Ceylaner, Gülay | Ceylaner, Serdar | Üstünkan, Fulya | İnan, Muharrem

Article | 2008 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica42 ( 4 ) , pp.289 - 291

Genetik faktörlerin kalça çıkığı, asetabüler displazi ve gelişimsel kalça displazisi (GKD) üzerine etkileri uzun zamandır bilinmektedir. Bu yazıda, oldukça nadir bir durum olan tek gen kalıtımı gösteren GKD’li bir aile sunuldu. Hamile bir kadının pedigri analizi sırasında 16 aile ferdinde GKD öyküsü olduğu öğrenildi. Pedigri analizi düşük penetranslı otozomal dominant kalıtım göstermesine karşın, GKD’li olgu sayısının yüksek olduğu (aile bireylerinin neredeyse üçte biri) ve sadece bir kuşak atladığı görüldü. Olguların üçü kliniğimizde değerlendirildi ve bu hastalara GKD tanısı kondu. Diğer 13 hastaya daha önce başka kliniklerde tanı . . . konmuştu. Kalça çıkığı genellikle çok geç tespit edilmekle beraber, dört olguda tanı doğum sırasında konmuştu. Aile bireyleri ayrıntılı bir klinik mektup ile bilgilendirildi ve aileye her doğumu takiben değerlendirme önerildi. The effect of genetic factors on hip dislocation, acetabular dysplasia, and developmental dysplasia of the hip (DDH) has long been recognized. In this report, we presented a large family that showed single gene inheritance for DDH. Pedigree analysis of a pregnant woman revealed a history of DDH in 16 members of the family. Although the pedigree showed autosomal dominant inheritance with reduced penetrance, the prevalence of DDH was considerably high, almost accounting for one-third of the family members, and skipping only one generation. Of 16 cases, three patients were diagnosed at our center. The remaining 13 patients were diagnosed at other centers. Dislocation was diagnosed very late in most of the family members, while four cases were diagnosed at birth. All family members were informed by a detailed clinical letter and recommended evaluation for DDH at every birth Daha fazlası Daha az

Başdelioğlu, Koray | Meriç, Gökhan | Pündük, Zekine | Akseki, Devrim | Atik, Aziz | Sargın, Serdar

Article | 2019 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica53 ( 2 ) , pp.86 - 91

Objective: The aim of the study was to compare the outcomes of the transtibial and anatomical femoralsingle tunnel surgical techniques in ACL reconstruction.Methods: A total of 30 patients, with 16 patients (15 males and 1 female; mean age: 27.2 7.04) withanatomical femoral single-tunnel technique (AFT) and 14 (12 males and 2 females; mean age:29.4 8.82) with transtibial technique (TT) were included into the study. All patients were evaluatedwith isokinetic tests at an angular velocity of 60/s and 180/s and the IKDC and Lysholm tests wereperformed preoperatively and in third, sixth, and 12th months postoperatively. The results werec . . .ompared between the groups. The mean follow-up time was 17.1 6.48 months.Results: Postoperative third month changes in extension parameters of peak torque (AFT: 93.286,TT: 61.500), peak work (AFT: 77.071, TT: 47.500), peak torque ext/kg (AFT: 1.182, TT: 0.773), peakwork ext/kg (AFT: 0.982, TT: 0.604), peak work (AFT: 55.143 TT: 33.063) at an angular velocity of60/s and postoperative third month change in extension parameter of peak power (AFT: 86.786TT: 54.875) at an angular velocity of 180/s were found to be better in the transtibial group (p 0.05)and postoperative sixth month peak torque (AFT: 1.429, TT: 5.688) value at an angular velocity of 60/s was found to be less in the anatomical femoral single-tunnel group (p 0.05). The IKDC (AFT: 94.671,TT: 90.025) (p 0.05) and Lysholm (AFT: 96.714, TT: 92.375) (p 0.05) scores of the anatomical femoralsingle-tunnel group were better than the transtibial group regarding to the postoperative final follow-up.There are positive intermediate correlations between preoperative IKDC and Lysholm scores with preoperative and postoperative some isokinetic test ratio (r ¼ 0.539; p ¼ 0.031), and preoperative peakpower extension (r ¼ 0.541; p ¼ 0.030) at the both angular velocity of 60/s and 180/s in the transtibialgroup. There was no significant difference between the two groups with regards to the Lachman, anteriordrawer and pivot shift tests (p 0.05).Conclusion: There were differences in terms of isokinetic parameters in early outcomes but there was nostatistical difference between isokinetic parameters at the end of 1st year between two groups. Therewere some correlations between IKDC and Lysholm scores with some isokinetic parameters Daha fazlası Daha az

