Coşkunsu, Dilber | Tunay, Volga Bayrakcı | Akgün, Işık

Article | 2010 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica44 ( 6 ) , pp.458 - 463

Amaç: Bu çalışmada Türk ortopedik cerrahlar tarafından yapılan ön çapraz bağ (ÖÇB) tamirinde kullanılan son cerrahi teknikler ve rehabilitasyon protokolleri bildirilerek, sonuçları “ÖÇB Çalışma Grubu” ile karşılaştırıldı. Çalışma planı: Cerrahi yöntemleri, cerrahinin önkoşulları, cerrahi sonrası rutin uygulamalar, rehabilitasyon yaklaşımları ve spora dönüşle ilgili bilgi almak üzere 16 sorudan oluşan bir anket hazırlanarak, yılda 25 ve üzeri ÖÇB tamiri yapan 55 ortopedik cerraha e-posta yolu ile gönderildi. Sonuçlar: Anketin yanıtlanma oranı %70.9 (n39) idi. Ondokuz cerrah (%48.7) sadece hamstring tendon (HT) grefti, dört cerrah (%1 . . .0.3) sadece patellar tendon (PT) grefti, 16 cerrah (%41) hem HT hem de PT grefti kullanmakta idi. Hem HT hem de PT greft kullanan 16 cerrahtan dördünün (%18.8) iki greft tipi için ayrı rehabilitasyon protokolleri vardı. Spesifik aktivitelere başlama zamanları karşılaştırıldığında iki greft tipi için verilen cevaplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p0.05). Rehabilitasyon protokolleri “ÖÇB Çalışma Grubu”nun son verileri ile benzerlik göstermekte idi. Türk cerrahlar ve “ÖÇB Çalışma Grubu” arasında sürekli pasif hareket (continuous passive motion, CPM) cihazı ve postoperatif breys kullanımı açısından fark vardı. Cerrahi sonrası breys ve CPM cihazı kullanımı Türkiye’de daha yaygındı. Çıkarımlar: Türk ortopedik cerrahların HT ve PT greft ile yaptıkları ÖÇB tamirinin cerrahi sonrası yaklaşımı çok az farklılık göstermektedir. Türk ortopedik cerrahlardan elde edilen veriler “ÖÇB Çalışma Grubu” güncel yaklaşımları ile benzerlik göstermektedir. Objectives: This study aims to determine the current approaches to surgical techniques and rehabilitation protocols used in anterior cruciate ligament (ACL) reconstruction performed by Turkish orthopedic surgeons and to compare their results with the data of “ACL Study Group”. Methods: A questionnaire consisting of 16 questions on surgical techniques, preoperative prerequisites, routine postoperative applications, rehabilitation approaches, and return to sport following ACL reconstruction was sent via e-mail to the 55 orthopedic surgeons performing annually 25 or more ACL reconstructions. Results: Response rate to questionnaire was 70.9% (n39). Nineteen surgeons (48.7%) regularly performed only hamstring tendon (HT) graft, and four surgeons (10.3%) performed only patellar tendon (PT) graft, while 16 surgeons (41%) performed both HT and PT grafts. Three (18.8%) of the 16 surgeons who performed both HT and PT grafts had individual rehabilitation protocols for the two graft types. No statistically significant difference was found between the responses for two graft types in terms of the starting times for specific activities (p>0.05). Rehabilitation protocols were similar to the current data of “ACL Study Group”. The use of a postoperative brace and continuous passive motion (CPM) was different between Turkish surgeons and “ACL Study Group”. The CPM and postoperative brace use was more common in Turkey. Conclusion: There are only a few differences in the postoperative approach of ACL reconstruction with HT and PT grafts performed by Turkish orthopedic surgeons. The data obtained from the Turkish orthopedic surgeons showed similarities with the “ACL Study Group” current approache Daha fazlası Daha az

Bekler, Halil İbrahim | Rosenwasser, Melvin P. | Akılına, Yelena | Bulut, Güven

Other | 2010 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica44 ( 2 ) , pp.157 - 161

