Parmaksızoğlu, Fatih | Beyzadeoğlu, Tahsin

Article | 2004 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica38 ( 1 ) , pp.60 - 66

Amaç: El parmaklarının travmatik amputasyonlarmda kallus distraksiyonu ile falangeal uzatma uyguladığımız olguların sonuçları değerlendirildi. Çalışma planı: El parmaklarında travmatik amputasyon olan 13 erkek hastanın (ort. yaş 27.7; dağılım 12-43) 16 falanksı kallus distraksiyonu yöntemi ile uzatıldı. Uzatma tek taraflı dinamik eksternal fiksäsyon cihazı ile l mm/gün şeklinde uygulandı. Ortalama izlem süresi 42 ay (dağılım 12-80 ay) idi. Sonuçlar: Başparmaklarda ortalama 24 mm (dağılım 18-26 mm), diğer parmaklarda 21 mm (dağılım 18-26 mm) uzama sağlandı. Başparmaklarda oluşan yeni parmak boyu ile birinci web derinliği ve açıklığı . . .yeterli hale geldi ve elin uc-uc, uc-yan ve kaba kavramalarında fonksiyonel açıdan artış görüldü. Başparmak gücü, fleksör pollisis longusun katkısı ortadan kalktığı için, sağlam tarafın %65'ine karşılık gelecek şekilde, ortalama 7 kilogram (dağılım 5-9 kg) olarak ölçüldü. Diğer parmaklardaki uzama elin kullanım fonksiyonunu artırdı. İyileşme indeksi (l cm uzama için geçen ay sayısı), başparmaklarda ortalama 1.7 ay/cm (dağılım 1.6-2.1 ay/cm), diğer parmaklarda 1.6 ay/cm (dağılım 1.4-1.9 ay/cm) bulundu. Dört parmakta çivi dibi enfeksiyonu görüldü. Çıkarımlar: Başparmak distal falanks kayıplarında, baş parmak kısalığının yol açtığı fonksiyonel sorunların giderilmesinde, proksimal falanksa yapılan uzatma osteotomisi etkin bir rekonstrüksiyon yöntemidir. Diğer parmaklarda ise, ray rezeksiyon veya ray rezeksiyon ve transpozisyon yöntemini kabul etmeyen hastalarda uygulanabilir bir yöntemdir Objectives: We evaluated the results of lengthening of the phalanges by callus distraction in traumatic amputations of the fingers. Methods: We treated traumatic amputations of 16 fingers of 13 male patients (mean age 27.7 years; range 12 to 43 years) by callotasis of the phalanges. Callus distraction was performed with a rate of 1 mm/day using a unilateral dynamic external fixation device. The mean follow-up period was 42 months (range 12 to 80 months). Results: The mean lengthening was 24 mm (range 18 to 26 mm) and 21 mm (range 18 to 26 mm) for the thumbs and the other fingers, respectively. The achieved thumb length provided adequate depth and width of the first web space and enabled functional improvement in the ability of gripping, and pulp-to-pulp and pulp-to-side pinching, hi the absence of flexor pollicis longus, the mean strength of the thumbs was 7 kg (range 5 to 9 kg), amounting to 65% of the normal side. Lengthening of the other fingers resulted in improved functioning of the hand. The mean healing index (number of months per centimetre of lengthening) was 1.7 months/cm (range 1.6 to 2.1 months/cm) and 1.6 months/cm (range 1.4 to 1.9 months/cm) in the thumbs and the other fingers, respectively. Pin tract infections were observed in four phalanges. Conclusion: Callotasis of the proximal phalanx of the thumb is an effective reconstruction method to compensate for the loss of distal phalanx and to alleviate functional problems due to shortness. It may also be applied to the phalanges of the other fingers in patients who.,who do not accept ray resection with or without transposition Daha fazlası Daha az

Bekler, Halil İbrahim | Rosenwasser, Melvin P. | Akılına, Yelena | Bulut, Güven

Other | 2010 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica44 ( 2 ) , pp.157 - 161

