and 1.6 months/cm (range 1.4 to 1.9 months/cm) in the thumbs and the other fingers, respectively. Pin tract infections were observed in four phalanges. Conclusion: Callotasis of the proximal phalanx of the thumb is an effective reconstruction method to compensate for the loss of distal phalanx and to alleviate functional problems due to shortness. It may also be applied to the phalanges of the other fingers in patients who.,who do not accept ray resection with or without transposition Daha fazlası Daha az

Özler, Turhan | Güven, Melih | Kocadal, Abdurrahman Onur | Uluçay, Çağatay | Beyzadeoğlu, Tahsin | Altıntaş, Faik

Article | 2012 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica46 ( 4 ) , pp.237 - 242

Amaç: Çalışmamızda erişkin klavikula orta diafiz kırıklarında açık redüksiyon ve kilitli anatomik plaklarla uygulanan internal tespit yönteminin sonuçlarını ve komplikasyonlarını değerlendirmeyi amaçladık. Çalışma planı: Ayrışmış-parçalı klavikula orta diafiz kırıklarına yönelik açık redüksiyon ve kilitli anatomik plakla tespit uygulanmış en az bir yıl takipli toplam 16 hasta (11 erkek, 5 kadın; ortalama yaş 39.6 yıl) geriye dönük değerlendirildi. Hastaların son takiplerinde erken ve geç dönem komplikasyonları ve Constant ve DASH skorlama sistemine göre fonksiyonel skorları değerlendirildi. Bulgular: Olguların ortalama takip süresi . . .24.6 (dağılım: 12-52) ay, ortalama kaynama süresi 13.3 (dağılım: 10-23) hafta idi. Erken dönemde hiçbir hastanın yara yerinde yüzeysel ve/veya derin enfeksiyon görülmedi ve nörovasküler komplikasyonla karşılaşılmadı. İki (%12.5) hastada implant irritasyonu tespit edildi. Geç dönemde iki (%12.5) hastada implant yetmezliğiyle karşılaşıldı. Bu hastalarda kaynama gecikmesi olduğu düşünülerek 4. ayda daha uzun plakla tespit ve otojen grefonaj uygulandı. Son takiplerde kaynamama ve hatalı kaynama sorunu olan hasta yoktu ve ortalama fonksiyonel skorları Constant skorlamasına göre 85.5, DASH skorlamasına göre 12.8 idi. Constant skorlaması komplikasyonlu hastalarda (p0.007), DASH skorlaması ise komplikasyonsuz hastalarda (p0.001) istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük idi. Çıkarımlar: Ayrışmış orta diafiz klavikula kırıklarında kilitli anatomik plaklarla uygulanan tespitlerde komplikasyon oranı düşüktür. Cerrahi sonrası yaşanabilecek komplikasyonlar genellikle implant irritasyonu ve implant yetmezliği ile ilişkilidir. İmplant teknolojisindeki gelişmeler ve yeni implant tasarımlarıyla bu sorunların önüne geçilebilir. Objective: We aimed to evaluate the results and complications of open reduction and internal fixation by locked anatomic plates in adult midshaft clavicular fractures. Methods: Sixteen patients (11 males, 5 females; mean age: 39.6 years) who underwent open reduction and internal fixation with locked anatomic plate for displaced-comminuted midshaft clavicular fractures and were followed-up for at least one year were reviewed retrospectively. Complications in the early and late postoperative periods and functional scores according to the Constant and DASH scoring systems from the latest follow-up were evaluated. Results: Mean follow-up period was 24.6 (range: 12 to 52) months and mean union time was 13.3 (range: 10 to 23) weeks. None of the patients had superficial and/or deep infections in the early postoperative period or neurovascular complications. Two (12.5%) patients had implant irritation. In two (12.5%) patients, implant failure was detected in the late postoperative period. Delayed union was suspected in these patients and they were operated with longer plate and grafting in the 4th month. At the final follow-up, none of the patients had nonunion or malunion and the mean Constant and DASH scores were 85.5 and 12.8, respectively. Constant scores in patients with complications (p0.007) and DASH scores in patients with no complications (p0.001) were significantly lower. Conclusion: Fixation with locked anatomic plates in displaced midshaft clavicular fractures has lower complication rates. Possible postoperative complications are generally associated with implant irritation and failure. These problems can be avoided with the development in implant technology and new implant designs Daha fazlası Daha az