Amaç: Otolog ven greftleri periferik arter köprüleme (bypass) işlemlerinde kullanılmaktadır. Greftin aniden arteryel kan basıncına maruz kalması, ven duvar basıncında artışa yol açarak greftte aşırı gerilmeye ve akımda değişikliklere neden olur. Vendeki aşırı gerilmeye sıklıkla anastomozda sızıntı, trombüs oluşumu ve akım kaybı eşlik eder. Bu çalışmada, sıçan modelinde arter köprülemede kullanılan ven greftlerine eriyebilir kolajen örtü uygulamasının grefti koruyucu etkisi araştırıldı. Çalışma planı: Çalışmada, ağırlıkları 250-350 gr arasında değişen, Sprague-Dawley cinsi 22 dişi sıçan kullanıldı. Sıçanlar çalışma (n15) ve kontrol ( . . .n7) grupları olarak rastgele iki gruba ayrıldı. Tüm sıçanlarda, sol femoral venden 10 mm’lik bir segment greft olarak alınarak sağ femoral arter kesisi ven greftiyle onarıldı. Kontrol grubunda başka bir işlem uygulanmadı. Çalışma grubunda onarım tamamlandıktan sonra, ven grefti uygun uzunlukta bir kolajen örtü (Neurawrap Nerve Protector) ile sarıldı ve ven grefti etrafında bir tüp oluşturacak şekilde dikildi. İşlem sonunda kanama yoğunluğu ve süresi ile damar açıklığı kaydedildi. Proksimal ve distal arter segmentleri Doppler ultrasonografi ile incelendi. Tüm gözlem ve ölçümler ameliyattan 1 ve 2 saat sonra tekrarlandı. İkinci saatin sonunda tüm sıçanlar kurban edilerek, arteryel bölümleri ile birlikte ven greftleri histolojik çalışma için çıkarıldı. Sonuçlar: Kontrol grubunda, damar klemplerinin çıkarılmasından sonra tüm ven greftlerinde ani şişme gözlendi. Bu gruptaki tüm deneklerde, anastomoz hattında 1-3 dakika süren kanamayı greftlerin balonlaşması izledi. Çalışma grubunda ise hiçbir ven greftinde şişme ve balonlaşma görülmedi. Bu grupta 11 örnekte herhangi bir kanama görülmezken, diğer dördünde kanama zamanı 1 dakikanın altındaydı. Kontrol grubunda, iki saat sonra yedi greftin sadece biri açıktı, biri daha 3. dakikada tıkandı. Çalışma grubunda ise greftlerin tümü açıktı, hiç tromboz gelişmedi. Doppler incelemede ortalama kan akım hızı kontrol grubunda 0. saatte proksimal arterde 0.930.33 cm/sn, distal arterde 0.730.44 cm/sn ölçüldü. Çalışma grubunda, proksimal ve distal arter kan akımı hızları 0, 1 ve 2 saat sonunda sırasıyla 0.450.27 ve 0.460.22 cm/sn, 0.400.22 ve 0.620.40 cm/sn, 0.550.22 ve 0.640.37 cm/sn idi. Çıkarımlar: Ven greftlerinde aşırı gerilmenin dışarıdan örtü desteğiyle önlenmesi, anastomoz sızıntısını azaltır, intimal mediayı korur, akımın devamını sağlar, tromboz oluşumunu azaltır ve greftin açık kalmasını sağlar. Objectives: Autologous interpositional vein grafts are used in peripheral arterial bypass procedures. Sudden exposure of vein grafts to arterial blood pressure is associated with increased wall tension leading to overdistension of the graft and changes in flow patterns. Overdistension of vein grafts often results in anastomotic leaks, thrombosis, and loss of patency. This study was designed to evaluate the use of a biodegradable collagen cover as a means of preventing overdistension of venous bypass grafts in a rat model. Methods: Twenty-two Sprague-Dawley female rats weighing 250-350 g were randomly assigned to two groups: study group (n 15) and control group (n7). In all the rats, a 10-mm segment of the left femoral vein was harvested and used as a graft in repair of a right femoral artery injury. Following this procedure, control rats remained untreated. After completion of the femoral artery repair in the study group, the graft was wrapped with a collagen cover of appropriate length (NeuraWrap Nerve Protector) and sutured to form a tube around the vein graft. At the end of the procedure, the intensity and duration of bleeding, and vessel patency were recorded and the proximal and distal arterial segments were examined by Doppler ultrasonography. All observations and measurements were repeated at 1 and 2 hours after surgery. After the second hour, all the rats were sacrificed and vein graft samples with the arterial portions were removed for histological study. Results: After removal of the vascular clamps of the control group, a sudden distension was observed in all the vein grafts. In this group, bleeding at the anastomosis site lasted for 1 to 3 minutes and was followed by ballooning of the grafts. In the study group, however, none of the samples exhibited distension and ballooning. There was no bleeding in 11 samples at all, and bleeding time was less than one minute in the remaining four samples. In the control group, only one graft was patent at two hours, one of the grafts was occluded after only three minutes. In the study group, all the grafts were patent and no thrombosis was noted. The mean blood flow velocity of the control group measured at 0 hour by Doppler ultrasonography was 0.93±0.33 cm/sec in the proximal artery, and 0.73±0.44 cm/sec in the distal artery. The mean blood flow velocities in the proximal and distal arteries of the study group were as follows, respectively: at 0 hour: 0.45±0.27 and 0.46±0.22 cm/sec; at 1 hour: 0.40±0.22 and 0.62±0.40 cm/sec; and at 2 hours: 0.55±0.22 and 0.64±0.37 cm/sec. Conclusion: Prevention of overdistension of vein grafts with the use of an external cover decreases anastomotic leaks, protects the intimal media, maintains blood flow, reduces the incidence of thrombosis, and thus provides a higher patency rate Daha fazlası Daha az