Amaç: Otolog ven greftleri periferik arter köprüleme (bypass) işlemlerinde kullanılmaktadır. Greftin aniden arteryel kan basıncına maruz kalması, ven duvar basıncında artışa yol açarak greftte aşırı gerilmeye ve akımda değişikliklere neden olur. Vendeki aşırı gerilmeye sıklıkla anastomozda sızıntı, trombüs oluşumu ve akım kaybı eşlik eder. Bu çalışmada, sıçan modelinde arter köprülemede kullanılan ven greftlerine eriyebilir kolajen örtü uygulamasının grefti koruyucu etkisi araştırıldı. Çalışma planı: Çalışmada, ağırlıkları 250-350 gr arasında değişen, Sprague-Dawley cinsi 22 dişi sıçan kullanıldı. Sıçanlar çalışma (n15) ve kontrol ( . . .n7) grupları olarak rastgele iki gruba ayrıldı. Tüm sıçanlarda, sol femoral venden 10 mm’lik bir segment greft olarak alınarak sağ femoral arter kesisi ven greftiyle onarıldı. Kontrol grubunda başka bir işlem uygulanmadı. Çalışma grubunda onarım tamamlandıktan sonra, ven grefti uygun uzunlukta bir kolajen örtü (Neurawrap Nerve Protector) ile sarıldı ve ven grefti etrafında bir tüp oluşturacak şekilde dikildi. İşlem sonunda kanama yoğunluğu ve süresi ile damar açıklığı kaydedildi. Proksimal ve distal arter segmentleri Doppler ultrasonografi ile incelendi. Tüm gözlem ve ölçümler ameliyattan 1 ve 2 saat sonra tekrarlandı. İkinci saatin sonunda tüm sıçanlar kurban edilerek, arteryel bölümleri ile birlikte ven greftleri histolojik çalışma için çıkarıldı. Sonuçlar: Kontrol grubunda, damar klemplerinin çıkarılmasından sonra tüm ven greftlerinde ani şişme gözlendi. Bu gruptaki tüm deneklerde, anastomoz hattında 1-3 dakika süren kanamayı greftlerin balonlaşması izledi. Çalışma grubunda ise hiçbir ven greftinde şişme ve balonlaşma görülmedi. Bu grupta 11 örnekte herhangi bir kanama görülmezken, diğer dördünde kanama zamanı 1 dakikanın altındaydı. Kontrol grubunda, iki saat sonra yedi greftin sadece biri açıktı, biri daha 3. dakikada tıkandı. Çalışma grubunda ise greftlerin tümü açıktı, hiç tromboz gelişmedi. Doppler incelemede ortalama kan akım hızı kontrol grubunda 0. saatte proksimal arterde 0.930.33 cm/sn, distal arterde 0.730.44 cm/sn ölçüldü. Çalışma grubunda, proksimal ve distal arter kan akımı hızları 0, 1 ve 2 saat sonunda sırasıyla 0.450.27 ve 0.460.22 cm/sn, 0.400.22 ve 0.620.40 cm/sn, 0.550.22 ve 0.640.37 cm/sn idi. Çıkarımlar: Ven greftlerinde aşırı gerilmenin dışarıdan örtü desteğiyle önlenmesi, anastomoz sızıntısını azaltır, intimal mediayı korur, akımın devamını sağlar, tromboz oluşumunu azaltır ve greftin açık kalmasını sağlar. Objectives: Autologous interpositional vein grafts are used in peripheral arterial bypass procedures. Sudden exposure of vein grafts to arterial blood pressure is associated with increased wall tension leading to overdistension of the graft and changes in flow patterns. Overdistension of vein grafts often results in anastomotic leaks, thrombosis, and loss of patency. This study was designed to evaluate the use of a biodegradable collagen cover as a means of preventing overdistension of venous bypass grafts in a rat model. Methods: Twenty-two Sprague-Dawley female rats weighing 250-350 g were randomly assigned to two groups: study group (n 15) and control group (n7). In all the rats, a 10-mm segment of the left femoral vein was harvested and used as a graft in repair of a right femoral artery injury. Following this procedure, control rats remained untreated. After completion of the femoral artery repair in the study group, the graft was wrapped with a collagen cover of appropriate length (NeuraWrap Nerve Protector) and sutured to form a tube around the vein graft. At the end of the procedure, the intensity and duration of bleeding, and vessel patency were recorded and the proximal and distal arterial segments were examined by Doppler ultrasonography. All observations and measurements were repeated at 1 and 2 hours after surgery. After the second hour, all the rats were sacrificed and vein graft samples with the arterial portions were removed for histological study. Results: After removal of the vascular clamps of the control group, a sudden distension was observed in all the vein grafts. In this group, bleeding at the anastomosis site lasted for 1 to 3 minutes and was followed by ballooning of the grafts. In the study group, however, none of the samples exhibited distension and ballooning. There was no bleeding in 11 samples at all, and bleeding time was less than one minute in the remaining four samples. In the control group, only one graft was patent at two hours, one of the grafts was occluded after only three minutes. In the study group, all the grafts were patent and no thrombosis was noted. The mean blood flow velocity of the control group measured at 0 hour by Doppler ultrasonography was 0.93±0.33 cm/sec in the proximal artery, and 0.73±0.44 cm/sec in the distal artery. The mean blood flow velocities in the proximal and distal arteries of the study group were as follows, respectively: at 0 hour: 0.45±0.27 and 0.46±0.22 cm/sec; at 1 hour: 0.40±0.22 and 0.62±0.40 cm/sec; and at 2 hours: 0.55±0.22 and 0.64±0.37 cm/sec. Conclusion: Prevention of overdistension of vein grafts with the use of an external cover decreases anastomotic leaks, protects the intimal media, maintains blood flow, reduces the incidence of thrombosis, and thus provides a higher patency rate Daha fazlası Daha az