Beyzadeoğlu, Tahsin | Gökçe, Alper | Bekler, Halil

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 3 ) , pp.220 - 224

Amaç: Plantar fasiitis tedavisinde gece ateli kullanımının etkinliği ve tedavi sonuçları değerlendirildi. Çalışma planı: Çalışmaya plantar fasiitis tanısı konan 44 hasta (53 ayak) alındı. Yakınmaların süresi ortalama 7.25.9 haftaydı (dağılım 1-24 hafta). On iki ayakta eşlik eden kalkaneal çıkıntı vardı. Tüm hastalara klasik konservatif tedavi uygulandı ve bu tedaviye ek olarak, uyurken ayak bileğini 5 dorsifleksiyonda tutan gece atelini sekiz hafta kullanmaları önerildi. Yirmi beş hasta (14 kadın, 11 erkek; 31 ayak) sadece konservatif tedaviyi sürdürdü. On dokuz hasta (12 kadın, 7 erkek; 22 ayak) ise gece ateli uygulamasını kabul et . . .ti. Değerlendirme, hastaların ilk başvurularında ve ikinci ay sonunda, AOFAS ayak bileği-arka ayak değerlendirme skalası ve görsel analog skala (GAS) ile yapıldı. Ortalama izlem süresi atel kullanmayan grupta 32.7 ay (dağılım 13-53 ay), atel kullanan grupta 33.8 ay (dağılım 12-54 ay) idi. Sonuçlar: Tedavi öncesindeki ayak bileği-arka ayak değerlendirme skoru ve GAS skoru açısından iki grup arasında anlamlı farklılık yokken, ikinci ayda, atel kullanan hastalarda her iki skordaki düzelmenin anlamlı derecede daha fazla olduğu görüldü (sırasıyla, p0.01 ve p0.001). Takip süresi sonunda atel kullanmayan grupta dokuz ayakta (%29), atel kullanan grupta üç ayakta (%13.6) yakınmaların tekrarladığı görüldü. Tüm hastalar değerlendirildiğinde, kalkaneal çıkıntı, iki taraflı tutulum ve vücut kütle indeksi ile memnuniyet oranları ve nüks arasında; kalkaneal çıkıntı ile vücut kütle indeksi arasında anlamlı ilişki bulunmadı. Başvurudaki yakınma süresi ile nüks arasındaki ilişki ise anlamlıydı (r0.326, p0.031). Çıkarımlar: Plantar fasiitis nedeniyle ilk kez tedavi gören hastalarda, diğer konservatif yöntemlere eklenen gece ateli kullanımı erken dönemde topuk ağrısının gerilemesini sağlamasına karşın, iki yıldan uzun takipte yakınmaların tekrarlaması üzerinde belirgin bir etki sağlamamıştır. Objectives: We evaluated the effectiveness and results of night splint applications for the treatment of plantar fasciitis. Methods: The study included 44 patients (53 feet) with plantar fasciitis. The mean symptom duration was 7.2±5.9 weeks (range 1 to 24 weeks). Calcaneal spurs were detected in 12 feet. All the patients received classic conservative treatment and all were recommended to use a night splint that kept the ankle in 5-degree of dorsiflexion for eight weeks. Twenty-five patients (14 females, 11 males; 31 feet) did not accept to use a night splint, whereas 19 patients (12 females, 7 males; 22 feet) did. Evaluations were made with the AOFAS ankle-hindfoot rating scale and a visual analog scale (VAS) before and after two months of treatment. The mean follow-up periods were 33.8 months (range 12 to 54 months) and 32.7 months (range 13 to 53 months) for those who completed treatment with and without the use of a night splint, respectively. Results: Although there were no significant differences between the two groups with regard to the initial AOFAS and VAS scores, patients using a night splint exhibited significantly higher improvements in both scores at the end of the second month (p0.01 and p0.001, respectively). Heel pain recurred in three feet (13.6%) and in nine feet (29%) with and without night splint applications, respectively. Overall, the presence of a calcaneal spur, bilateral involvement, and body mass index were not correlated with patient satisfaction and recurrences. There was no correlation between the presence of a calcaneal spur and body mass index. However, symptom duration till treatment showed a significant correlation with recurrences (r0.326, p0.031). Conclusion: Patients without previous treatments for plantar fasciitis obtain significant relief of heel pain in the short term with the use of a night splint incorporated into conservative methods; however, this application does not have a significant effect on prevention of recurrences after a two-year follow-up Daha fazlası Daha az