Çakmak, Selami | Mahiroğulları, Mahir | Keklikçi, Kenan | Sarı, Enes | Erdik, Baran | Rodop, Osman

Article | 2013 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica47 ( 3 ) , pp.162 - 172

Amaç: Bu makale ile bilateral, bifosfonatla ilişkili, düşük enerjili femur cisim kırığı olan hastaların demografik özelliklerinin değerlendirilmesi amaçlandı. Çalışma planı: Ocak 2008 ila Ocak 2012 tarihleri arasında düşük enerjili femur cisim kırığı olan hastaların kayıtları incelenerek bifosfonatla ilişkili olabilecek olgular saptandı. Postmenopozal osteoporoz tanısı olan, en az 5 yıl süreyle bifosfonat kullanan ve kırıkları öncesinde prodromal ağrısı olan hastalar çalışmaya alındı. Bulgular: Çalışmaya alınma kriterlerine uyan 5 kadın hasta saptandı. Hastaların hepsinde bilateral, düşük enerjili, ardışık femur cisim kırığı vardı. . . .Kırık yapıları benzerdi ve atipik (lateral kortekste kalınlaşmanın olduğu transvers-kısa oblik kırıklar) idi. Ortalama bifosfonat tedavi süresi 8.6 yıl idi. Ortalama hasta yaşı 76.2 olarak saptandı. Üç hastanın ortalama kırık kaynama süresi 20-28 hafta idi. Diğer iki hastada gecikmiş kaynama veya kaynamama nedeniyle revizyon yapıldı. Çıkarımlar: Uzun süre (5 yıldan daha uzun) bifosfonat kullanılması, kemik remodelizasyonunun baskılanması ile yakın ilişkili olan artmış kırılganlık nedeniyle yetmezlik kırıklarına yol açabilir. Bifosfonatlar ile atipik düşük enerjili femur cisim kırıkları arasında nedensel bir ilişki henüz gösterilememiş olmakla birlikte bifosfonatların optimal kullanım süresi ve uzun dönem güvenilirliği konusunda endişelerimiz bulunmaktadır. Objective: The aim of this study was to evaluate the demographic characteristics of patients with bilateral bisphosphonate-related low-energy femoral shaft fractures. Methods: The clinical registry was reviewed for patients with bisphosphonate-related low-energy fractures localized at femoral shaft between January 2008 and January 2012. Patients with a diagnosis of postmenopausal osteoporosis, bisphosphonate usage of at least 5 years and prodromal pain prior to fracture were included the study. Results: Five women met the inclusion criteria. All patients had bilateral low-energy sequential femoral shaft fractures. Fracture patterns were similar and atypical (transverse-short oblique fractures with lateral cortical thickening). Mean period of bisphosphonate treatment was 8.6 years. Mean patient age was 76.2 years. Union time of three patients was between 20 and 28 weeks. The remaining two fractures were revised for delayed union or nonunion. Conclusion: Long-term (over 5 years) use of bisphosphonates may cause insufficiency fractures due to increased fragility and brittleness which have a close relationship with depressed bone remodeling. While there is still no causal relationship between bisphosphonates and atypical, low-energy femoral shaft fractures, we have some concerns about the optimal usage time and long-term safety of bisphosphonate drug Daha fazlası Daha az