Birinci, Tansu | Demirbas, Sule Badıllı

Article | 2017 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica51 ( 3 ) , pp.233 - 237

Objective: The aim of this study was to analyze the relationship between the medial longitudinal archmobility and static and dynamic balance.Methods: A total of 50 subjects (25 female, and 25 male; Mean age: 22.2 1.3 years; BMI: 22.8 3.8 kg/m2) were included in this study. The relative arch deformity (RAD) was calculated with both 10% and 90%weight bearing (WB). Static balance was evaluated with Single Leg Stance Test and dynamic balance withTechnoBody PK 200WL computerized balance device. Subjects were evaluated for goniometric measurements of lower extremity joints, leg dominance and leg-length discrepancy.Results: Bipedal dynamic . . . balance was correlated with both feet length at 10% WB and 90% WB. Therewas a correlation between the dynamic balance on dominant foot and RAD value on the aspect ofMedium Speed (r¼ 0.32, p ¼ 0.02), Perimeter Length (r ¼ 0.32, p ¼ 0.02) and AnteriorePosteriorSway (r¼ 0.36, p ¼ 0.01). Static balance was unaffected by RAD value when the visual system waseliminated.Conclusion: Our results suggest that decrease of arch mobility on the dominant foot is associated withposterior sway by causing knee or hip strategy and preventing ankle strategy even in small perturbations.The rate of deviation from the equilibrium point and the degree of total swaying increase when arch mobility decreases Daha fazlası Daha az

Bekler, Halil | Bulut, Güven | Usta, Metin | Gökçe, Alper | Okyar, Fethi | Beyzadeoğlu, Tahsin

Article | 2008 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica42 ( 2 ) , pp.125 - 129