İnan, Muharrem | Altıntaş, Faik | Duru, İlay

Article | 2009 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica43 ( 2 ) , pp.106 - 112

Rotasyonel deformiteler beyin felçli çocuklarda yaygın olarak görülen, içe dönük ve dışa dönük yürümeyi içeren alt ekstremite anormallikleridir. İçe dönük yürüme üç tür deformitenin birinden kaynaklanır: artmış femoral anteversiyon, internal tibial torsiyon ve metatarsus varus; daha nadir görülen dışa dönük yürüme ise femoral retroversiyon ve eksternal tibial torsiyondan kaynaklanır. Dikkatli fizik ve radyografik inceleme ile doğru tanı konmalıdır. Rotational deformities are common lower extremity abnormalities in children with cerebral palsy, which include intoeing and outtoeing. Intoeing is caused by one of the three types of defo . . .rmity: increased femoral anteversion, internal tibial torsion, and metatarsus varus, while outtoeing, the less common form, is caused by femoral retroversion and external tibial torsion. An accurate diagnosis should be made with careful physical and radiographic examination Daha fazlası Daha az

Kızılcık, Nurcan | Özler, Turhan | Menda, Ferdi | Uluçay, Çagatay | Köner, Ozge | Altıntaş, Faik

Article | 2017 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica51 ( 2 ) , pp.104 - 109

Objective: The aim of this study was to compared the effectiveness of intraarticular levobupivacain withlevobupivacain and magnesium sulfate.Methods: In this prospective randomized double blinded study, 96 patients (67 male, 29 female; agerange: 18e65 years) with ASA (American Society of Anesthesiologist) score I and II, who had undergonearthroscopic meniscectomy operation, were divided to 3 groups that had postoperative analgesia withintra-articular saline injection (control group), levobupivacain injection (L group) or levobupivacain andmagnesium sulfate injection (LM group). Patients were compared with postoperative VAS (Visual A . . .nalogScore) score during rest and activity, opioid analgesic need, non-opioid analgesic need and othermedication needs.Results: Postoperative VAS scores during rest and activation at early postoperative period were signiŞcantly lower at LM group when compared with L group and lower than control group at all time periods.Opioid analgesic need, non-opioid analgesic need and other medication needs for non-pain symptomswere lower at LM group when compared with L and control groups at all time periods.Conclusion: Intraarticular magnesium sulfate plus Levobupivacain injection is a safe and effectivemethod for post operative pain management after arthroscopic meniscectomy.Keywords: Intra-articular injection, Magnesium sulfate, Levobupivacain, Postoperative analgesia, Chondrocyte apoptosis, Pain management, Arthroscopic menisectomyLevel of Evidence: Level I, Therapeutic study© 2017 Turkish Association of Orthopaedics and Traumatology. Publishing services by Elsevier B.V. This isan open access article under the CC BY-NC-ND license (http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/) Daha fazlası Daha az

Akman, B. | Şaylı, U. | Güven, M. | Altıntaş, F.