Bekler, Halil | Beyzadeoğlu, Tahsin | Gökçe, Alper

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 5 ) , pp.387 - 392

Amaç: Düşük ayak deformitesi nedeniyle posterior tibial tendon (PTT) transferi uygulanan hastalar değerlendirildi. Çalışma planı: Düşük ayak deformitesi saptanan sekiz hastada (2 kadın, 6 erkek; ort. yaş 40; dağılım 15-75 yıl) PTT ayak dorsaline nakledildi. Üç hastada sol, beş hastada sağ alt ekstremitede tutulum vardı. Etyoloji altı hastada travmatik peroneal sinir yaralanması, iki hastada ise kalça ve bel cerrahisinin yol açtığı daha yüksek seviyeli sinir yaralanmalarıydı. Klinik sonuçları değerlendirirken, ilk olarak hastaların tedavi sonucuyla ilgili düşünceleri sorgulandı; daha sonra hastalar Yeap ve ark. tarafından PTT transfe . . .rlerinden sonra önerilen Stanmore değerlendirme skalasına göre incelendi. Ortalama takip süresi 39 ay (dağılım 8-78 ay) idi. Sonuçlar: Stanmore skalasına göre üç hastada mükemmel, iki hastada iyi, iki hastada orta, bir hastada kötü sonuç alındı. Dört hasta durumunu mükemmel, üçü iyi, biri ise kötü olarak değerlendirdi. Kötü sonuç alınan olguda, politravma sekelli femur kırığı, asetabulum posterior kırıklı çıkığı, L3 kompresyon kırığı öyküsüyle birlikte, siyatik sinirde de en az iki seviyeli hasar vardı. Orta sonuç alınan iki hastanın birinde ameliyat sonrası yetersiz bakım nedeniyle, ayak dorsalinde transfer bölgesinde derin yangı gelişti. Kullanılmış olan dikişli ankor, bir bölüm kemik debridmanıyla birlikte çıkarıldı. Diğer hastada ise doğuştan olan spondilolistezis zemininde gelişen ve füzyon ameliyatını takiben ilerleyen ciddi paraparezi vardı. Çıkarımlar: Düşük ayak deformitesi tedavisinde PTT transferi, paraparezili ambulatuvar hastalarda dahi başarıyla uygulanabilen bir tekniktir. Bu hastalarda anterior tibial tendonun da işleme eklenmesi yararlı olabilir. Objectives: We evaluated tibialis posterior tendon (TPT) transfers in patients with drop foot deformity. Methods: Eight patients with drop foot deformity (2 females, 6 males; mean age 40 years; range 15 to 75 years) underwent TPT transfer to the dorsum of the foot. The deformity was on the left in three patients and on the right in five patients. Etiology was traumatic peroneal nerve injuries in six patients, and upper-level nerve injuries after hip and lumbar surgery in two patients. For clinical evaluation, the patients were questioned about the results of treatment, and the Stanmore evaluation scale was applied, which is recommended by Yeap et al. for TPT transfers. The mean follow-up period was 39 months (range 8 to 78 months). Results: According to the Stanmore scale, the results were excellent in three patients, good in two patients, fair in two patients, and poor in one patient. Subjectively, four patients defined their condition as excellent, three as good, and one as poor. One poor result was associated with polytrauma sequelae including a femoral fracture, posterior acetabular fracture-dislocation, and L3 compression fracture, accompanied by at least a two-level injury to the sciatic nerve. Of two patients with a fair result, one patient developed deep infection at the dorsum of the foot due to inadequate postoperative care and required removal of the suture anchor with partial bone debridement. The other patient had severe paraparesis associated with congenital spondylolisthesis, which aggravated following spinal fusion surgery. Conclusion: We conclude that TPT transfer is a successful technique for the treatment of drop foot even in ambulatory patients with paraparesis. Addition of tibialis anterior tendon transfer may be useful in these patients Daha fazlası Daha az