Amaç: Bu deneysel çalışmada, konvansiyonel kilitli plak yönteminden farklı olarak, vidaların konfigürasyon ve geometrilerinde yapılan değişikliklerle yaşlı osteoporotik hastalarda stabilizasyonun dayanıklılığını artırmanın yolları arandı. Çalışma planı: Farklı vidalama açılarına sahip dört plakkemik konfigürasyonu oluşturuldu. Yüksek kaliteli 40 adet demir plak (100x35x3 mm) dört gruba ayrıldıktan sonra, her birine 15 mm aralıkla ve 3 mm çapında iki adet delik açıldı. Grup A’da delikler vidaların paralel (0) gönderileceği şekilde, grup B’de vidaların eksenleri bir noktada birleşecek şekilde (konverjan 15), grup C ve D’de ise vida ek . . .senleri birbirinden uzaklaşacak şekilde (diverjan, sırasıyla 15 ve 30) açıldı. Vida testi için, modifiye osteoporotik kemik (Osteoporotic Generic Bone, Synbone) modellerine tespit edilmiş plaklar Instron materyal test cihazına yerleştirilerek 0.1 mm/ sn hızında aksiyel sıyrılma uygulandı. Her örnek için dayanma gücünü aşan yük seviyeleri yük-yer değiştirme eğrilerinden okundu ve yetersizlik tipi kaydedildi. Sonuçlar: En yüksek sıyrılma direncini diverjan düzenekler (grup C’de 83.3 N/mm; grup D’de 80.8 N/mm) gösterdi. Ortalama sıyrılma direnci konverjan düzenekte 72 N/mm, klasik paralel düzenekte 66.7 N/mm bulundu. Yetersizlik tipi diverjan düzeneklerde kemik kırılması iken, konverjan ve paralel düzeneklerde vida sıyrılması şeklindeydi. Çıkarımlar: Osteoporozlu hastalardaki kemik kırıklarının tedavisinde diverjan düzenekler, klasik vida yerleşiminin yerini alabilecek bir seçenek olabilir. Objectives: This experimental study was designed to find new ways of improving stabilization of fractures in osteoporotic elderly patients through alterations made in the configuration and geometry of locked screw-plate fixation used in the conventional plate technique. Methods: Four screw configurations with varying angulations were used for plate-bone construction. Forty iron plates of high quality (100x35x3 mm) were divided into four groups and two screw holes, 3 mm in diameter, were drilled on each plate at a distance of 15 mm. In group A, the holes were drilled so that the screws would be vertically sent to the bone interface. In the remaining groups, the holes were drilled for convergent (group B, 15°) and divergent (group C, 15°; group D, 30°) screw orientation. Screw-plate fixation was tested in a modified osteoporotic bone (Osteoporotic Generic Bone, Synbone) on an Instron materials testing system with an axial pullout force of 0.1 mm/sec. Failure loads were read from load-displacement curves and the type of failure was noted. Results: Screws placed in divergent orientations showed the highest axial pull-out strength (group C, 83.3 N/mm; group D, 80.8 N/mm), followed by convergent placement (72 N/mm) and vertical placement (66.7 N/mm). The type of failure was breakage of the bone sample in divergent configurations, and screw pull-out in convergent and vertical configurations. Conclusion: Divergent constructs may be a promising alternative to conventional screw placement in treating osteoporotic fractures Daha fazlası Daha az