Bekler, Halil İbrahim | Beyzadeoğlu, Tahsin | Gökçe, Alper | Servet, Erkan

Article | 2008 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica42 ( 2 ) , pp.135 - 138

Aşil tendonu yaralanmalarının cerrahi tedavisinde amaç tendonu yeniden sağlamlaştırmaktır. Bu amaçla çeşitli dikiş teknik ve malzemeleri kullanılabilir. Dikiş malzemesi çok ya da tek lifli, emilebilir veya emilemez olabilir. Bu yazıda, Aşil tendonunun cerrahi onarımından sonra süreğen akıntı gelişen dört olgu sunuldu. Bu olguların hepsinde kalın poliglaktin (Vicryl) kullanılmıştı. Olgulara, dikiş malzemelerini temizlemek için açık cerrahi girişim uygulandı. Hastalar sorunsuz iyileşti. Aşil tendonu onarımlarında gereğinden kalın dikiş malzemesi ve büyük düğüm kullanmaktan kaçınılmalıdır. Çok lifli emilebilir cerrahi iplikler de bakte . . .ri yerleşimine ve doku reddine yatkınlıkları nedeniyle ek sorun yaratabilirler. The aim of surgical treatment of Achilles tendon ruptures is to restore stability of the tendon. Various suture techniques and materials can be used for this purpose. Suture materials may be polyfilament or monofilament, absorbable or nonabsorbable. We presented four patients who developed severe chronic discharges associated with thick polyglactine (Vicryl) used during open repair of acute Achilles tendon ruptures. Surgical removal of suture materials and debridement resulted in complete improvement without any complications. The use of thick suture materials and large knots should be avoided in the repair of Achilles tendon ruptures. Polyfilament and absorbable sutures may pose problems due to their tendency to cause bacterial colonization and tissue rejection Daha fazlası Daha az