Altıntaş, Faik | Gürbüz, Hakan | Erdemli, Bülent | Atilla, Bülent | Ustaoğlu, Recep Gür | Öziç, Uğur | Kınık, Hakan

Article | 2008 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica42 ( 5 ) , pp.322 - 327

Amaç: Ülkemizde majör ortopedik cerrahi (MOC) için farmakolojik profilaksi uygulanan hastalarda venöz tromboembolizm (VTE) risk faktörleri, kullanılan profilaksi yöntemleri ve klinik bulgu veren derin ven trombozu (DVT) ve pulmoner emboli (PE) sıklığı araştırıldı. Çalışma planı: Prospektif, çokmerkezli, açık, müdahalesiz bir gözlem çalışması planlanarak, 21 merkezden 899 hasta çalışmaya alındı. Olguların 316’sında (%35.2) total kalça protezi (TKP), 328’inde (%36.5) total diz protezi (TDP), 255’inde (%28.4) kalça kırığı (KK) cerrahisi uygulandı. Tüm hastalarda farmakolojik DVT profilaksisine başvuruldu. Sonuçlar: Olguların %73.2’sind . . .e VTE risk faktörleri vardı. En sık görülen risk faktörleri obezite (%72) ve uzamış immobilizasyon (%36.3) idi. Profilaksi için olguların %91.1’inde düşük molekül ağırlıklı heparin, %8.9’unda fondaparinuks kullanıldı. Olguların 273’üne (%30.4) kısa dönem, 626’sına (%69.6) uzun dönem profilaksi uygulandı. Mekanik profilaksi 610 olguda (%67.9) elastik çorap ile, 67 olguda (%7.5) aralıklı hava basınç cihazı ile uygulandı. Üç aylık takip sonucunda sekiz olguda (%0.9) klinik bulgu veren DVT, dört olguda (%0.4) PE gelişti. Mortalite 10 olguda (%1.1) görüldü. Kanama komplikasyonu sekiz olguda (%0.9) majör, 40 olguda (%4.5) minör idi. Çıkarımlar: Etkin VTE profilaksi yapıldığında MOC’de klinik bulgu veren DVT ve PE oranları düşük olmaktadır. Objectives: We investigated risk factors for venous thromboembolism (VTE), prophylaxis measures employed, and incidence of symptomatic deep venous thrombosis (DVT) and pulmonary embolism (PE) in patients undergoing major orthopaedic surgery (MOS). Methods: An open, multicenter, prospective, observational study was conducted in 21 medical centers, comprising 899 patients. Of these, 316 patients (35.2%) underwent total hip arthroplasty (THA), 328 patients (36.5%) underwent total knee arthroplasty (TKA), and 255 patients (28.4%) underwent surgery for hip fractures (HF). Pharmacologic prophylaxis was employed in all the patients. Results: Risk factors for VTE were seen in 73.2% of the patents, the most common being obesity (72%) and prolonged immobilization (36.3%). Low-molecular-weight heparin (91.1%) and fondaparinux (8.9%) were used for prophylaxis, which was short-term in 273 patients (30.4%) and long-term in 626 patients (69.6%). Mechanical prophylaxis was performed with compression stockings in 610 patients (67.9%) and by intermittent pneumatic compression in 67 patients (7.5%). During three-months of follow-up, symptomatic DVT and PE were seen in eight (0.9%) and four patients (0.4%), respectively. Mortality occurred in 10 patients (1.1%). Complications of major and minor bleeding were seen in eight (0.9%) and 40 (4.5%) patients, respectively. Conclusion: Effective VTE prophylaxis is associated with low risk of clinically apparent DVT and PE in MOS Daha fazlası Daha az