Bekler, Halil | Beyzadeoğlu, Tahsin | Gökçe, Alper

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 5 ) , pp.387 - 392

Amaç: Düşük ayak deformitesi nedeniyle posterior tibial tendon (PTT) transferi uygulanan hastalar değerlendirildi. Çalışma planı: Düşük ayak deformitesi saptanan sekiz hastada (2 kadın, 6 erkek; ort. yaş 40; dağılım 15-75 yıl) PTT ayak dorsaline nakledildi. Üç hastada sol, beş hastada sağ alt ekstremitede tutulum vardı. Etyoloji altı hastada travmatik peroneal sinir yaralanması, iki hastada ise kalça ve bel cerrahisinin yol açtığı daha yüksek seviyeli sinir yaralanmalarıydı. Klinik sonuçları değerlendirirken, ilk olarak hastaların tedavi sonucuyla ilgili düşünceleri sorgulandı; daha sonra hastalar Yeap ve ark. tarafından PTT transfe . . .rlerinden sonra önerilen Stanmore değerlendirme skalasına göre incelendi. Ortalama takip süresi 39 ay (dağılım 8-78 ay) idi. Sonuçlar: Stanmore skalasına göre üç hastada mükemmel, iki hastada iyi, iki hastada orta, bir hastada kötü sonuç alındı. Dört hasta durumunu mükemmel, üçü iyi, biri ise kötü olarak değerlendirdi. Kötü sonuç alınan olguda, politravma sekelli femur kırığı, asetabulum posterior kırıklı çıkığı, L3 kompresyon kırığı öyküsüyle birlikte, siyatik sinirde de en az iki seviyeli hasar vardı. Orta sonuç alınan iki hastanın birinde ameliyat sonrası yetersiz bakım nedeniyle, ayak dorsalinde transfer bölgesinde derin yangı gelişti. Kullanılmış olan dikişli ankor, bir bölüm kemik debridmanıyla birlikte çıkarıldı. Diğer hastada ise doğuştan olan spondilolistezis zemininde gelişen ve füzyon ameliyatını takiben ilerleyen ciddi paraparezi vardı. Çıkarımlar: Düşük ayak deformitesi tedavisinde PTT transferi, paraparezili ambulatuvar hastalarda dahi başarıyla uygulanabilen bir tekniktir. Bu hastalarda anterior tibial tendonun da işleme eklenmesi yararlı olabilir. Objectives: We evaluated tibialis posterior tendon (TPT) transfers in patients with drop foot deformity. Methods: Eight patients with drop foot deformity (2 females, 6 males; mean age 40 years; range 15 to 75 years) underwent TPT transfer to the dorsum of the foot. The deformity was on the left in three patients and on the right in five patients. Etiology was traumatic peroneal nerve injuries in six patients, and upper-level nerve injuries after hip and lumbar surgery in two patients. For clinical evaluation, the patients were questioned about the results of treatment, and the Stanmore evaluation scale was applied, which is recommended by Yeap et al. for TPT transfers. The mean follow-up period was 39 months (range 8 to 78 months). Results: According to the Stanmore scale, the results were excellent in three patients, good in two patients, fair in two patients, and poor in one patient. Subjectively, four patients defined their condition as excellent, three as good, and one as poor. One poor result was associated with polytrauma sequelae including a femoral fracture, posterior acetabular fracture-dislocation, and L3 compression fracture, accompanied by at least a two-level injury to the sciatic nerve. Of two patients with a fair result, one patient developed deep infection at the dorsum of the foot due to inadequate postoperative care and required removal of the suture anchor with partial bone debridement. The other patient had severe paraparesis associated with congenital spondylolisthesis, which aggravated following spinal fusion surgery. Conclusion: We conclude that TPT transfer is a successful technique for the treatment of drop foot even in ambulatory patients with paraparesis. Addition of tibialis anterior tendon transfer may be useful in these patients Daha fazlası Daha az

Ceylaner, Gülay | Ceylaner, Serdar | Üstünkan, Fulya | İnan, Muharrem

Article | 2008 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica42 ( 4 ) , pp.289 - 291

Genetik faktörlerin kalça çıkığı, asetabüler displazi ve gelişimsel kalça displazisi (GKD) üzerine etkileri uzun zamandır bilinmektedir. Bu yazıda, oldukça nadir bir durum olan tek gen kalıtımı gösteren GKD’li bir aile sunuldu. Hamile bir kadının pedigri analizi sırasında 16 aile ferdinde GKD öyküsü olduğu öğrenildi. Pedigri analizi düşük penetranslı otozomal dominant kalıtım göstermesine karşın, GKD’li olgu sayısının yüksek olduğu (aile bireylerinin neredeyse üçte biri) ve sadece bir kuşak atladığı görüldü. Olguların üçü kliniğimizde değerlendirildi ve bu hastalara GKD tanısı kondu. Diğer 13 hastaya daha önce başka kliniklerde tanı . . . konmuştu. Kalça çıkığı genellikle çok geç tespit edilmekle beraber, dört olguda tanı doğum sırasında konmuştu. Aile bireyleri ayrıntılı bir klinik mektup ile bilgilendirildi ve aileye her doğumu takiben değerlendirme önerildi. The effect of genetic factors on hip dislocation, acetabular dysplasia, and developmental dysplasia of the hip (DDH) has long been recognized. In this report, we presented a large family that showed single gene inheritance for DDH. Pedigree analysis of a pregnant woman revealed a history of DDH in 16 members of the family. Although the pedigree showed autosomal dominant inheritance with reduced penetrance, the prevalence of DDH was considerably high, almost accounting for one-third of the family members, and skipping only one generation. Of 16 cases, three patients were diagnosed at our center. The remaining 13 patients were diagnosed at other centers. Dislocation was diagnosed very late in most of the family members, while four cases were diagnosed at birth. All family members were informed by a detailed clinical letter and recommended evaluation for DDH at every birth Daha fazlası Daha az

Uluçay, C. | Özler, T. | Güven, M. | Akman, B. | Kocadal, A.O. | Altintaş, F.