Bekler, Halil | Gökçe, Alper | Beyzadeoğlu, Tahsin

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 2 ) , pp.147 - 151

Amaç: Yüksek basınçlı enjeksiyon yaralanmaları, el işlevlerinde ileri derecede kayıplara, hatta amputasyonlara neden olmaktadır. Bu çalışmada klinik uygulamalarda gözlemlediğimiz nörovasküler yayılımın deneysel çalışma ile gösterilmesi amaçlandı. Çalışma planı: Çalışmada ortalama 200 gr ağırlıkta 10 adet erişkin Yeni Zelanda tavşanı kullanıldı. Ksilazin hidroklorid ve ketamin anestezisi altında, üçlü musluk bağlantı sistemi yardımıyla 1 ml siyah çini mürekkebi 4 atmosfer basınç altında enjektör iğnesiyle her iki üst ekstremite üçüncü parmak pulpasından uygulandı. İntrakardiyak enjeksiyonla deneklerin yaşamı sonlandırıldı. Toplam 20 . . .adet üst ekstremite transhumeral kesildi. Elde edilen amputatlar %10’luk formalin solüsyonu içinde tespit edildi. Dekalsifikasyonu takiben amputatlardan parmak, bilek distal ve proksimalinden çeşitli seviyelerde örnekler alındı. Doku kesileri hematoksilen-eozin ile boyandıktan sonra incelendi. Sonuçlar: Parmak seviyesinden yapılan transvers kesitlerde tüm örneklerde çini mürekkebinin öncelikle pulpada cilt altında toplandığı görüldü. Tüm örneklerde bilek distalinde üçüncü parmağın tendon kılıfları ile birlikte damar sinir yapılarının da çini mürekkebiyle boyandığı görüldü. Çıkarımlar: Çalışmamızın bulguları, elin yüksek basınçlı enjeksiyon yaralanmalarında, literatürde belirtilen dokulara ek olarak, damar sinir paketlerinin de öncelikle ve ciddi şekilde etkilendiğini göstermektedir. Objectives: High-pressure injection injuries of the hand may compromise the function of the hand or even result in amputations. Based on our clinical observations, we aimed to demonstrate neurovascular dissemination in an animal model. Methods: Ten adult New Zealand rabbits with a mean weight of 200 g were used. Under xylazine-ketamine anesthesia and using a triple connection system, the rabbits were injected one milliliter of black Indian ink in the third finger tip of the upper limbs at 4 atmospheric pressure. The rabbits were sacrificed via intracardiac injections for transhumeral amputation of all the upper limbs. All amputations were fixed in 10% formalin, decalcified, and specimens obtained from fingers and distal and proximal regions of the wrist were stained with hematoxylin and eosin for histopathologic examination. Results: Transverse sections of the third finger showed subcutaneous deposition of Indian ink particularly in the pulp in all the specimens. In addition, all specimens from the distal wrist showed penetration into fascia, tendon sheaths, and neurovascular bundles of the third finger. Conclusion: Our results suggest that, in addition to the tissues mentioned in the literature, neurovascular bundles are primarily and seriously affected by high-pressure injection injuries of the hand Daha fazlası Daha az

Bekler, Halil | Bulut, Güven | Usta, Metin | Gökçe, Alper | Okyar, Fethi | Beyzadeoğlu, Tahsin

Article | 2008 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica42 ( 2 ) , pp.125 - 129