Parmaksızoğlu, Fatih | Beyzadeoğlu, Tahsin

Article | 2004 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica38 ( 1 ) , pp.60 - 66

Amaç: El parmaklarının travmatik amputasyonlarmda kallus distraksiyonu ile falangeal uzatma uyguladığımız olguların sonuçları değerlendirildi. Çalışma planı: El parmaklarında travmatik amputasyon olan 13 erkek hastanın (ort. yaş 27.7; dağılım 12-43) 16 falanksı kallus distraksiyonu yöntemi ile uzatıldı. Uzatma tek taraflı dinamik eksternal fiksäsyon cihazı ile l mm/gün şeklinde uygulandı. Ortalama izlem süresi 42 ay (dağılım 12-80 ay) idi. Sonuçlar: Başparmaklarda ortalama 24 mm (dağılım 18-26 mm), diğer parmaklarda 21 mm (dağılım 18-26 mm) uzama sağlandı. Başparmaklarda oluşan yeni parmak boyu ile birinci web derinliği ve açıklığı . . .yeterli hale geldi ve elin uc-uc, uc-yan ve kaba kavramalarında fonksiyonel açıdan artış görüldü. Başparmak gücü, fleksör pollisis longusun katkısı ortadan kalktığı için, sağlam tarafın %65'ine karşılık gelecek şekilde, ortalama 7 kilogram (dağılım 5-9 kg) olarak ölçüldü. Diğer parmaklardaki uzama elin kullanım fonksiyonunu artırdı. İyileşme indeksi (l cm uzama için geçen ay sayısı), başparmaklarda ortalama 1.7 ay/cm (dağılım 1.6-2.1 ay/cm), diğer parmaklarda 1.6 ay/cm (dağılım 1.4-1.9 ay/cm) bulundu. Dört parmakta çivi dibi enfeksiyonu görüldü. Çıkarımlar: Başparmak distal falanks kayıplarında, baş parmak kısalığının yol açtığı fonksiyonel sorunların giderilmesinde, proksimal falanksa yapılan uzatma osteotomisi etkin bir rekonstrüksiyon yöntemidir. Diğer parmaklarda ise, ray rezeksiyon veya ray rezeksiyon ve transpozisyon yöntemini kabul etmeyen hastalarda uygulanabilir bir yöntemdir Objectives: We evaluated the results of lengthening of the phalanges by callus distraction in traumatic amputations of the fingers. Methods: We treated traumatic amputations of 16 fingers of 13 male patients (mean age 27.7 years; range 12 to 43 years) by callotasis of the phalanges. Callus distraction was performed with a rate of 1 mm/day using a unilateral dynamic external fixation device. The mean follow-up period was 42 months (range 12 to 80 months). Results: The mean lengthening was 24 mm (range 18 to 26 mm) and 21 mm (range 18 to 26 mm) for the thumbs and the other fingers, respectively. The achieved thumb length provided adequate depth and width of the first web space and enabled functional improvement in the ability of gripping, and pulp-to-pulp and pulp-to-side pinching, hi the absence of flexor pollicis longus, the mean strength of the thumbs was 7 kg (range 5 to 9 kg), amounting to 65% of the normal side. Lengthening of the other fingers resulted in improved functioning of the hand. The mean healing index (number of months per centimetre of lengthening) was 1.7 months/cm (range 1.6 to 2.1 months/cm) and 1.6 months/cm (range 1.4 to 1.9 months/cm) in the thumbs and the other fingers, respectively. Pin tract infections were observed in four phalanges. Conclusion: Callotasis of the proximal phalanx of the thumb is an effective reconstruction method to compensate for the loss of distal phalanx and to alleviate functional problems due to shortness. It may also be applied to the phalanges of the other fingers in patients who.,who do not accept ray resection with or without transposition Daha fazlası Daha az