Letter | 2018 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica52 ( 4 ) , pp.326 - 327

[No abstract available]

Uluçay, Çağatay

Other | 2009 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica43 ( 3 ) , pp.284 - 285

…

Çakmak, Selami | Mahiroğulları, Mahir | Keklikçi, Kenan | Sarı, Enes | Erdik, Baran | Rodop, Osman

Article | 2013 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica47 ( 3 ) , pp.162 - 172

Amaç: Bu makale ile bilateral, bifosfonatla ilişkili, düşük enerjili femur cisim kırığı olan hastaların demografik özelliklerinin değerlendirilmesi amaçlandı. Çalışma planı: Ocak 2008 ila Ocak 2012 tarihleri arasında düşük enerjili femur cisim kırığı olan hastaların kayıtları incelenerek bifosfonatla ilişkili olabilecek olgular saptandı. Postmenopozal osteoporoz tanısı olan, en az 5 yıl süreyle bifosfonat kullanan ve kırıkları öncesinde prodromal ağrısı olan hastalar çalışmaya alındı. Bulgular: Çalışmaya alınma kriterlerine uyan 5 kadın hasta saptandı. Hastaların hepsinde bilateral, düşük enerjili, ardışık femur cisim kırığı vardı. . . .Kırık yapıları benzerdi ve atipik (lateral kortekste kalınlaşmanın olduğu transvers-kısa oblik kırıklar) idi. Ortalama bifosfonat tedavi süresi 8.6 yıl idi. Ortalama hasta yaşı 76.2 olarak saptandı. Üç hastanın ortalama kırık kaynama süresi 20-28 hafta idi. Diğer iki hastada gecikmiş kaynama veya kaynamama nedeniyle revizyon yapıldı. Çıkarımlar: Uzun süre (5 yıldan daha uzun) bifosfonat kullanılması, kemik remodelizasyonunun baskılanması ile yakın ilişkili olan artmış kırılganlık nedeniyle yetmezlik kırıklarına yol açabilir. Bifosfonatlar ile atipik düşük enerjili femur cisim kırıkları arasında nedensel bir ilişki henüz gösterilememiş olmakla birlikte bifosfonatların optimal kullanım süresi ve uzun dönem güvenilirliği konusunda endişelerimiz bulunmaktadır. Objective: The aim of this study was to evaluate the demographic characteristics of patients with bilateral bisphosphonate-related low-energy femoral shaft fractures. Methods: The clinical registry was reviewed for patients with bisphosphonate-related low-energy fractures localized at femoral shaft between January 2008 and January 2012. Patients with a diagnosis of postmenopausal osteoporosis, bisphosphonate usage of at least 5 years and prodromal pain prior to fracture were included the study. Results: Five women met the inclusion criteria. All patients had bilateral low-energy sequential femoral shaft fractures. Fracture patterns were similar and atypical (transverse-short oblique fractures with lateral cortical thickening). Mean period of bisphosphonate treatment was 8.6 years. Mean patient age was 76.2 years. Union time of three patients was between 20 and 28 weeks. The remaining two fractures were revised for delayed union or nonunion. Conclusion: Long-term (over 5 years) use of bisphosphonates may cause insufficiency fractures due to increased fragility and brittleness which have a close relationship with depressed bone remodeling. While there is still no causal relationship between bisphosphonates and atypical, low-energy femoral shaft fractures, we have some concerns about the optimal usage time and long-term safety of bisphosphonate drug Daha fazlası Daha az