Amaç: Bu deneysel çalışmada, konvansiyonel kilitli plak yönteminden farklı olarak, vidaların konfigürasyon ve geometrilerinde yapılan değişikliklerle yaşlı osteoporotik hastalarda stabilizasyonun dayanıklılığını artırmanın yolları arandı. Çalışma planı: Farklı vidalama açılarına sahip dört plakkemik konfigürasyonu oluşturuldu. Yüksek kaliteli 40 adet demir plak (100x35x3 mm) dört gruba ayrıldıktan sonra, her birine 15 mm aralıkla ve 3 mm çapında iki adet delik açıldı. Grup A’da delikler vidaların paralel (0) gönderileceği şekilde, grup B’de vidaların eksenleri bir noktada birleşecek şekilde (konverjan 15), grup C ve D’de ise vida ek . . .senleri birbirinden uzaklaşacak şekilde (diverjan, sırasıyla 15 ve 30) açıldı. Vida testi için, modifiye osteoporotik kemik (Osteoporotic Generic Bone, Synbone) modellerine tespit edilmiş plaklar Instron materyal test cihazına yerleştirilerek 0.1 mm/ sn hızında aksiyel sıyrılma uygulandı. Her örnek için dayanma gücünü aşan yük seviyeleri yük-yer değiştirme eğrilerinden okundu ve yetersizlik tipi kaydedildi. Sonuçlar: En yüksek sıyrılma direncini diverjan düzenekler (grup C’de 83.3 N/mm; grup D’de 80.8 N/mm) gösterdi. Ortalama sıyrılma direnci konverjan düzenekte 72 N/mm, klasik paralel düzenekte 66.7 N/mm bulundu. Yetersizlik tipi diverjan düzeneklerde kemik kırılması iken, konverjan ve paralel düzeneklerde vida sıyrılması şeklindeydi. Çıkarımlar: Osteoporozlu hastalardaki kemik kırıklarının tedavisinde diverjan düzenekler, klasik vida yerleşiminin yerini alabilecek bir seçenek olabilir. Objectives: This experimental study was designed to find new ways of improving stabilization of fractures in osteoporotic elderly patients through alterations made in the configuration and geometry of locked screw-plate fixation used in the conventional plate technique. Methods: Four screw configurations with varying angulations were used for plate-bone construction. Forty iron plates of high quality (100x35x3 mm) were divided into four groups and two screw holes, 3 mm in diameter, were drilled on each plate at a distance of 15 mm. In group A, the holes were drilled so that the screws would be vertically sent to the bone interface. In the remaining groups, the holes were drilled for convergent (group B, 15°) and divergent (group C, 15°; group D, 30°) screw orientation. Screw-plate fixation was tested in a modified osteoporotic bone (Osteoporotic Generic Bone, Synbone) on an Instron materials testing system with an axial pullout force of 0.1 mm/sec. Failure loads were read from load-displacement curves and the type of failure was noted. Results: Screws placed in divergent orientations showed the highest axial pull-out strength (group C, 83.3 N/mm; group D, 80.8 N/mm), followed by convergent placement (72 N/mm) and vertical placement (66.7 N/mm). The type of failure was breakage of the bone sample in divergent configurations, and screw pull-out in convergent and vertical configurations. Conclusion: Divergent constructs may be a promising alternative to conventional screw placement in treating osteoporotic fractures Daha fazlası Daha az

Özler, Turhan | Güven, Melih | Önal, Ayberk | Uluçay, Çağatay | Beyzadeoğlu, Tahsin | Altıntaş, Faik

Article | 2014 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica48 ( 3 ) , pp.249 - 252

Amaç:Bu çalışmada tanısı atlanmış izole posterior malleol kırıklı hastaların yaralanma mekanizması ve klinik ve radyolojik sonuçlar açısından değerlendirilmesi amaçlandı. Çalışma planı: Atlanmış izole posterior malleol kırığı olan 7 hasta (5 erkek, 2 kadın, ortalama yaş 32 (23-40)) çalışmaya alındı. Ayak bileği burkulması nedeniyle acil servise başvuran ve standart ayak bilek grafileri ile kırık saptanmayan bu 7 hastada şikayetlerin devam etmesi nedeniyle 3. haftada çekilen ayak bileği MR görüntülemesi ile izole posterior malleol kırığı tanısı koyuldu. Hastalar 3 hafta boyunca yük kısıtlaması ve ayak bilekliği ile tedavi edildiler. . . .Kırık kaynamasının ve olası dejeneratif değişikliklerin değerlendirilmesinde ayak bileğinin ön-arka, yan ve 50 dış rotasyonda çekilen grafileri kullanıldı. Bütün hastalar 1 yıl takip edildi. Bulgular: Altıncı hafta sonunda 7 hastanın 6’sında kırık kaynaması görüldü. Bir hastanın ise 6. ayda hala kırığı kaynamamıştı. Hastaların ortalama AOFAS ayak bileği ardayak skorları tedavi öncesi ve tedavi sonrası 3. ayda sırası ile 20 (11-31) ve 86 (43-96) idi. Birinci yıl takiplerinde hiçbir hastada dejeneratif değişiklik veya instabilite saptanmadı. Çıkarımlar: Ayak bileği arkasında ağrı yakınması olan ve plantar fleksiyon ve/veya aksiyel kompresyon mekanizması ile ayak bileği burkulması tarif eden hastalarda izole posterior malleol kırığı akla getirilmelidir. Tanıda 50 dış rotasyonda çekilen yan grafi kırığın saptanmasına yardımcı olabilir. Objective:The aim of this study was to evaluate the injury mechanism and clinical and radiological results of the patients with isolated posterior malleolar fracture. Methods: Seven patients (5 male, 2 female; mean age: 32 years; range: 23-40) with a missed isolated posterior malleolar fracture were included in the study. All patients had initially been examined for an ankle sprain in the emergency room, where the initial plain radiographs did not show any abnormality. Due to the long lasting symptoms all patients underwent an MRI scan by the 3rd week which revealed a posterior malleolar fracture. Patients were treated with an ankle brace for 3 weeks. All patients were followed up for 1 year. Bone healing and degenerative changes were evaluated with plain Radiographs, including a 50° external rotation lateral. Clinical outcome was evaluated with American Orthopedic Foot and Ankle Society ankle hindfoot scale. Results: Fracture healing was seen in 6 of the 7 patients by the 6th week. There was no radiographic healing by 6th month in the remaining patient. Mean AOFAS ankle hindfoot scores at the beginning of the treatment and at 3rd month were 20 (11-31) and 86 (43-96), respectively. There was no instability or degenerative changes at one-year follow-up. Conclusion: Isolated posterior malleolar fracture should be kept in mind in patients who present with pain at the posterior part of the ankle following a forced plantar flexion and/or axial compression injury. A 50° external rotation lateral radiograph can be useful in detecting the fracture Daha fazlası Daha az