Birinci, Tansu | Demirbas, Sule Badıllı

Article | 2017 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica51 ( 3 ) , pp.233 - 237

Objective: The aim of this study was to analyze the relationship between the medial longitudinal archmobility and static and dynamic balance.Methods: A total of 50 subjects (25 female, and 25 male; Mean age: 22.2 1.3 years; BMI: 22.8 3.8 kg/m2) were included in this study. The relative arch deformity (RAD) was calculated with both 10% and 90%weight bearing (WB). Static balance was evaluated with Single Leg Stance Test and dynamic balance withTechnoBody PK 200WL computerized balance device. Subjects were evaluated for goniometric measurements of lower extremity joints, leg dominance and leg-length discrepancy.Results: Bipedal dynamic . . . balance was correlated with both feet length at 10% WB and 90% WB. Therewas a correlation between the dynamic balance on dominant foot and RAD value on the aspect ofMedium Speed (r¼ 0.32, p ¼ 0.02), Perimeter Length (r ¼ 0.32, p ¼ 0.02) and AnteriorePosteriorSway (r¼ 0.36, p ¼ 0.01). Static balance was unaffected by RAD value when the visual system waseliminated.Conclusion: Our results suggest that decrease of arch mobility on the dominant foot is associated withposterior sway by causing knee or hip strategy and preventing ankle strategy even in small perturbations.The rate of deviation from the equilibrium point and the degree of total swaying increase when arch mobility decreases Daha fazlası Daha az

Akman, Budak | Şaylı, Uğur | Güven, Melih | Altıntaş, Faik

Letter | 2018 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica52 ( 4 ) , pp.326 - 326

…

Özler, Turhan | Güven, Melih | Kocadal, Abdurrahman Onur | Uluçay, Çağatay | Beyzadeoğlu, Tahsin | Altıntaş, Faik

Article | 2012 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica46 ( 4 ) , pp.237 - 242

Amaç: Çalışmamızda erişkin klavikula orta diafiz kırıklarında açık redüksiyon ve kilitli anatomik plaklarla uygulanan internal tespit yönteminin sonuçlarını ve komplikasyonlarını değerlendirmeyi amaçladık. Çalışma planı: Ayrışmış-parçalı klavikula orta diafiz kırıklarına yönelik açık redüksiyon ve kilitli anatomik plakla tespit uygulanmış en az bir yıl takipli toplam 16 hasta (11 erkek, 5 kadın; ortalama yaş 39.6 yıl) geriye dönük değerlendirildi. Hastaların son takiplerinde erken ve geç dönem komplikasyonları ve Constant ve DASH skorlama sistemine göre fonksiyonel skorları değerlendirildi. Bulgular: Olguların ortalama takip süresi . . .24.6 (dağılım: 12-52) ay, ortalama kaynama süresi 13.3 (dağılım: 10-23) hafta idi. Erken dönemde hiçbir hastanın yara yerinde yüzeysel ve/veya derin enfeksiyon görülmedi ve nörovasküler komplikasyonla karşılaşılmadı. İki (%12.5) hastada implant irritasyonu tespit edildi. Geç dönemde iki (%12.5) hastada implant yetmezliğiyle karşılaşıldı. Bu hastalarda kaynama gecikmesi olduğu düşünülerek 4. ayda daha uzun plakla tespit ve otojen grefonaj uygulandı. Son takiplerde kaynamama ve hatalı kaynama sorunu olan hasta yoktu ve ortalama fonksiyonel skorları Constant skorlamasına göre 85.5, DASH skorlamasına göre 12.8 idi. Constant skorlaması komplikasyonlu hastalarda (p0.007), DASH skorlaması ise komplikasyonsuz hastalarda (p0.001) istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük idi. Çıkarımlar: Ayrışmış orta diafiz klavikula kırıklarında kilitli anatomik plaklarla uygulanan tespitlerde komplikasyon oranı düşüktür. Cerrahi sonrası yaşanabilecek komplikasyonlar genellikle implant irritasyonu ve implant yetmezliği ile ilişkilidir. İmplant teknolojisindeki gelişmeler ve yeni implant tasarımlarıyla bu sorunların önüne geçilebilir. Objective: We aimed to evaluate the results and complications of open reduction and internal fixation by locked anatomic plates in adult midshaft clavicular fractures. Methods: Sixteen patients (11 males, 5 females; mean age: 39.6 years) who underwent open reduction and internal fixation with locked anatomic plate for displaced-comminuted midshaft clavicular fractures and were followed-up for at least one year were reviewed retrospectively. Complications in the early and late postoperative periods and functional scores according to the Constant and DASH scoring systems from the latest follow-up were evaluated. Results: Mean follow-up period was 24.6 (range: 12 to 52) months and mean union time was 13.3 (range: 10 to 23) weeks. None of the patients had superficial and/or deep infections in the early postoperative period or neurovascular complications. Two (12.5%) patients had implant irritation. In two (12.5%) patients, implant failure was detected in the late postoperative period. Delayed union was suspected in these patients and they were operated with longer plate and grafting in the 4th month. At the final follow-up, none of the patients had nonunion or malunion and the mean Constant and DASH scores were 85.5 and 12.8, respectively. Constant scores in patients with complications (p0.007) and DASH scores in patients with no complications (p0.001) were significantly lower. Conclusion: Fixation with locked anatomic plates in displaced midshaft clavicular fractures has lower complication rates. Possible postoperative complications are generally associated with implant irritation and failure. These problems can be avoided with the development in implant technology and new implant designs Daha fazlası Daha az