Uluçay, Çağatay | Altıntaş, Faik | Ugutmen, Ender | Beksaç, Burak

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 5 ) , pp.337 - 342

Amaç: Gonartrozlu dizlerde artroskopik debridman ve değişik hiyalüronik asit (HA) preparatları ile uygulanan viskosuplementasyonun uygun hastalarda yararlılığı değerlendirildi. Çalışma planı: Çalışmaya, modifiye ARA (American Rheumatism Association) ölçütlerine göre tanı konan ve Ahlback sınıflamasına göre en çok evre 4 gonartrozu olan 77 kadın hasta (ort. yaş 505; dağılım 40-60) alındı. Olguların tümünde dejeneratif menisküs yırtığı saptandı. Olgulara artroskopik tedaviden (parsiyel menisektomi ve debridman) üç hafta sonra rastgele seçimle Na-hiyaluronat (Orthovisc, n38), streptokokal HA (Adant, n21), Hylan G-F 20 (Synvisc, n18) il . . .e haftada bir kez olmak üzere, üç kez eklemiçi viskosuplementasyon uygulandı. Uygulanan tedaviler, ameliyat öncesi, enjeksiyondan önce ve üç hafta sonrasında olmak üzere memnuniyet durumu anketi, görsel ağrı skorlaması (GAS) ve WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities) osteoartrit indeksi ile değerlendirildi. Sonuçlar: Tedavi öncesine göre artroskopi ve viskosuplementasyondan ayrı ayrı çok ileri derecede düzelme sağlandığı görüldü (p0.0001). Na-hiyaluronat ve Hylan G-F 20 uygulanan gruplarda enjeksiyon sonrası memnuniyet düzeylerinde (p0.01), WOMAC ve GAS skorlarında (p0.0001) anlamlı değişim görüldü. Streptokokal HA grubunda ise enjeksiyon sonrasında sadece GAS skorunda anlamlı değişim görüldü (p0.0001). Ancak, üç grup karşılaştırıldığında, memnuniyet düzeyi, WOMAC ve GAS skoru açısından fark anlamlı bulunmadı (p0.05). Çıkarımlar: Diz osteoartritinde, uygun seçilmiş hastalarda artroskopik debridman ve viskosuplementasyonun başarılı bir tedavi yöntemi olduğunu düşünüyoruz. Objectives: We investigated the effectiveness of arthroscopic debridement followed by viscosupplementation using different hyaluronic acid (HA) products in selected patients with knee osteoarthritis. Methods: The study included 77 women (mean age 50±5 years; range 40 to 60 years) who had mild knee osteoarthritis according to the modified ARA (American Rheumatism Association) criteria and Ahlback classification. All the patients had degenerative meniscal tears. After three weeks from arthroscopic treatment (partial meniscectomy and debridement), the patients were randomly assigned to intraarticular injections of Na-hyaluronate (Orthovisc, n38), streptococcal HA (Adant, n21), and Hylan G-F 20 (Synvisc, n18) given once a week for three weeks. Evaluations were made preoperatively, before and three weeks after injections using a patient satisfaction questionnaire, visual analog scale (VAS), and the WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities) osteoarthritis index. Results: All patients had significant improvement following both arthroscopic treatment and viscosupplementation (p<0.0001). Following injections, patient satisfaction (p<0.01), WOMAC and VAS (p<0.0001) scores were significantly improved in the Na-hyaluronate and Hylan G-F 20 groups, whereas the only significant change was in VAS scores in the streptococcal HA group. However, comparison of the three groups did not yield any significant difference with respect to patient satisfaction, WOMAC, and VAS scores (p>0.05). Conclusion: Our results suggest that arthroscopic debridement combined with viscosupplementation is an effective treatment option for selected patients with knee osteoarthritis Daha fazlası Daha az

Altıntaş, Faik | Gürbüz, Hakan | Erdemli, Bülent | Atilla, Bülent | Ustaoğlu, Recep Gür | Öziç, Uğur | Kınık, Hakan

Article | 2008 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica42 ( 5 ) , pp.322 - 327