Bekler, Halil | Uygur, Ahmet Muhtar | Gökçe, Alper | Beyzadeoğlu, Tahsin

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 1 ) , pp.58 - 63

Amaç: Sağlıklı ve serum hastalığı oluşturulmuş sıçanların femur başlarında steroid tedavisinin etkileri araştırıldı. Çalışma planı: Ağırlıkları 250-300 gr arasında değişen 30 adet Sprague-Dawley cinsi sıçan eşit sayıda üç gruba ayrıldı. A grubundaki deneklere iki hafta arayla iki kez steril insan serumu (10 ml/kg) periton içine verilerek serum hastalığı oluşturuldu. Bunu izleyen iki haftadan sonra üç gün 40 ml/kg/gün metilprednisolon verildi. B grubundaki deneklere üç gün yalnızca 40 mg/kg/gün metilprednisolon verildi. C grubundaki (kontrol) sıçanlara A grubundaki işlemlerin aynısı yalnızca serum fizyolojik ile uygulandı. Her grupta . . . işlem bitiminden iki hafta sonra deneklerin yaşamı sonlandırıldı ve femurlar çıkarıldı. Histolojik incelemeler için sol femurlarda aksiyel, sağ femurlarda sagittal kesitler hazırlandı. Işık mikroskopisi ile vaskülit, kanama ve hücre morfolojisindeki değişiklikler incelendi. Sonuçlar: Histolojik incelemelerde, A grubu deneklerde kemik iliğinde belirgin bir azalma, nekroz alanları, yaygın kanama alanları, lakünalar ve küçük osteonekroz alanları izlendi. Vaskülit bulguları olarak arteriol duvarı düz kasında nekroz, tunika media tabakasında dejeneratif değişiklikler göze çarpmaktaydı. B grubunda daha çok kemik iliğine ait hücresel değişiklikler görüldü. Kemik trabeküllerinde osteonekroz bulgularına rastlanmadı. C grubunda intramedüller kanama dışında herhangi bir patolojiye rastlanmadı. Çıkarımlar: Steroid kullanımı kemik nekrozunun ana nedeni olmamasına karşın, var olan etkenleri tetikleyerek femur başı avasküler nekrozuna yol açmaktadır. Objectives: We investigated the effect of corticosteroid treatment on the femoral head of healthy and serum disease- induced rats. Methods: Thirty Sprague-Dawley rats weighing 250-300 g were divided into three groups equal in number. In group A, serum disease was induced by two intraperitoneal injections of sterile human serum (10 ml/kg), interspersed with a twoweek interval. The rats were then treated with methylprednisolone (40 mg/kg/day) for three consecutive days two weeks after the last injection. In group B, the animals received only methylprednisolone (40 mg/kg/day) for three days. In group C (controls), the same procedures were applied as those in group A, but with saline solution alone. All the rats were sacrificed two weeks after the last procedure. The left and right femora were sectioned axially and sagittally, respectively, to be examined under light microscopy with respect to vasculitis, hemorrhage in bone marrow, and changes in cell morphology. Results: Histological examination showed decreased bone marrow, necrotic areas, diffuse hemorrhage, lacunae, and small areas of osteonecrosis in group A rats. Necrosis in the smooth muscle of the arteriole walls, and degenerative changes in the tunica media were suggestive of vasculitis. In group B, major findings were cellular differentiation of bone marrow, without findings of osteonecrosis in bone trabeculae. In the control group, no pathologic findings were observed other than intramedullary hemorrhage. Conclusion: Even though it is not the main cause of bone necrosis, steroid administration increases the risk for avascular necrosis of the femoral head Daha fazlası Daha az