Bekler, Halil İbrahim | Rosenwasser, Melvin P. | Akılına, Yelena | Bulut, Güven

Other | 2010 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica44 ( 2 ) , pp.157 - 161

Amaç: Otolog ven greftleri periferik arter köprüleme (bypass) işlemlerinde kullanılmaktadır. Greftin aniden arteryel kan basıncına maruz kalması, ven duvar basıncında artışa yol açarak greftte aşırı gerilmeye ve akımda değişikliklere neden olur. Vendeki aşırı gerilmeye sıklıkla anastomozda sızıntı, trombüs oluşumu ve akım kaybı eşlik eder. Bu çalışmada, sıçan modelinde arter köprülemede kullanılan ven greftlerine eriyebilir kolajen örtü uygulamasının grefti koruyucu etkisi araştırıldı. Çalışma planı: Çalışmada, ağırlıkları 250-350 gr arasında değişen, Sprague-Dawley cinsi 22 dişi sıçan kullanıldı. Sıçanlar çalışma (n15) ve kontrol ( . . .n7) grupları olarak rastgele iki gruba ayrıldı. Tüm sıçanlarda, sol femoral venden 10 mm’lik bir segment greft olarak alınarak sağ femoral arter kesisi ven greftiyle onarıldı. Kontrol grubunda başka bir işlem uygulanmadı. Çalışma grubunda onarım tamamlandıktan sonra, ven grefti uygun uzunlukta bir kolajen örtü (Neurawrap Nerve Protector) ile sarıldı ve ven grefti etrafında bir tüp oluşturacak şekilde dikildi. İşlem sonunda kanama yoğunluğu ve süresi ile damar açıklığı kaydedildi. Proksimal ve distal arter segmentleri Doppler ultrasonografi ile incelendi. Tüm gözlem ve ölçümler ameliyattan 1 ve 2 saat sonra tekrarlandı. İkinci saatin sonunda tüm sıçanlar kurban edilerek, arteryel bölümleri ile birlikte ven greftleri histolojik çalışma için çıkarıldı. Sonuçlar: Kontrol grubunda, damar klemplerinin çıkarılmasından sonra tüm ven greftlerinde ani şişme gözlendi. Bu gruptaki tüm deneklerde, anastomoz hattında 1-3 dakika süren kanamayı greftlerin balonlaşması izledi. Çalışma grubunda ise hiçbir ven greftinde şişme ve balonlaşma görülmedi. Bu grupta 11 örnekte herhangi bir kanama görülmezken, diğer dördünde kanama zamanı 1 dakikanın altındaydı. Kontrol grubunda, iki saat sonra yedi greftin sadece biri açıktı, biri daha 3. dakikada tıkandı. Çalışma grubunda ise greftlerin tümü açıktı, hiç tromboz gelişmedi. Doppler incelemede ortalama kan akım hızı kontrol grubunda 0. saatte proksimal arterde 0.930.33 cm/sn, distal arterde 0.730.44 cm/sn ölçüldü. Çalışma grubunda, proksimal ve distal arter kan akımı hızları 0, 1 ve 2 saat sonunda sırasıyla 0.450.27 ve 0.460.22 cm/sn, 0.400.22 ve 0.620.40 cm/sn, 0.550.22 ve 0.640.37 cm/sn idi. Çıkarımlar: Ven greftlerinde aşırı gerilmenin dışarıdan örtü desteğiyle önlenmesi, anastomoz sızıntısını azaltır, intimal mediayı korur, akımın devamını sağlar, tromboz oluşumunu azaltır ve greftin açık kalmasını sağlar. Objectives: Autologous interpositional vein grafts are used in peripheral arterial bypass procedures. Sudden exposure of vein grafts to arterial blood pressure is associated with increased wall tension leading to overdistension of the graft and changes in flow patterns. Overdistension of vein grafts often results in anastomotic leaks, thrombosis, and loss of patency. This study was designed to evaluate the use of a biodegradable collagen cover as a means of preventing overdistension of venous bypass grafts in a rat model. Methods: Twenty-two Sprague-Dawley female rats weighing 250-350 g were randomly assigned to two groups: study group (n 15) and control group (n7). In all the rats, a 10-mm segment of the left femoral vein was harvested and used as a graft in repair of a right femoral artery injury. Following this procedure, control rats remained untreated. After completion of the femoral artery repair in the study group, the graft was wrapped with a collagen cover of appropriate length (NeuraWrap Nerve Protector) and sutured to form a tube around the vein graft. At the end of the procedure, the intensity and duration of bleeding, and vessel patency were recorded and the proximal and distal arterial segments were examined by Doppler ultrasonography. All observations and measurements were repeated at 1 and 2 hours after surgery. After the second hour, all the rats were sacrificed and vein graft samples with the arterial portions were removed for histological study. Results: After removal of the vascular clamps of the control group, a sudden distension was observed in all the vein grafts. In this group, bleeding at the anastomosis site lasted for 1 to 3 minutes and was followed by ballooning of the grafts. In the study group, however, none of the samples exhibited distension and ballooning. There was no bleeding in 11 samples at all, and bleeding time was less than one minute in the remaining four samples. In the control group, only one graft was patent at two hours, one of the grafts was occluded after only three minutes. In the study group, all the grafts were patent and no thrombosis was noted. The mean blood flow velocity of the control group measured at 0 hour by Doppler ultrasonography was 0.93±0.33 cm/sec in the proximal artery, and 0.73±0.44 cm/sec in the distal artery. The mean blood flow velocities in the proximal and distal arteries of the study group were as follows, respectively: at 0 hour: 0.45±0.27 and 0.46±0.22 cm/sec; at 1 hour: 0.40±0.22 and 0.62±0.40 cm/sec; and at 2 hours: 0.55±0.22 and 0.64±0.37 cm/sec. Conclusion: Prevention of overdistension of vein grafts with the use of an external cover decreases anastomotic leaks, protects the intimal media, maintains blood flow, reduces the incidence of thrombosis, and thus provides a higher patency rate Daha fazlası Daha az