Amaç: Ülkemizde majör ortopedik cerrahi (MOC) için farmakolojik profilaksi uygulanan hastalarda venöz tromboembolizm (VTE) risk faktörleri, kullanılan profilaksi yöntemleri ve klinik bulgu veren derin ven trombozu (DVT) ve pulmoner emboli (PE) sıklığı araştırıldı. Çalışma planı: Prospektif, çokmerkezli, açık, müdahalesiz bir gözlem çalışması planlanarak, 21 merkezden 899 hasta çalışmaya alındı. Olguların 316’sında (%35.2) total kalça protezi (TKP), 328’inde (%36.5) total diz protezi (TDP), 255’inde (%28.4) kalça kırığı (KK) cerrahisi uygulandı. Tüm hastalarda farmakolojik DVT profilaksisine başvuruldu. Sonuçlar: Olguların %73.2’sind . . .e VTE risk faktörleri vardı. En sık görülen risk faktörleri obezite (%72) ve uzamış immobilizasyon (%36.3) idi. Profilaksi için olguların %91.1’inde düşük molekül ağırlıklı heparin, %8.9’unda fondaparinuks kullanıldı. Olguların 273’üne (%30.4) kısa dönem, 626’sına (%69.6) uzun dönem profilaksi uygulandı. Mekanik profilaksi 610 olguda (%67.9) elastik çorap ile, 67 olguda (%7.5) aralıklı hava basınç cihazı ile uygulandı. Üç aylık takip sonucunda sekiz olguda (%0.9) klinik bulgu veren DVT, dört olguda (%0.4) PE gelişti. Mortalite 10 olguda (%1.1) görüldü. Kanama komplikasyonu sekiz olguda (%0.9) majör, 40 olguda (%4.5) minör idi. Çıkarımlar: Etkin VTE profilaksi yapıldığında MOC’de klinik bulgu veren DVT ve PE oranları düşük olmaktadır. Objectives: We investigated risk factors for venous thromboembolism (VTE), prophylaxis measures employed, and incidence of symptomatic deep venous thrombosis (DVT) and pulmonary embolism (PE) in patients undergoing major orthopaedic surgery (MOS). Methods: An open, multicenter, prospective, observational study was conducted in 21 medical centers, comprising 899 patients. Of these, 316 patients (35.2%) underwent total hip arthroplasty (THA), 328 patients (36.5%) underwent total knee arthroplasty (TKA), and 255 patients (28.4%) underwent surgery for hip fractures (HF). Pharmacologic prophylaxis was employed in all the patients. Results: Risk factors for VTE were seen in 73.2% of the patents, the most common being obesity (72%) and prolonged immobilization (36.3%). Low-molecular-weight heparin (91.1%) and fondaparinux (8.9%) were used for prophylaxis, which was short-term in 273 patients (30.4%) and long-term in 626 patients (69.6%). Mechanical prophylaxis was performed with compression stockings in 610 patients (67.9%) and by intermittent pneumatic compression in 67 patients (7.5%). During three-months of follow-up, symptomatic DVT and PE were seen in eight (0.9%) and four patients (0.4%), respectively. Mortality occurred in 10 patients (1.1%). Complications of major and minor bleeding were seen in eight (0.9%) and 40 (4.5%) patients, respectively. Conclusion: Effective VTE prophylaxis is associated with low risk of clinically apparent DVT and PE in MOS Daha fazlası Daha az

Beyzadeoğlu, Tahsin | Gökçe, Alper | Bekler, Halil

Article | 2007 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica41 ( 3 ) , pp.220 - 224