Altıntaş, Faik | Özkut, Afşar Timuçin | Beyzadeoğlu, Tahsin | Eren, Abdullah | Güven, Melih

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 2 ) , pp.132 - 135

Amaç: Osteoporotik kalça kırığı geçiren hastalarda risedronat tedavisinin kemik rezorpsiyonu üzerindeki etkileri, idrarda N-telopeptid düzeylerine bakılarak araştırıldı. Çalışma planı: Minör travma sonrası femur intertrokanterik veya boyun kırığı nedeniyle cerrahi tedavi gören 46 kadın hasta (ort. yaş 75) başvuru sırasına göre numaralandırıldı. Tek sayılı hastaların oluşturduğu tedavi grubuna (26 hasta; ort. yaş 775) ameliyat sonrası beşinci günden itibaren oral risedronat 5 mg/gün verilmeye başlandı. Çift sayılı hastalara (20 hasta; ort. yaş 736) ise kontrol grubu olarak herhangi bir ilaç tedavisi uygulanmadı. Paget hastalığı ve os . . .teoporoz nedeniyle tedavi görmekte olan veya böbrek yetmezliği bulunan olgular çalışma dışı bırakıldı. Hastaların tümünden yatışlarının ertesi sabahı ve hastaneye yatışlarının üçüncü ayında idrar örnekleri alındı. Çalışma sonunda Osteomark NTx ELISA laboratuvar kiti ile ikinci gün ve 90. gün idrarlarında, kemik yıkım ürünlerinden biri olan N-telopeptid düzeylerine bakıldı. Sonuçlar: Risedronat tedavisi gören grupta idrar N-telopeptid düzeyi tedavi öncesine göre ortalama %49.7 düşüş gösterirken (p0.0001),kontrol grubunda %5.8 artış gösterdi.Risedronat tedavisi gören hastaların idrarındaki kemik yıkım göstergelerindeki azalma,kontrol grubuna göre anlamlı idi (p0.0001). Çıkarımlar:Minör travma sonrası kalça kırığı geçiren hastalarda tekrar kırık riskinin azaltılması için risedronat tedavisinin kemik yıkımının azaltılmasında etkili olduğu görüldü. Objectives: The effect of risedronate treatment on bone resorption was investigated quantitatively by measuring Ntelopeptide levels in urine of patients with hip fracture. Methods: Forty-six women (mean age 75 years) who underwent surgical treatment for intertrochanteric or femoral neck fractures due to minor trauma were di vided into two groups according to the order of presentation. One group (26 patients; mean age 77±5 years) received oral risedronate 5 mg/day after the fifth postoperative day, while the other group (20 patients; mean age 73±6 years) received no drug treatment. Patients who had been on treatment for Paget&#8217;s disease or osteoporosis or those with renal failure were excluded. Urine samples were collected from all the patients on the second day of hospitalization and at the end of three months to measure N-telopeptide levels, one of the bone turnover markers, with the use of the Osteomark NTx ELISA laboratory kit. Results: The mean urine N-telopeptide level decreased by 49.7% at the end of three months of treatment with risedronate (p<0.0001), whereas there was a 5.8% increase in the N-telopeptide level of the control group. The two groups differed significantly with respect to the levels of bone resorption at the end of three months (p<0.0001). Conclusion: Risedronate treatment was found effective in decreasing bone resorption and thus in reducing the risk for refractures in patients with hip fractures due to minor trauma Daha fazlası Daha az