Beyzadeoğlu, Tahsin | Gökçe, Alper | Bekler, Halil

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 3 ) , pp.220 - 224

Amaç: Plantar fasiitis tedavisinde gece ateli kullanımının etkinliği ve tedavi sonuçları değerlendirildi. Çalışma planı: Çalışmaya plantar fasiitis tanısı konan 44 hasta (53 ayak) alındı. Yakınmaların süresi ortalama 7.25.9 haftaydı (dağılım 1-24 hafta). On iki ayakta eşlik eden kalkaneal çıkıntı vardı. Tüm hastalara klasik konservatif tedavi uygulandı ve bu tedaviye ek olarak, uyurken ayak bileğini 5 dorsifleksiyonda tutan gece atelini sekiz hafta kullanmaları önerildi. Yirmi beş hasta (14 kadın, 11 erkek; 31 ayak) sadece konservatif tedaviyi sürdürdü. On dokuz hasta (12 kadın, 7 erkek; 22 ayak) ise gece ateli uygulamasını kabul et . . .ti. Değerlendirme, hastaların ilk başvurularında ve ikinci ay sonunda, AOFAS ayak bileği-arka ayak değerlendirme skalası ve görsel analog skala (GAS) ile yapıldı. Ortalama izlem süresi atel kullanmayan grupta 32.7 ay (dağılım 13-53 ay), atel kullanan grupta 33.8 ay (dağılım 12-54 ay) idi. Sonuçlar: Tedavi öncesindeki ayak bileği-arka ayak değerlendirme skoru ve GAS skoru açısından iki grup arasında anlamlı farklılık yokken, ikinci ayda, atel kullanan hastalarda her iki skordaki düzelmenin anlamlı derecede daha fazla olduğu görüldü (sırasıyla, p0.01 ve p0.001). Takip süresi sonunda atel kullanmayan grupta dokuz ayakta (%29), atel kullanan grupta üç ayakta (%13.6) yakınmaların tekrarladığı görüldü. Tüm hastalar değerlendirildiğinde, kalkaneal çıkıntı, iki taraflı tutulum ve vücut kütle indeksi ile memnuniyet oranları ve nüks arasında; kalkaneal çıkıntı ile vücut kütle indeksi arasında anlamlı ilişki bulunmadı. Başvurudaki yakınma süresi ile nüks arasındaki ilişki ise anlamlıydı (r0.326, p0.031). Çıkarımlar: Plantar fasiitis nedeniyle ilk kez tedavi gören hastalarda, diğer konservatif yöntemlere eklenen gece ateli kullanımı erken dönemde topuk ağrısının gerilemesini sağlamasına karşın, iki yıldan uzun takipte yakınmaların tekrarlaması üzerinde belirgin bir etki sağlamamıştır. Objectives: We evaluated the effectiveness and results of night splint applications for the treatment of plantar fasciitis. Methods: The study included 44 patients (53 feet) with plantar fasciitis. The mean symptom duration was 7.2±5.9 weeks (range 1 to 24 weeks). Calcaneal spurs were detected in 12 feet. All the patients received classic conservative treatment and all were recommended to use a night splint that kept the ankle in 5-degree of dorsiflexion for eight weeks. Twenty-five patients (14 females, 11 males; 31 feet) did not accept to use a night splint, whereas 19 patients (12 females, 7 males; 22 feet) did. Evaluations were made with the AOFAS ankle-hindfoot rating scale and a visual analog scale (VAS) before and after two months of treatment. The mean follow-up periods were 33.8 months (range 12 to 54 months) and 32.7 months (range 13 to 53 months) for those who completed treatment with and without the use of a night splint, respectively. Results: Although there were no significant differences between the two groups with regard to the initial AOFAS and VAS scores, patients using a night splint exhibited significantly higher improvements in both scores at the end of the second month (p0.01 and p0.001, respectively). Heel pain recurred in three feet (13.6%) and in nine feet (29%) with and without night splint applications, respectively. Overall, the presence of a calcaneal spur, bilateral involvement, and body mass index were not correlated with patient satisfaction and recurrences. There was no correlation between the presence of a calcaneal spur and body mass index. However, symptom duration till treatment showed a significant correlation with recurrences (r0.326, p0.031). Conclusion: Patients without previous treatments for plantar fasciitis obtain significant relief of heel pain in the short term with the use of a night splint incorporated into conservative methods; however, this application does not have a significant effect on prevention of recurrences after a two-year follow-up Daha fazlası Daha az

Servet, Erkan | Bekler, Halil | Kılınçoğlu, Volkan | Özler, Turhan | Özkut, Afşar

Other | 2016 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica50 ( 2 ) , pp.234 - 241

Objective: Epineural scar formation is one of the most significant negative factors affecting surgical repair after peripheral nerve injury. The scar tissue mechanically hinders axonal regeneration and causes adhesions between nerves and surrounding tissues. A hemostatic agent Ankaferd Blood Stopper (ABS; İmmun Gıda İlaç Kozmetik San. ve Tic. Ltd. Şti., Istanbul, Turkey) has not been previously used. Decreasing the postoperative bleeding and adhesions between nerve and surrounding tissues will prevent the formation of scar tissue, as well as corresponding compressive neuropathy and/or deceleration of axonal regeneration. The . . .purpose of this experimental study was to investigate the effects of bleeding on nerve healing and scar tissue after repair of peripheral nerve injuries.Methods: The right sciatic nerve of 30 Sprague-Dawley male rats (weighing 260-330 g) was cut 1.5 cm proximal to the trifurcation and repaired primarily with 8/0 sutures using epineural technique. The rats were then divided into 3 groups. Saline was applied in Group 1 (n10), ABS in Group 2 (n10), and heparin in Group 3 (n10) for 5 minutes to the repair site and surrounding tissues. In each group, electrophysiological measurements were performed with electromyography (EMG) at postoperative week 12. Magnetic resonance diffusion tensor imaging was used at week 12. Macroscopical and histopathological evaluations were conducted after sacrificing the rats at week 24 with total excision of the repaired sciatic nerves and surrounding tissues.Results: The ABS and saline groups showed better healing than the heparin group. The ABS and saline groups were better in the histopathologic evaluations, but there was no statistically significant difference between the 2 groups.Conclusion: Statistically significant differences were not found between the 3 groups. Significant results may be obtained with larger studie Daha fazlası Daha az