Article | 2013 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica47 ( 5 ) , pp.330 - 333

Objective: We aimed to find out the distribution of etiological factors in patients who had total hip replacement for coxarthrosis. Methods: The medical records of the 965 hips of 886 patients operated with total hip replacement between 2001 and 2012 in two separate arthroplasty clinics were analyzed by two separate senior surgeons. Each patient's pre- and postoperative X-rays and demographic data such as gender, age, side and probable etiologic factors were noted. Results: Six hundred and eighty-four patients were women and 202 were men. The mean age were 62.7±14.3 (range: 16 to 91) in women, 58.8±17.1 (range: 25 to 91) in men. 52. . . .1% of the surgeries were performed on the right side, 39% on the left, and 8.9% bilaterally. In women 36.2% of the cases were primary coxarthrosis, while the etiology was developmental dysplasia of the hip (DDH) in 43.5% of the cases, avascular necrosis in 10%, romatoid diseases in 7%, slipped capital femoral epiphysis in 5%, posttraumatic coxarthrosis in 3.9%, pathologic coxarthrosis in 1.9%, and Perthes sequel in 1.7%. In men, 24.4% of the cases were primary coxarthrosis, while the etiology was avascular necrosis in 21% of the cases, DDH in 17.6%, posttraumatic coxarthrosis in 16.8%, romatoid diseases in 10.9%, Perthes sequel in 4.2%, slipped capital femoral epiphysis in 2.5%, and pathologic coxarthrosis in 2.5%. The most common etiologic factor was DDH with a rate of 37.1%. Conclusion: Despite the heterogeneity of our study population, our results may reflect the distribution of coxarthrosis etiologies in Turkey. Developmental dysplasia of the hip appears to be the most frequent cause of coxarthrosis among the patients undergoing total hip replacement. © 2013 Turkish Association of Orthopaedics and Traumatology Daha fazlası Daha az

Özkul, F. | Erol Barkana, D. | Badilli Demirbaş, Ş. | Inal, S.

Article | 2012 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica46 ( 05.06.2020 ) , pp.332 - 338

Objective: The aim of this study was to evaluate the proprioceptive sense of elbow flexion through a robot-assisted rehabilitation system, RehabRoby, and to understand the usability of RehabRoby as a robotic system in physiotherapy. Methods: The study included 20 volunteer, healthy students studying either physiotherapy (PT) (5 females and 5 males) or electrical and electronics engineering (EEE) (5 females and 5 males). Using the RehabRoby, they were asked to flex their elbow joints in pronation actively and then against a comfortable resistance to the target angles (20°, 45° and 90°), with eyes open and closed. Angle of movement an . . .d applied torque for each target angle and error of movement with respect to the target angle (error of matching) were recorded as absolute values. Participants' socio-demographic and physical features were also evaluated. Results: Physiotherapy students had less matching error at 45° with eyes opened than EEE students. A negative correlation was found between resistive elbow flexion and applied torque while eyes closed at 20° ( Daha fazlası Daha az

Özler, Turhan | Uluçay, Çağatay | Önal, Ayberk | Altıntaş, Faik

Other | 2015 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica49 ( 3 ) , pp.255 - 259

Objective: Prevention of deep venous thrombosis (DVT) and associated pulmonary embolism following major orthopedic surgeries is challenging, and there is an increased interest in developing new treatment strategies. We compared 2 switch-therapy modalitiesenoxaparin to rivaroxaban and enoxaparin to dabigatranand enoxaparin monotherapy for preventing DVT after total knee arthroplasty (TKA) and total hip arthroplasty (THA). Methods: This was a prospective, non-blinded, randomized controlled study. We selected 180 eligible patients out of 247 patients undergoing TKA or THA. During the preoperative checkup, patients were randomized to re . . .ceive either enoxaparin (enoxaparin group) or switch-therapy regimens, comprising enoxaparin during hospitalization and rivaroxaban (rivaroxaban group) or dabigatran (dabigatran group) during the outpatient period. All patients were evaluated for DVT using Doppler ultrasonography (USG) 6 weeks postoperatively. The primary efficacy outcome was the prevention of symptomatic or Doppler ultrasonography (USG)-proven DVT, whereas the primary safety outcome was the incidence of bleeding during the DVT-prophylaxis period. Results: Doppler USG at 6 weeks after surgery revealed no signs of DVT in any patient. During the hospitalization period, only 2 major bleeding events were reported (1 [1.6%] in the enoxaparin group and 1 [1.6%] in the dabigatran group). No major bleeding events were reported during the outpatient follow-up period in any group. Differences among the 3 groups regarding bleeding events were not statistically significant (p>0.05). Conclusion: When using switch-therapy modalities, clinicians can take advantage of the safety of enoxaparin during the hospitalization period and ease of use of new oral anticoagulant drugs during the outpatient period Daha fazlası Daha az