Amaç: Plantar fasiitis tedavisinde gece ateli kullanımının etkinliği ve tedavi sonuçları değerlendirildi. Çalışma planı: Çalışmaya plantar fasiitis tanısı konan 44 hasta (53 ayak) alındı. Yakınmaların süresi ortalama 7.25.9 haftaydı (dağılım 1-24 hafta). On iki ayakta eşlik eden kalkaneal çıkıntı vardı. Tüm hastalara klasik konservatif tedavi uygulandı ve bu tedaviye ek olarak, uyurken ayak bileğini 5 dorsifleksiyonda tutan gece atelini sekiz hafta kullanmaları önerildi. Yirmi beş hasta (14 kadın, 11 erkek; 31 ayak) sadece konservatif tedaviyi sürdürdü. On dokuz hasta (12 kadın, 7 erkek; 22 ayak) ise gece ateli uygulamasını kabul et . . .ti. Değerlendirme, hastaların ilk başvurularında ve ikinci ay sonunda, AOFAS ayak bileği-arka ayak değerlendirme skalası ve görsel analog skala (GAS) ile yapıldı. Ortalama izlem süresi atel kullanmayan grupta 32.7 ay (dağılım 13-53 ay), atel kullanan grupta 33.8 ay (dağılım 12-54 ay) idi. Sonuçlar: Tedavi öncesindeki ayak bileği-arka ayak değerlendirme skoru ve GAS skoru açısından iki grup arasında anlamlı farklılık yokken, ikinci ayda, atel kullanan hastalarda her iki skordaki düzelmenin anlamlı derecede daha fazla olduğu görüldü (sırasıyla, p0.01 ve p0.001). Takip süresi sonunda atel kullanmayan grupta dokuz ayakta (%29), atel kullanan grupta üç ayakta (%13.6) yakınmaların tekrarladığı görüldü. Tüm hastalar değerlendirildiğinde, kalkaneal çıkıntı, iki taraflı tutulum ve vücut kütle indeksi ile memnuniyet oranları ve nüks arasında; kalkaneal çıkıntı ile vücut kütle indeksi arasında anlamlı ilişki bulunmadı. Başvurudaki yakınma süresi ile nüks arasındaki ilişki ise anlamlıydı (r0.326, p0.031). Çıkarımlar: Plantar fasiitis nedeniyle ilk kez tedavi gören hastalarda, diğer konservatif yöntemlere eklenen gece ateli kullanımı erken dönemde topuk ağrısının gerilemesini sağlamasına karşın, iki yıldan uzun takipte yakınmaların tekrarlaması üzerinde belirgin bir etki sağlamamıştır. Objectives: We evaluated the effectiveness and results of night splint applications for the treatment of plantar fasciitis. Methods: The study included 44 patients (53 feet) with plantar fasciitis. The mean symptom duration was 7.2±5.9 weeks (range 1 to 24 weeks). Calcaneal spurs were detected in 12 feet. All the patients received classic conservative treatment and all were recommended to use a night splint that kept the ankle in 5-degree of dorsiflexion for eight weeks. Twenty-five patients (14 females, 11 males; 31 feet) did not accept to use a night splint, whereas 19 patients (12 females, 7 males; 22 feet) did. Evaluations were made with the AOFAS ankle-hindfoot rating scale and a visual analog scale (VAS) before and after two months of treatment. The mean follow-up periods were 33.8 months (range 12 to 54 months) and 32.7 months (range 13 to 53 months) for those who completed treatment with and without the use of a night splint, respectively. Results: Although there were no significant differences between the two groups with regard to the initial AOFAS and VAS scores, patients using a night splint exhibited significantly higher improvements in both scores at the end of the second month (p0.01 and p0.001, respectively). Heel pain recurred in three feet (13.6%) and in nine feet (29%) with and without night splint applications, respectively. Overall, the presence of a calcaneal spur, bilateral involvement, and body mass index were not correlated with patient satisfaction and recurrences. There was no correlation between the presence of a calcaneal spur and body mass index. However, symptom duration till treatment showed a significant correlation with recurrences (r0.326, p0.031). Conclusion: Patients without previous treatments for plantar fasciitis obtain significant relief of heel pain in the short term with the use of a night splint incorporated into conservative methods; however, this application does not have a significant effect on prevention of recurrences after a two-year follow-up Daha fazlası Daha az

Sever, C. | Uygur, F. | Külahçi, Y. | Torun Köse, G. | Urhan, M. | Küçükodaci, Z. | Çayci, T.

Article | 2010 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica44 ( 5 ) , pp.403 - 409

Objectives: This experimental study aimed to create a prefabricated vascularized bone graft using the interconnected porous coralline hydroxyapatite ceramic by combining vascular bundle implantation, mesenchymal stem cells, and hyperbaric oxygen therapy (HBOT) administration in a rat model. Methods: Forty-five male Sprague-Dawley rats were divided into three groups, each containing 15 rats. The hydroxyapatite ceramics were vascularized by the superficial inferior epigastric artery and vein in all groups. These vessels passed through the hole of the hydroxyapatite blocks. In Group 2, mesenchymal stem cells were administered into the . . .hydroxyapatite. In Group 3, both mesenchymal stem cells and HBOT were administered. The presence and density of any new bone formation and neovascularization were evaluated by radiography, microangiography, scintigraphy, biochemical analysis, and histomorphometry. Results: Neovascularization and bone formation were significantly greater in Group 3, in which both mesenchymal stem cells and HBOT were applied, than the other groups. Conclusion: HBOT enhances neovascularization and osteogenesis, thus HBOT can provide optimal and faster prefabrication of a vascularized bone graft. © 2010 Turkish Association of Orthopaedics and Traumatology Daha fazlası Daha az

Beyzadeoglu, T. | Köse, G.T. | Ekici, I.D. | Bekler, H. | Yilmaz, C.

Erratum | 2012 | Acta Orthopaedica et Traumatologica Turcica46 ( 4 ) , pp.403 - 409

[No abstract available]