Beyzadeoğlu, Tahsin | Torun, Gamze Köse | Ekici, Işın D. | Bekler, Halil | Yılmaz, Cemil

Article | 2012 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica46 ( 3 ) , pp.201 - 207

Amaç: Çalışmamızın amacı bupivakain, levobupivakain ve tramadolün eklem kıkırdağı ve kondrositler üzerindeki etkisini in vivo ve in vitro olarak deneysel sıçan modelinde araştırmaktı. Çalışma planı: 250-300 g ağırlığında 30 adet Sprague Dawley cinsi sıçan randomize olarak 3 gruba ayrıldı. Bupivakain (Grup 1), levobupivakain (Grup 2) ve tramadol (Grup 3) sağ dizlerine, %0.9 serum fizyolojik ise sol dizlerine enjekte edildi. Her gruptan sıçanların 5’inin yaşamı 48. saatte, 5’inki ise 10. günde sonlandırıldı. Örnekler fikse ve dekalsifiye edilerek, hematoksilen&eosin ve toluidin mavisi ile boyandı. Tüm örnekler ICRS osteoartrit ve kıkı . . .rdak histopatolojik sınıflama sistemine göre değerlendirildi. Sıçanların eklem kıkırdak hücreleri kültür edilip hücre kültür kaplarına ekildi. Ekilmiş kıkırdak hücre örnekleri (104 hücre/ml) %0.5’lik üç farklı (sırasıyla bupivakain, levobupivakain ve tramadol) anestezik ajan içinde inkübe edildi. Örneklerdeki hücre sayısını ölçmek için, CellTiter 96 Nonradioactivity Cell Proliferation (MTS) assay kullanıldı. Bulgular: Levobupivakain enjekte edilen grupta, 10. gün yaşamları sonlandırılan sıçanlarda, 48. saatte sonlandırılanlara kıyasla istatistiksel olarak belirgin yüksek OARSI derecesi, OA evresi ve skorları bulundu. (p Objective: The aim of this study was to evaluate the effects of both in vivo and in vitro bupivacaine, levobupivacaine and tramadol on articular cartilage and chondrocytes in experimental rat models. Methods: Thirty mature Sprague Dawley rats weighing 230-300 g were randomized into 3 groups. Bupivacaine (Group 1), levobupivacaine (Group 2) and tramadol (Group 3) were injected into the right knee joints and a physiological 0.9% saline into the left. From each group, 5 rats were executed 48 hours following drug administration after 5 and 10 days. The specimens were fixed, decalcified and stained with hematoxylin & eosin and toluidine blue. All samples were histopathologically evaluated according to the recommendation of ICRS&#8217; osteoarthritis and cartilage histopathology grading and staging system. Articular cartilage cells of the rats were cultured and seeded into cell culture flasks. Cartilage cell seeded samples (104 cells/ml) were incubated in three different anesthetic agents (0.5%); bupivacaine, levobupivacaine, and tramadol, respectively. CellTiter 96® Non-Radioactive Cell Proliferation (MTS) assay was used to determine the cell density on the samples. Results: Statistically significant higher OARSI grades and OA stage and scores were detected when comparing the group injected with levobupivacaine and executed after 10 days with the levobupivacaine injected group killed after 48 hours ( Daha fazlası Daha az