Beyzadeoğlu, Tahsin | Gökçe, Alper | Bekler, Halil

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 3 ) , pp.220 - 224

Amaç: Plantar fasiitis tedavisinde gece ateli kullanımının etkinliği ve tedavi sonuçları değerlendirildi. Çalışma planı: Çalışmaya plantar fasiitis tanısı konan 44 hasta (53 ayak) alındı. Yakınmaların süresi ortalama 7.25.9 haftaydı (dağılım 1-24 hafta). On iki ayakta eşlik eden kalkaneal çıkıntı vardı. Tüm hastalara klasik konservatif tedavi uygulandı ve bu tedaviye ek olarak, uyurken ayak bileğini 5 dorsifleksiyonda tutan gece atelini sekiz hafta kullanmaları önerildi. Yirmi beş hasta (14 kadın, 11 erkek; 31 ayak) sadece konservatif tedaviyi sürdürdü. On dokuz hasta (12 kadın, 7 erkek; 22 ayak) ise gece ateli uygulamasını kabul et . . .ti. Değerlendirme, hastaların ilk başvurularında ve ikinci ay sonunda, AOFAS ayak bileği-arka ayak değerlendirme skalası ve görsel analog skala (GAS) ile yapıldı. Ortalama izlem süresi atel kullanmayan grupta 32.7 ay (dağılım 13-53 ay), atel kullanan grupta 33.8 ay (dağılım 12-54 ay) idi. Sonuçlar: Tedavi öncesindeki ayak bileği-arka ayak değerlendirme skoru ve GAS skoru açısından iki grup arasında anlamlı farklılık yokken, ikinci ayda, atel kullanan hastalarda her iki skordaki düzelmenin anlamlı derecede daha fazla olduğu görüldü (sırasıyla, p0.01 ve p0.001). Takip süresi sonunda atel kullanmayan grupta dokuz ayakta (%29), atel kullanan grupta üç ayakta (%13.6) yakınmaların tekrarladığı görüldü. Tüm hastalar değerlendirildiğinde, kalkaneal çıkıntı, iki taraflı tutulum ve vücut kütle indeksi ile memnuniyet oranları ve nüks arasında; kalkaneal çıkıntı ile vücut kütle indeksi arasında anlamlı ilişki bulunmadı. Başvurudaki yakınma süresi ile nüks arasındaki ilişki ise anlamlıydı (r0.326, p0.031). Çıkarımlar: Plantar fasiitis nedeniyle ilk kez tedavi gören hastalarda, diğer konservatif yöntemlere eklenen gece ateli kullanımı erken dönemde topuk ağrısının gerilemesini sağlamasına karşın, iki yıldan uzun takipte yakınmaların tekrarlaması üzerinde belirgin bir etki sağlamamıştır. Objectives: We evaluated the effectiveness and results of night splint applications for the treatment of plantar fasciitis. Methods: The study included 44 patients (53 feet) with plantar fasciitis. The mean symptom duration was 7.2±5.9 weeks (range 1 to 24 weeks). Calcaneal spurs were detected in 12 feet. All the patients received classic conservative treatment and all were recommended to use a night splint that kept the ankle in 5-degree of dorsiflexion for eight weeks. Twenty-five patients (14 females, 11 males; 31 feet) did not accept to use a night splint, whereas 19 patients (12 females, 7 males; 22 feet) did. Evaluations were made with the AOFAS ankle-hindfoot rating scale and a visual analog scale (VAS) before and after two months of treatment. The mean follow-up periods were 33.8 months (range 12 to 54 months) and 32.7 months (range 13 to 53 months) for those who completed treatment with and without the use of a night splint, respectively. Results: Although there were no significant differences between the two groups with regard to the initial AOFAS and VAS scores, patients using a night splint exhibited significantly higher improvements in both scores at the end of the second month (p0.01 and p0.001, respectively). Heel pain recurred in three feet (13.6%) and in nine feet (29%) with and without night splint applications, respectively. Overall, the presence of a calcaneal spur, bilateral involvement, and body mass index were not correlated with patient satisfaction and recurrences. There was no correlation between the presence of a calcaneal spur and body mass index. However, symptom duration till treatment showed a significant correlation with recurrences (r0.326, p0.031). Conclusion: Patients without previous treatments for plantar fasciitis obtain significant relief of heel pain in the short term with the use of a night splint incorporated into conservative methods; however, this application does not have a significant effect on prevention of recurrences after a two-year follow-up Daha fazlası Daha az

Akman, B. | Şaylı, U. | Güven, M. | Altıntaş, F.

Letter | 2018 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica52 ( 4 ) , pp.326 - 327

[No abstract available]

Özkul, Fatih | Barkana, Duygun Erol | Badıllı, Şule Demirbaş | İnal, Serap

Article | 2012 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica46 ( 5 ) , pp.332 - 338

Amaç: Bu pilot çal›flman›n amac› dirsek fleksiyonunun proprioseptif duyusunu robot yard›ml› rehabi- litasyon sistemi RehabRoby ile deerlendirmek ve RehabRoby’yi fizyoterapide kullan›labilecek bir ro- bot sistemi olarak deerlendirmekti. Çal›flma plan›: Çal›flmaya fizyoterapi (FZT) veya elektrik ve elektronik mühendislii (EEM) eitimi gören 20 gönüllü (her grupta 5 kad›n ve 5 erkek) al›nd›. RehabRoby’ye yerlefltirilen deneklerden aktif ve sonra rahatl›kla tolere edilebilen bir dirence karfl›, s›ras›yla gözler aç›k ve kapal› olarak dirsek flek- siyonu yapmalar› ve belirlenmifl hedef aç›lar›n› (20o, 45o ve 90o) bulmalar› istendi. Denekle . . .rin hareket aç›s›, her hedef aç›da uygulanan tork ve hedef aç›ya ulafl›rken ortaya ç›kan hareket hatas› (uyum hata- s›) mutlak veriler olarak kaydedildi. Ayn› zamanda deneklerin sosyo-demografik ve fiziksel özellikleri de incelendi. Bulgular: Gözler aç›k 45o dirsek fleksiyonunu bulmada FZT örencilerinin yapt›› uyum hatas› EEM örencilerine göre daha az bulundu. Gözler kapal› 20o dirençli dirsek fleksiyonu ile tork aras›nda ne- gatif bir korelasyon kaydedildi (p0.05). Ayn› zamanda, kad›n olman›n ve biceps brachii kas› kuvveti- nin gözler kapal› 20o aktif dirsek fleksiyonunda hatan›n az olmas› üzerinde belirleyici faktörler olduu saptand›. Görüfl olmaks›z›n 45o’deki uyum hatas› FZT grubunda (-0.31) EEM grubuna göre (0.77) da- ha düflüktü Ayr›ca, biceps brachii kas› kuvvetinin ise 20o’deki hareketin propriyosepsiyon duyusu üze- rinde etkin bir rol oynad›› sonucuna var›ld›. Ç›kar›mlar: Bu pilot çal›flman›n sonucunda propriyosepsiyon duyusunun deerlendirilmesinde Re- habRoby’nin kullan›labilir bir sistem olduu sonucuna var›ld› ve RehabRoby robotik sisteminin, ge- çerlilik çal›flmalar› yap›ld›ktan sonra, gelecekte hastalarda proprioseptif duyuyu deerlendirme, tan›la- ma ve gelifltirme amaçl› kullan›labilecei düflünüldü Daha fazlası Daha az